Η Ραφαέλα Ησύχου αποτελεί το παράδειγμα πως τα εμπόδια, υπάρχουν μόνο για να ενδυναμώνουν την προσήλωση προς το στόχο.
Το μικρό κορίτσι από τους Λειψούς, ονειρευόταν πέρα από τα στενά γεωγραφικά όρια του νησιού όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε και παρά τις δυσκολίες που συνάντησε, δεν συμβιβάστηκε ούτε μια στιγμή.
Οι στόχοι της ήταν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τα όνειρά της ακόμα κι όταν βρέθηκε από τους Λειψούς σε μια μεγάλη πόλη, συνειδητοποιώντας τη διαφορετική αφετηρία με τους συμφοιτητές της, αποφάσισε πως τις ευκαιρίες που στερήθηκε ως μαθήτρια σε ένα μικρό νησί θα τις μετατρέψει σε κινητήριο δύναμη. Και τα κατάφερε! Σήμερα, η Ραφαέλα στα 26 της χρόνια, είναι η πρώτη αποφοιτήσασα του σχολείου των Λειψών που εισήχθη στην ιατρική σχολή αποτελώντας το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά των μικρών νησιών, που «ψαλιδίζουν» τα όνειρά τους λόγω της απόστασής τους από τα αστικά κέντρα.
Στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή της σήμερα στην «δημοκρατική», μιλά για τη διαδρομή της από το Λύκειο Λειψών στο Τμήμα Πληροφορικής με Εφαρμογές στη Βιοϊατρική του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, από εκεί στο Τμήμα Βιολογικών Εφαρμογών & Τεχνολογιών Ιωαννίνων και από φέτος στο Τμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων!
• Ραφαέλα, πότε έδωσες πανελλήνιες εξετάσεις για πρώτη φορά;
Πρώτη φορά έδωσα πανελλήνιες εδώ στους Λειψούς, το 2012. Είχα γράψει 14.240 μόρια και είχα περάσει στη Σχολή Πληροφορικής με Εφαρμογή στη Βιοϊατρική, στη Λαμία. Παρότι ως Σχολή ήταν εξαιρετική και μάλιστα πολλοί φοιτητές έχουν φτάσει μέχρι τη NASA από εκεί, στην πορεία διαπίστωσα πως δεν μου ταίριαζε το αντικείμενο αυτό, έτεινα περισσότερο προς τη Βιολογία. Αρχισα να παραπονιέμαι στους δικούς μου ότι δεν μου άρεσε η Σχολή και για να είμαι ειλικρινής, είχα δυσκολευτεί να προσαρμοστώ από το νησί στην πόλη. Παρότι δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη πόλη εγώ δυσκολευόμουν πάρα πολύ. Αρκεί να σας πω ότι είχα να φάω έναν μήνα… Προσπαθούσαν να με πείσουν λοιπόν οι δικοί μου ότι δεν ήταν η Σχολή που δεν μου άρεσε, αλλά ότι δεν μπορούσα να συνηθίσω την πόλη. Παρόλα αυτά, δεν περνούσα τα μαθήματα, έγραφα καλά μόνο στη Βιοχημεία, Βιολογία αλλά την πληροφορική δεν μπορούσα να την καταλάβω για κανέναν λόγο… Τότε σκέφτηκα να ξαναδώσω, για να περάσω Βιολογία. Αλλά αυτή τη φορά, αποφάσισα να πάρω βοήθεια. Πάω λοιπόν σε ένα φροντιστήριο στη Λαμία και μου λέει ο ιδιοκτήτης του φροντιστηρίου, “κοπέλα μου, από το 14 να φτάσεις στο 18 και στο 19, είναι δύσκολο. Αστο, καλή είναι η σχολή σου”. Με πείσμωσε τόσο πολύ… που ούτε σκέφτηκα τα χρήματα, ούτε πήρα τη μαμά μου να τη ρωτήσω. Του είπα, γράψτε με. Είχα κάνει φροντιστήριο σε δύο ή τρία μαθήματα από τα πέντε τότε, διότι δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξω φροντιστήρια σε όλα τα μαθήματα. Δεν το είχα πει και σε κανέναν, μόνο στην μαμά μου, στην γιαγιά και στον παππού μου. Τελικά, πέρασα στη Σχολή Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογιών στα Γιάννενα, πήγα και τελείωσα τη Σχολή μου. Τη Βιολογία, δεν πρόκειται να την αφήσω μου αρέσει πάρα πολύ, το ίδιο με την ιατρική.
• Πόσο έγραψες για να περάσεις;
Είχα γράψει 17.400!
• Το αποτέλεσμα διέψευσε πανηγυρικά πάντως τον ιδιοκτήτη του φροντιστηρίου.
Ναι… Παρότι μου άρεσε πολύ η Βιολογία, όταν κάποιος μου έλεγε ότι σπουδάζει ιατρική, κάτι σκιρτούσε μέσα μου. Τελείωσα τη Βιολογία, έκανα την πτυχιακή μου στο γλοιοβλάστωμα, το οποίο είναι η πιο επιθετική μορφή καρκίνου στον εγκέφαλο. Πήρα το πτυχίο μου και έχω σκοπό παράλληλα με την ιατρική να ξεκινήσω κάποιο διδακτορικό στην βιολογία, μήπως πάρω κάποια υποτροφία όπως έχω πάρει και στο παρελθόν, ώστε να συνεχίσω τα πειράματα τα οποία μου λείπουν πάρα πολύ.
• Η εισαγωγή σου στην ιατρική πώς προέκυψε;
Η ιατρική ήταν πάντα το όνειρό μου. Η Βιολογία επίσης είναι το όνειρό μου. Στη Βιολογία ωστόσο βοηθάς έμμεσα τον κόσμο ενώ στην ιατρική τον βοηθάς άμεσα. Προσωπικά θέλω να βοηθάω άμεσα τον κόσμο, να έχω επαφή με τον ασθενή, να τον βλέπω στα ματιά και να κάνω το καλύτερο που μπορώ για κάθε περίπτωση. Για εμένα, στην καρδιά μου είναι και τα δύο και ίσως λίγο παραπάνω η ιατρική. Οταν λοιπόν τελείωσα πέρυσι τον Ιούλιο τη Βιολογία, παρουσίασα την πτυχιακή μου και ξεκίνησα φροντιστήρια για να μπω στην ιατρική. Εκεί πήρα μεγάλη βοήθεια από την καθηγήτριά μου στο φροντιστήριο «ΜΟΡΦΩΣΙΣ» και διάβασα αρκετά. Ηταν να δώσουμε κατατακτήριες εξετάσεις τον Δεκέμβριο που μας πέρασε, όμως λόγω κορωνοϊού πήρε παράταση, και παράταση στην παράταση, δώσαμε τελικά τον Μάιο του 2021.
• Πότε έμαθες ότι πέρασες στην ιατρική;
Πριν από δύο μέρες! Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει, νιώθω ότι ζω ένα όνειρο.
• Και είσαι το πρώτο παιδί από τους Λειψούς, που περνάει στην ιατρική.
Ναι.
• Οταν ήσουν μαθήτρια στο Λύκειο Λειψών, πόσα παιδιά ήσασταν στο σχολείο;
Ημασταν 12 μαθητές και πανελλαδικές δώσαμε οι πέντε.
• Οταν μπήκες στη διαδικασία να δώσεις πανελλαδικές εξετάσεις, με τους περιορισμούς που προκύπτουν εκ των πραγμάτων όταν ζεις σε ένα μικρό νησί, ήταν στόχος σου να περάσεις ιατρική;
Ποτέ δεν παραδέχθηκα στον εαυτό μου ότι θέλω να περάσω στην ιατρική. Αρχικά ήθελα να σπουδάσω αρχιτεκτονική και σε ένα σχετικό τεστ προσωπικότητας που είχαμε κάνει στο σχολείο όταν ήμουν ακόμα στο λύκειο σχετικά με το ποιο επάγγελμα μου ταιριάζει, βγήκε πρώτα ιατρική, δεύτερη βιολογία και τρίτη αρχιτεκτονική. Βέβαια δεν το έλαβα υπ΄όψιν, στην πορεία των σπουδών όπως σας είπα κατάλαβα ότι μου αρέσει η Βιολογία και η ιατρική και άρχισα να το ξανασκέφτομαι… Αρχικά είχα αποφασίσει να ακολουθήσω την αρχιτεκτονική.
• Η διαδρομή λοιπόν αυτή ξεκίνησε από τους Λειψούς όπου όπως συμβαίνει σε πολλά μικρά νησιά, ούτε ως μαθητές ούτε ως υποψήφιοι για τα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, έχετε τη δυνατότητα να πάρετε επιπλέον βοήθεια μέσω φροντιστηρίου ή ιδιαίτερων μαθημάτων. Τα εφόδιά σας είναι οι ώρες του σχολείου και το διάβασμα στο σπίτι.
Ακριβώς. Είναι πολύ διαφορετικά για εμάς. Εγώ θυμάμαι, όταν είχα περάσει στη Σχολή στη Λαμία, που είχα γράψει λίγο πάνω από το 14, δεν ένιωθα ότι έκανα κάτι σπουδαίο. Συζητώντας όμως με τους συμφοιτητές μου, όταν ανέφερα ότι προέρχομαι από ένα νησί που δεν υπάρχουν φροντιστήρια και πέρασα τις πανελλήνιες εξετάσεις χωρίς καμία επιπλέον βοήθεια, μπορώ να σας πω ότι γούρλωναν τα μάτια τους! Και τότε συνειδητοποίησα, πόσο σπουδαίο ήταν αυτό που κατάφερα και πόσο διαφορετική ήταν η αφετηρία με τους συμφοιτητές μου. Τότε αναθάρρησα, και σκέφτηκα ότι το 14 τελικά δεν είναι και μικρή βαθμολογία αν λάβει κανείς υπόψιν ότι διάβαζα μόνη μου. Και αργότερα, όταν ήθελα να δώσω εξετάσεις για να περάσω στη Βιολογία, πολλές φίλες μου έκαναν ιδιαίτερα μαθήματα και όχι απλώς μερικά μαθήματα στο φροντιστήριο, όπως εγώ που δεν είχα την οικονομική δυνατότητα για κάτι περισσότερο. Δεν σας κρύβω ότι ένιωθα και λίγο μειονεκτικά διότι σε αντίθεση με τους συμφοιτητές μου, εγώ δεν είχα κάποιο πτυχίο αγγλικής γλώσσας για παράδειγμα, μόνο ένα κρατικό που πήρα όταν ήμουν στο γυμνάσιο στο νησί. Ολοι οι συμφοιτητές μου στο πρώτο έτος, είχαν πτυχίο από τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες, άλλοι είχαν πτυχία από πιάνο, από χορό και άλλα…Εγώ δεν είχα τίποτα από όλα αυτά, δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα για τα παιδιά των μικρών νησιών και ομολογώ ότι ένιωθα λίγο μειονεκτικά μέχρι η ίδια να αποδεκτώ την πραγματικότητα και το γεγονός ότι εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσα να έχω τις ίδιες ευκαιρίες με αυτά τα παιδιά. Ούτε μετά μπορούσα να το κάνω εύκολα αυτό, διότι τα χρήματα έπρεπε να διατεθούν για τις σπουδές μου. Τα υπόλοιπα ήταν πολυτέλεια που δεν μπορούσα να την υποστηρίξω οικονομικά. Οταν αυτό το αποδέχτηκα μέσα μου, έπαψα να νιώθω μειονεκτικά.
• Ποια ήταν η αντίδραση των συμφοιτητών σου όταν τους έλεγες ότι έρχεσαι από τους Λειψούς;
Για να τους προϊδεάσω, τους έλεγα ότι έρχομαι από ένα τόσο δα μικρό νησάκι στα Δωδεκάνησα, μια κουκίδα στον χάρτη! Οταν το έψαχναν στον χάρτη, έβλεπα πολλές φορές έναν ενθουσιασμό στα μάτια τους γι αυτή την κουκίδα του χάρτη, που για εμένα ήταν το σπίτι μου.
• Ακούγοντάς σε πάντως Ραφαέλα, διαπιστώνω ότι σε όλη αυτή τη διαδρομή δεν συμβιβάστηκες, πάλευες πάντα για να κατακτήσεις τους στόχους σου.
Ούτε για μια στιγμή δεν συμβιβάστηκα. Αρκεί να σας πω ότι πριν δώσω εξετάσεις για τη Βιολογία, έκανα χρήση της δυνατότητας του 10% που αφορά υποψήφιους οι οποίοι μπορούν να διεκδικήσουν με το βαθμό της προηγούμενης χρονιάς μια θέση σε Σχολές, χωρίς να δώσουν ξανά εξετάσεις και πέρασα στη Λήμνο, όπου δεν πήγα γιατί δεν μου άρεσε το αντικείμενο και ξεκίνησα τα φροντιστήρια για να περάσω στη Σχολή Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογιών.
• Οι γεωγραφικοί περιορισμοί που βιώνουμε εμείς που ζούμε στα νησιά, και κυρίως όσοι ζουν στα μικρά νησιά, πολλές φορές “ψαλιδίζουν” τα όνειρα των μαθητών εκ προοιμίου ακριβώς επειδή δεν έχουν ίσες ευκαιρίες με τους μαθητές των μεγάλων αστικών κέντρων και πολλά παιδιά θεωρούν ότι είναι χαμένος χρόνος να προσπαθήσουν. Και η αλήθεια είναι πως είναι άδικο αυτό που βιώνουν δεκάδες παιδιά στα Δωδεκάνησα.
Αυτό που λέτε, περιγράφει ακριβώς το συναίσθημά μου όταν ήμουν στην τρίτη λυκείου. Μέσα μου, εγώ η ίδια είχα “ψαλιδίσει” τα όνειρά μου, έλεγα στον εαυτό μου “δεν πρόκειται να περάσεις, είσαι στους Λειψούς. Δεν θα τα καταφέρεις χωρίς φροντιστήρια”. Ετσι ένιωθα στην Γ΄ Λυκείου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την διευθύντριά μου τότε, όταν είχα κάνει το τεστ προσωπικότητας που μου είπε, βρε Ραφαελάκι μου, μήπως να το ξανασκεφτείς για την ιατρική; Και της είπα, όχι κυρία, αποκλείεται… Δεν πίστευα ότι εγώ από τους Λειψούς θα μπορούσα να διεκδικήσω μια θέση στην Ιατρική.
• Σήμερα βέβαια, εννιά περίπου χρόνια μετά, όλα είναι αλλιώς, κι αυτό είναι ένα φωτεινό παράδειγμα και για άλλα παιδιά που βρίσκονται ή θα βρεθούν στη θέση σου, σε ένα μικρό σχολείο ενός νησιού με λιγοστούς κατοίκους και περιορισμένες ευκαιρίες σε σχέση με τους μαθητές μεγάλων αστικών κέντρων.
Σήμερα νιώθω μια μεγάλη ανακούφιση που κατάφερα να φτάσω στον στόχο μου.
• Πώς αντέδρασες όταν είδες τα αποτελέσματα;
Ημουν στο σπίτι και έμπαινα κάθε πέντε λεπτά στο site για να δω αν βγήκαν τα αποτελέσματα. Οταν είδα το όνομά μου στους επιτυχόντες, έβαλα τα κλάματα! Και η μαμά μου έβαλε τα κλάματα, όλοι έκλαιγαν!
• Στο νησί, τι σου είπαν;
Εχουν ενθουσιαστεί όλοι! Λάμπουνε τα μάτια τους! Χαίρομαι πολύ κι εγώ που χαίρονται με τη χαρά μου. Μου λένε ότι είναι πολύ περήφανοι για εμένα κι αυτό με συγκινεί.
• Εσύ Ραφαέλα, για ποιο πράγμα είσαι περήφανη για τον εαυτό σου;
Η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει αρκετά δύσκολα από τότε που έχασα τον μπαμπά μου, το 2007, αλλά τα κατάφερα… Οπότε μπορώ να πω ότι είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου, διότι μέσα από αυτές τις δυσκολίες κατάλαβα ότι μέσα σε οποιοδήποτε σκοτάδι, μπορώ να βρω φως και να συνεχίσω την πορεία μου!
