Και κάπως έτσι, μέσα σε ένα καλοκαίρι, μαζί με τις στάχτες που τείνουν να γίνουν συνήθεια, αρχίζει και μια άλλη –ασύλληπτη θα περίμενε κανείς– εξοικείωση. Η εξοικείωση με την απώλεια της ζωής ανθρώπων που έρχονται από αλλού. Ο θάνατος των 18 ανθρώπων στην Δαδιά αποτελεί μια απίστευτη τραγωδία. Ίσως ακόμα χειρότερο από την ίδια την τραγωδία είναι το ότι δεν λογίζεται ως τέτοια. Ο λόγος είναι βέβαια ότι οι νεκροί είναι μετανάστες οπότε οι ζωές τους δεν θεωρούνται ίσης αξίας με αυτές των ντόπιων. Ζωές χωρίς ίση αξία, θανάτου χωρίς ιδιαίτερη σημασία… Η απαξίωση των ζωών κάποιων οδηγεί αναπότρεπτα στην υποτίμηση των ζωών όλων και βυθίζει συνολικά την κοινωνία στη βαρβαρότητα. Είναι απίστευτα αυτά που γράφτηκαν για τους ανθρώπους που κάηκαν σχόλια όπως «φουρνιστά λαθροπιθήκια» και «ο καλύτερος μεζές, πάει με κόκκινο κρασί» και για όσους έπεσαν στα χέρια των αυτόκλητων πολιτοφυλάκων, τα «25 κομμάτια» όπως είπαν οι κυνηγοί κεφαλών, κλειδωμένα μέσα σε τρέιλερ. Δεν είναι συμπολίτες αυτοί που τα λένε, είναι το πρόσωπο της βαρβαρότητας, ο σκοτεινός βυθός όπου παγώνει κάθε αίσθηση ανθρωπιάς. Και το ακόμη πιο θλιβερό πως όλα αυτά βρίσκουν υποστηριχτές ακόμα και σε βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, η χώρα εξακολουθεί να καίγεται. Μαζί της, έχει μετατραπεί σε στάχτη ό,τι είναι αυτό που μας καθιστά ανθρώπους. Μαζί με τα δάση, τα σπίτια και τις περιουσίες μας, κινδυνεύει να καεί και η ίδια η ανθρωπιά μας. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται -αποδεδειγμένα πια- σε συναισθηματική αποσύνθεση και τα όσα είδαμε και διαβάσαμε χθες, τα οποία συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, βάζουν τη σφραγίδα σε αυτό που ήδη γνωρίζαμε: στο κεφάλι μας κυριαρχεί το χάος. Απαιτείται δε πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να ανακοπεί η πορεία προς τη βαρβαρότητα από όση είναι αναγκαία για να αναταχθεί ο μηχανισμός της δασοπροστασίας. Η κυβέρνηση έχει τεράστιο χρέος να στείλει σαφές μήνυμα ότι το κράτος δικαίου δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση. Ούτε η λογική.
«Καίγεται» και η ανθρωπιά μας
