Συμψηφισμοί της φρίκης

Το μεγάλο θέμα των ημερών είναι χωρίς αμφιβολία πως μετά το διάγγελμα Πούτιν, ο κόσμος είναι απείρως πιο εύθραυστος. Η κλιμάκωση του πολέμου είναι πλέον βεβαιότητα. Αυτό που δεν είναι γνωστό, καθώς όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές αρνούνται να κάνουν βήμα πίσω, είναι πόσο άσχημα θα καταλήξουν όλα αυτά… Στην Ελλάδα έχουμε φτάσει να έχουμε μια σχεδόν οπαδική αντιμετώπισή αυτού του πολέμου και της φρίκης. Όσοι πιστεύουν ότι το ΝΑΤΟ είναι με τη «σωστή πλευρά της ιστορίας» πανηγυρίζουν όποτε υπάρχει μια πετυχημένη αντεπίθεση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων. Όσοι βλέπουν τη Μόσχα ως το αντίβαρο στον «ιμπεριαλισμό» συγκινούνται στη σκέψη ότι η Ρωσία θα κλιμακώσει ακόμη περισσότερο τις πολεμικές επιχειρήσεις. Υπάρχουν άνθρωποι, νέοι, μορφωμένοι, που προσπαθούν να αποδείξουν  πως η Μπούτσα, το Ιζιούμ, η Μαριούπολη, είναι  σκηνοθεσίες του  “ιμπεριαλισμού” ή σκέτος πόλεμος προπαγάνδας.Μόνο που όλοι τους ξεχνάνε ότι κάθε μέρα που συνεχίζεται ο πόλεμος άνθρωποι σκοτώνονται, είτε στα πεδία των μαχών είτε από τους βομβαρδισμούς σε βάρος αμάχων, υποδομές καταστρέφονται, σπίτια και εργοστάσια γκρεμίζονται. Η φρίκη δεν συμψηφίζεται, δεν εξισώνεται. Εάν υπάρχει ακόμη επίγνωση της κατάστασης και τι σημαίνει ειδικά για την Ευρώπη, τότε αυτό που χρειάζεται είναι έστω και τώρα μια προσπάθεια για κατάπαυση του πυρός και επιστροφή κάποιας διαπραγμάτευσης.