Έχει αρχίσει να γίνεται ευρύτερα αντιληπτό αυτό που από καιρό συζητιέται στους συριζαίικους κύκλους. Ότι ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, και ο αναπληρωτής του Γιώργος Χουλιαράκης σχεδόν δεν μιλιούνται. Το παρατήρησαν ακόμα και οι θαμώνες τις προάλλες στο Χίλτον, στις συναντήσεις με τους “θεσμούς”, όταν ξεκάθαρα ο ένας απέφευγε τον άλλον στο λόμπι του ξενοδοχείου, επιλέγοντας να μένουν σταθερά σε απόσταση. Εκείνοι που δεν γνώριζαν απόρησαν, βλέποντας τους δύο υπουργούς να μην ανταλλάσσουν ούτε λέξη και να κάθονται επί ώρα σε απόσταση σε διαφορετικούς καναπέδες.
Ωστόσο, κάποιοι άλλοι, που γνώριζαν κάτι περισσότερο, χαμογελούσαν πικρά, αλλά με νόημα… Καθώς εδώ και αρκετό καιρό οι σχέσεις Τσακαλώτου-Χουλιαράκη κάθε άλλο παρά αγαστές μπορούν να θεωρηθούν. Η “ασυμφωνία χαρακτήρων” μεταξύ του ΥΠΟΙΚ και του αναπληρωτή ΥΠΟΙΚ κρατά από την περίοδο της διαπραγμάτευσης της συμφωνίας. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν πλευρές που θεωρούσαν ότι ο κ. Χουλιαράκης ως διαπραγματευτής ήταν ιδιαίτερα light και αποδεχόταν όλα τα αιτήματα των δανειστών, όταν ανέλαβε μεγαλύτερες ευθύνες μόλις ξεκίνησε η σταδιακή αποστασιοποίηση Βαρουφάκη. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην “Αριστερή Πτέρυγα”, που ούτως ή άλλως ήταν αντίθεση στη συμφωνία, αλλά και στην ομάδα των “53”, της οποίας κύριος εκφραστής υπήρξε και ο κ. Τσακαλώτος.
Βεβαίως, εδώ που τα λέμε, και ο κ. Τσακαλώτος συμφώνησε σε ό,τι ζητούσαν οι “θεσμοί”, ωστόσο καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρουν ότι έχει εγείρει και ενστάσεις και αντιρρήσεις, άσχετα αν τελικά αυτά ξεπεράστηκαν. Σε κάθε περίπτωση, καταγραφόταν μια διαφορετική φιλοσοφία μεταξύ των δύο, που, όσο κέρδιζε έδαφος ο κ. Χουλιαράκης, εξελισσόταν και σε διακριτική κόντρα. Η οποία άρχισε να λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις το καλοκαίρι, την περίοδο μετά την υπογραφή Τσίπρα, όταν οι κύριοι Τσακαλώτος ως ΥΠΟΙΚ και Χουλιαράκης ως επικεφαλής του ΣΟΕ είχαν αρκετές διαφωνίες προεκλογικά σε θέματα στρατηγικής, ως προς τη διαχείριση της συμφωνίας.
Στη συνέχεια, όταν ο κ. Χουλιαράκης ανέλαβε υπηρεσιακός υπουργός Οικονομικών με τις ευλογίες της τρόικας, συνεχίζοντας την προετοιμασία για την ψήφιση των προαπαιτουμένων, εκτίμησε ότι θα διατηρούσε τη θέση αυτή και μετά τις εκλογές. Ωστόσο, ο κ. Τσίπρας προτίμησε να τοποθετήσει στο ΥΠΟΙΚ εκ νέου τον κ. Τσακαλώτο, σε μια κίνηση που είχε και πολιτική-κομματική σημασία, καθώς έτσι εκτιμούσε ότι θα αμβλυνθεί και η αντίδραση της ομάδας των “53”, που έδειχνε να διαφωνεί με αρκετά σημεία της συμφωνίας. Πράγματι, η τοποθέτηση Τσακαλώτου στο ΥΠΟΙΚ αποδυνάμωσε τους “53”, όμως μάλλον προκάλεσε την απογοήτευση του κ. Χουλιαράκη.
Η σκέψη του πρωθυπουργού να ισορροπήσει τα πράγματα δημιουργώντας ένα υπερυπουργείο για τη διαπραγμάτευση και το χρέος, όπου θα τοποθετούσε τον κ. Χουλιαράκη, έναν άνθρωπο που μιλούσε “την ίδια γλώσσα” με τους εταίρους, δεν υλοποιήθηκε, καθώς εκτιμήθηκε ότι θα χανόταν πολύτιμος χρόνος με την οργάνωσή του και τον καθορισμό αρμοδιοτήτων, σε ένα κρίσιμο timing και ένα εξαιρετικά ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα.
Έτσι, οι δύο τεχνοκράτες παρέμειναν στο ίδιο υπουργείο, με επικεφαλής τον κ. Τσακαλώτο, και οι σχέσεις τους εξακολούθησαν να είναι αρκετά παγωμένες. Και οι διαφωνίες επεκτείνονται και στα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τις άδειες θέσεις γενικών γραμματέων στο υπουργείο, γεγονός που προκαλεί μεγάλες δυσλειτουργίες. Η απουσία “χημείας” μεταξύ των δύο είναι εμφανής και στις συζητήσεις με τους “θεσμούς”, οι οποίες προχωρούν πολύ καλύτερα όταν απουσιάζει ο ένας από τους δύο. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει το πράγμα να ισορροπήσει, γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά με κρίσιμες διαπραγματεύσεις, που αφορούν το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας. Και, καλώς ή κακώς, οι κύριοι Τσακαλώτος και Χουλιαράκης φέρουν το κύριο βάρος και ευθύνη των συζητήσεων αυτών.
Εφημερίδα Κεφάλαιο
