Έως και διπλασιασμό έκτασης των τραπεζιών σε πεζοδρόμια –προφανώς και δίπλα στο κύμα- υπάρχει στα σχέδια. Με πρόβλεψη να υπάρχει διάδρομος για να περνά ο κόσμος. Από την εμπειρία μας βέβαια στην αστική καθημερινότητα, αυτοί οι διάδρομοι δεν υπάρχουν ούτε σήμερα. Προβλέπω το απίθανο χάος στις πολυσύχναστες γειτονιές, όπου δεν θα περνάς με τίποτα (δεν μιλάμε βέβαια για ΑΜΕΑ, αυτοί ήταν ήδη ξεγραμμένοι από το κινηθούν χωρίς εμπόδια). Η πρόσβαση και τα τραπεζάκια έξω έχουν κακή σχέση μεταξύ τους. Εντωμεταξύ όποιος τολμήσει να διαμαρτυρηθεί θα του λένε (και θα έχουν ένα δίκιο) πως “αφήστε μας αλλιώς θα μείνει τόσος κόσμος άνεργος”. Δεν εχθρεύομαι τα τραπεζοκαθίσματα. Είναι ωραίο να κάθεσαι με τους φίλους σου να απολαμβάνεις το ποτό σου ή το φαγητό σου.. Ομως ταυτόχρονα, μες στην επεκτατικότητά τους, στραγγαλίζουν τον δημόσιο χώρο. Οσο για τους εργαζόμενους στην εστίαση που τους απειλεί η ανεργία, ναι, να τους σκεφτούμε, αλλά χωρίς να χάσουμε το μέτρο. Και κυρίως αυτό το… άπλωμα να μην μείνει και μετά την λήξη του συναγερμού. Γιατί έχει αποδειχθεί σ’ αυτή τη χώρα πως ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Όμως ίσως είναι ευκαιρία για σκέψεις επέκτασης των πεζόδρομων, προκειμένου να ανασάνουν οι πόλεις, μαζί με τη δημιουργία ποδηλατόδρομων. Η δεκαετής οικονομική κρίση ματαίωσε πολλά σχέδια τέτοιων παρεμβάσεων, καθώς τα δημοτικά χρήματα έπρεπε δικαίως να κατευθυνθούν σε κοινωνικά παντοπωλεία και ιατρεία, σε υπηρεσίες αρωγής των φτωχών και των κατατρεγμένων.
Τραπεζάκια έξω λοιπόν
