Τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που ζούμε εν μέσω Πανδημίας και σε αναμονή 2ου κύκλου της μάλιστα δεν τις περιμέναμε. Όσο προφητικά τα όσα ακούγαμε όλα αυτά τα χρόνια οι ευφάνταστες ταινίες του κινηματογράφου, τα παιχνίδια τύπου καρτών που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, τα επεισόδια των SIMSONS που σημειωτέον δεν έχω δει ποτέ, τις ομιλίες του Bill Gates και πολλά άλλα, δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα φθάναμε σε σημείο να μην μπορούμε να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας είτε πρόκειται για τις καθημερινές είτε πρόκειται για αυτές έναντι στο κράτος εξαιτίας ενός ιού, μιας Πανδημίας.
Τελικά με την Πανδημία του Covid -19 δεν ανέδειξε μόνο τις αδυναμίες της κοινωνίας μας σε επίπεδο συνείδησης απέναντι στην εξάπλωση του ιού, ανέδειξε κυρίως την αδυναμία της οικονομίας μας ν’ ανταπεξέλθει εξαιτίας της σχεδόν αποκλειστικής εξαρτήσεώς της από τον τουρισμό. Ενδεικτικό παράδειγμα οι επιτηδευματίες της παλιάς πόλης της Ρόδου που πρέπει ν’ ανταπεξέλθουν απέναντι στις υψηλές υποχρεώσεις. Η παλιά πόλη της Ρόδου δίνει την μέτρηση για την τουριστική κίνηση μιας και δεν ήταν ποτέ τόσο άδεια. Φανταζόμαστε τι συμβαίνει στις υπόλοιπες τουριστικές περιοχές του νησιού έξω από το κέντρο.
Αποφεύγω να γράψω ότι το κλείσιμο των επιχειρήσεων είναι σωτήριο, γιατί οι λέξεις είναι απόλυτες, συγκεκριμένες, βαριές σαν μαχαιριές για όσους έχουν δική τους επιχείρηση ή έστω έχουν εργασθεί έστω και λίγο σε ιδιωτική επιχείρηση. Πως θα επιβιώσουν οικονομικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι, πως θα συντηρηθούν αυτοί και οι οικογένειές τους, πως θα βγουν οι υποχρεώσεις τους. Είναι ερωτήματα για ανθρώπους που βρίσκονται όλη μέρα στους δρόμους για να συν τηρήσουν μία επιχείρηση. Τι είναι πιο σημαντικό τελικά στην επιβίωσή μας γιατί περί αυτού πρόκειται.
Μήπως όμως να πρέπει ν’ ασχοληθούμε περισσότερο με το γεγονός του κλεισίματος των επιχειρήσεων; Πώς οι άνθρωποι των επιχειρήσεων που ζούσαν μια ζωή δημιουργώντας ιδέες επιχειρηματικές κι ευφάνταστες για να προσελκύσουν το καταναλωτικό κοινό και να κινηθεί η οικονομία θα πρέπει τώρα να ζουν με επιδόματα και με την ανασφάλεια του κλεισίματος των επιχειρήσεών τους, των απολύσεων των εργαζομένων τους, τις ανεκπλήρωτες φορολογικές ή άλλες υποχρεώσεις χωρίς εισοδήματα.
Οδεύουμε τελικά σε μια νέα οικονομική κρίση, η κοινωνία έχει την ευαισθησία να το αντιληφθεί αλλά μπροστά στον κίνδυνο της Πανδημίας δεν μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά. Η προσέγγιση των θεωριών συνομωσίας είναι μία αντίδραση απέναντι στην θεωρία της εξάπλωσης του ιού, αλλά είναι σαν να πετάει κάποιος μια πέτρα σε ένα σκυλί που γαυγίζει για να φύγει. Ουσιαστικές λύσεις για την ανάκαμψη της οικονομίας εν μέσω Πανδημίας δεν δόθηκαν αρκετές γιατί κοιτάμε το κύμα και χάνουμε τον ωκεανό. Αποφάσεις για παράταση της σεζόν με έστω και λιγοστούς τουρίστες όλο το χρόνο προκειμένου να κινηθεί η αγορά δεν έχουν παρθεί ομοίως για την στροφή της οικονομίας στην παραγωγή ώστε οι συμπολίτες μας που ζούσαν αποκλειστικά από τα τουριστικά επαγγέλματα να μπορέσουν να συντηρήσουν τις οικογένειές τους. Δεν έχουν παρθεί αποφάσεις για τη μείωση των συντελεστών ΦΠΑ στα νησιά μας, για απαλλαγή του ΕΝΦΙΑ και στα μεγάλα νησιά ή τις απομακρυσμένες περιοχές, και πολλές άλλες που θα μπορούσαν να ελαφρύνουν όχι μόνο το άγχος των συμπολιτών μας, κυρίως το χρέος τους αυτό που δεν φταίνε οι ίδιοι για τη δημιουργία του. Γιατί αν πάμε και λίγο πίσω στο χρόνο, θα δούμε ότι έχουμε φορολογηθεί για λανθασμένες πολιτικές του παρελθόντος και εν τέλει γεννηθήκαμε χρεωμένοι.
Πώς μπορούμε ν’ αποτρέψουμε τις συνέπειες αυτές όταν βρισκόμαστε ήδη στο μάτι του κυκλώνα ενός οικονομικού συστήματος που καταρρέει ή έστω αλλάζει και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Αυτό ίσως θα έπρεπε να προβληματίσει περισσότερο παρά η χρήση της μάσκας , είτε τους υποστηρικτές είτε τους πολέμιούς της. Αν πραγματικά μας ενδιαφέρει η επιβίωση των παιδιών μας και των νέων γενιών, θα πρέπει να σκεφτούμε όχι μόνο την επόμενη σεζόν αλλά τι παρακαταθήκη αφήνουμε στις επόμενες γενιές για να ζήσουν και να εργασθούν στη Ρόδο και στα νησιά μας.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου Απόφοιτη Τμ. Μεσογειακών Σπουδών Παν. Αιγαίου Απόφοιτη ΑΣΠΑΙΤΕ παρ. Ρόδου
