Δύο χρόνια συμπληρώνονται από την ημέρα που «έφυγε» για το αιώνιο ταξίδι ο Αριστοτέλης Παυλίδης. Το ημερολόγιο έγραφε 25/10/2022. Ο αγαπημένος υπουργός της Δωδεκανήσου, ο οικουμενικός Τέλης της Δωδεκανήσου «έσβησε» στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών σε ηλικία 79 ετών, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στα «νησάκια του», που τόσο αγάπησε, για πολλές δεκαετίες.
Ο μακροβιότερος πολιτικός της Δωδεκανήσου που άφησε μεγάλη παρακαταθήκη από τις θέσεις του βουλευτή Δωδεκανήσου επί 30 χρόνια με τη ΝΔ και υπουργού στις κυβερνήσεις των Τζανή Τζαννετάκη, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Κώστα Καραμανλή, ο οποίος σφράγισε με την πολύχρονη πολιτική του διαδρομή, τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου μας.
Το 1977 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Δωδεκανήσου με τη Νέα Δημοκρατία, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος.
Στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη, Ζολώτα και Μητσοτάκη διετέλεσε υφυπουργός Οικονομικών και υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας.
Στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή διορίστηκε υπουργός Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι και τον σχηματισμό της δεύτερης κυβέρνησης που προήλθε από τις βουλευτικές εκλογές του 2007.
Είχε σπάνια ευγένεια και ευρύτητα γνώσεων και διακρινόταν για τις καθαρές επιλογές του.
Ήταν πρότυπο αυτοδημιούργητου πολιτικού και ευπατρίδης της πολιτικής.
Ξεχώριζε για την ακεραιότητά του. Από το καφενείο της αγαπημένης του Κασο-Καρπαθίας, όπως του άρεσε να την αποκαλεί, μέχρι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο- Συμβούλιο της Ευρώπης και Διεθνείς Οργανισμούς, που έδινε μάχες για τη χώρα μας.
Όλους τους Δωδεκανήσιους, ψηφοφόρους του και μη, τους γνώριζε με το μικρό τους όνομα, με ένα απίστευτο μνημονικό που προκαλούσε το θαυμασμό όλων.
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε με τα σοβαρά θέματα υγείας τα τελευταία χρόνια, αφιερώθηκε στο στόχο ανάδειξης της Ιπποκρατικής Κω και προβολής των Ιπποκρατικών Ιδεών, μέχρι την τελευταία στιγμή, όπου διετέλεσε πρόεδρος του Διεθνούς Ιπποκράτειου Ιδρύματος.
Η βουλευτής και πρώην υπουργός Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία διατηρούσε στενούς δεσμούς φιλίας με τον εκλιπόντα Δωδεκανήσιο πολιτικό και συμπορεύτηκαν για πολλά χρόνια από τα ίδια έδρανα στο ελληνικό Κοινοβούλιο, αλλά και στο Συμβούλιο της Ευρώπης, είχε πει ότι ο Α. Παυλίδης ήταν παλιάς κοπής πολιτικός, εκπροσωπώντας με πάθος το λαό της Δωδεκανήσου στη Βουλή. “Για όλους μας ήταν ένας εξαιρετικός φίλος, ένας άνθρωπος ο οποίος είχε πάντοτε το θάρρος της γνώμης του, στάθηκε στη Βουλή εκπροσωπώντας το λαό της Δωδεκανήσου με πάθος, με γνώσεις και κύρος στη μακρόχρονη διαδρομή του».
Ο περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου Γιώργος Χατζημάρκος είχε δηλώσει ότι ο Αριστοτέλης Παυλίδης, ήταν ο πολιτικός που ταυτίστηκε με τα Δωδεκάνησα και τη νεότερη ιστορία τους όσο κανείς άλλος. «Υπηρέτησε την κοινοβουλευτική Δημοκρατία επί δεκαετίες, τιμώντας την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών του κατά τις αλλεπάλληλες θητείες του στη Βουλή των Ελλήνων».
Ο Γιώργος Χαραλαμπόπουλος, πρώην νομάρχης Δωδεκανήσου, είχε πει ότι “ο Τέλης ζούσε για την πολιτική. Η πολιτική κυλούσε με έντονη ροή στο αίμα του. Θυμάμαι, σε συζήτηση που είχα με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη είπε ότι «ο Τέλης είναι από τους λίγους υπουργούς που τον βρίσκω στο γραφείο του και στις 12 τη νύχτα».
Ο συμπατριώτης του και πρώην βουλευτής Δωδεκανήσου του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ζωίδης, με καταγωγή από το ίδιο χωριό, το Πυλί της Κω, είχε πει ότι «ο Τέλης ήταν γεννημένος για την πολιτική. Δεν ανήκε σε πολιτικά κόμματα, δεν είχε πολιτικούς εχθρούς, ήταν οικουμενικός. Ήξερες ότι είχες μπροστά σου έναν άνθρωπο ο οποίος ενδιαφερόταν για το κάθε νησί και όχι μόνο για το νησί της Κω, για τα “νησάκια μας”, όπως έλεγε, δική του η έκφραση και πάλευε για αυτά με όλες του τις δυνάμεις. Ό,τι μπορούσε να κάνει το έκανε για το Αιγαίο, για τα νησιά».
Περιγράφοντας μάλιστα το πώς ο ίδιος πληροφορήθηκε ως συγχωριανός του ότι θα κατέβαινε στην πολιτική το 1977, ο κ. Ζωίδης είχε πει: «Μπορεί να είμασταν σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, αλλά με μία σχέση αγάπης, η οποία ξεκινούσε από πάρα πολλά χρόνια. Το 1976 όταν εγώ ήμουν ακόμα στρατιώτης και πήρα μετάθεση τελικά στην Αθήνα, ύστερα από μία περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, στον Σύλλογο των Κώων της Αθήνας ήταν πρόεδρος ο Αριστοτέλης Παυλίδης, αντιπρόεδρος ο Κώστας Σκανδαλίδης κι εγώ γενικός γραμματέας. Όταν και οι τρεις μας ακόμα δεν είχαμε ασχοληθεί με την πολιτική. Ο Σκανδαλίδης ήταν κάπως πιο κοντά στην ενεργό πολιτική, ο Τέλης ετοιμαζόταν και σε λίγους μήνες κατέβηκε για βουλευτής. Εγώ βρισκόμουν ήδη στη Ρόδο για να δουλέψω (με φιλοξενούσε ένας φίλος πάλι χωριανός στο δωμάτιό του γιατί δεν είχα βρει ακόμα σπίτι) και το πρώτο τηλέφωνο που έκανε 7:00 το πρωί το 1977 το σήκωσα εγώ και μου λέει: “Πυλιωτάκια, παίρνω να σας ενημερώσω ότι κατεβαίνω για βουλευτής”.
Ο βουλευτής Γιώργος Νικητιάδης, είχε τονίσει ότι «Ο Τέλης, υπήρξε από μόνος του μια πολιτική σχολή. Ήταν η σχολή της απόλυτης αφοσίωσης στα κοινά και στον τόπο του. Η πολιτική σχολή της συνεχούς και αδιάλειπτης επικοινωνίας με τον κόσμο. Η σχολή που γνώριζε τον καθένα με το μικρό του όνομα, που γνώριζε όλη την οικογένεια, που ήξερε τα καθημερινά της προβλήματα. Η σχολή του αγώνα χωρίς τέλος, μέχρι το τέλος».
Ο πρώην βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Γάκης, είχε περιγράψει ότι τα τελευταία χρόνια η συνάντησή τους απέδωσε μια υπέροχη συνεργασία που έφερε θετικότατα αποτελέσματα στην προώθηση και προβολή των προβλημάτων των νησιών μας, ενώ στον δικό του αποχαιρετισμό προς τον Τέλη, αποκάλυψε μία συγκλονιστική ανθρώπινη ιστορία που του εξομολογήθηκε για τον αείμνηστο πολιτικό, ένας «σύντροφος» λιμενεργάτης. «Στο Ζηπάρι της Κω, μέσα σε έναν καφενέ καθόταν ένας μόνο άνθρωπος παρέα με την σούμα του. Μου λένε “εκείνος είναι σύντροφος μέλος του κόμματος, αλλά αρνείται να ψηφίσει το κόμμα, ψηφίζει Παυλίδη”. Εγώ απόρησα και του λέω “Σύντροφε, είμαι ο Δημήτρης ο Γάκης, ο βουλευτής του ΣυΡιζΑ και θα ήθελα να μου εξηγήσεις γιατί ψηφίζεις τον Παυλίδη και όχι το κόμμα μας παρότι είσαι μέλος του”. Κάθομαι μαζί του λοιπόν στο τραπεζάκι και αρχίζει να μου λέει. “Κάποια φορά στο λιμάνι, έσπασε το σκοινί που δένει το καράβι και με χτύπησε στο κεφάλι. Έπεσα κάτω αναίσθητος, χαμένος. Έμαθα μετά ότι πέρασαν σχεδόν όλοι οι πολιτικοί και ανέβηκαν όλοι στο καράβι να φύγουν. Εγώ όταν ξύπνησα βρισκόμουν στον Ευαγγελισμό και δίπλα μου ήταν ο Τέλης και μου κρατούσε το χέρι, ο Παυλίδης ήταν, όχι η γυναίκα μου. Εκεί έμαθα ότι ο Παυλίδης δεν μπήκε μαζί με τους άλλους στο καράβι να φύγει, έμεινε δίπλα μου, κάλεσε το Πούμα και ήρθε μαζί μου, μπήκε κι αυτός μέσα και ήρθε μαζί μου στην Αθήνα και περίμενε μέχρι να συνέλθω δίπλα στο κρεβάτι μου. Αυτόν τον άνθρωπο μπορώ εγώ, μου λέει, να μην το ψηφίσω να μην αναγνωρίσω την συμπαράσταση και την βοήθειά του;”. Βούρκωσα, τον κοίταξα και του είπα “και εγώ σύντροφε αν ήμουν στη θέση σου το ίδιο θα έκανα και να συνεχίσεις να το κάνεις σε όλη σου τη ζωή, γιατί η αναγνώριση της καλοσύνης είναι μεγαλύτερη από την ίδια την πράξη της καλοσύνης”.
«Μαζί με τον Τέλη έφυγε και μια ολόκληρη εποχή», ανέφερε ο Μάνος Κόνσολας. «Η προσφορά του, ο αγώνας του και οι πράξεις του, θα μείνουν ανεξίτηλα γραμμένα στην ιστορία των νησιών μας, αλλά και στις καρδιές των Δωδεκανησίων», είχε τονίσει ο Γιάννης Παππάς. Για τον πολιτικό που, επί μισό σχεδόν αιώνα, προσέφερε κατά τρόπο μοναδικό και ανεπανάληπτο, τις υπηρεσίες του στη χώρα και τα Δωδεκάνησά μας, έκανε λόγο ο Βασίλης Υψηλάντης, επισημαίνοντας ότι για τον ίδιο υπήρξε ο σημαντικός δάσκαλος, που του έδειξε τον δρόμο της προσφοράς και της αφοσίωσης στον πολίτη, ενώ και η Μίκα Ιατρίδη αναφέρθηκε στον «ευπατρίδη της πολιτικής», μια πατρική μορφή για τα Δωδεκάνησα. Τα λόγια δεν αρκούν για να περιγράψουν τον Αριστοτέλη Παυλίδη, το έργο του και την προσφορά του στον τόπο μας. Αφήνει μεγάλη παρακαταθήκη πίσω του και ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα σε όλα τα νησιά μας, που με τόση αγάπη, αφοσίωση και πάθος υπηρέτησε».
