Την Παρασκευή το βράδυ κατατέθηκε στη Βουλή το (πολύ)αναμενόμενο νομοσχέδιο για την κινητικότητα. Στόχος του είναι να απλουστεύσει τις διαδικασίες μετάταξης ενός υπαλλήλου από μία υπηρεσία στην άλλη, ώστε να μειωθεί σε περίπου δύο μήνες ο μέσος χρόνος της, από ένα έως και τρία χρόνια (!) που είναι σήμερα. Ωστόσο, καθώς η κινητικότητα, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, είναι εθελοντική, το ερώτημα που προκύπτει είναι τι θα γίνει στις περιπτώσεις που διαπιστωθούν κενά σε κάποιους φορείς και σε άλλους πλεόνασμα προσωπικού αλλά δεν υπάρχει διάθεση μετακίνησης των υπαλλήλων τους. Τι θα γίνει για παράδειγμα στην περίπτωση του δήμου Κάσου που δεν έχει ούτε έναν μόνιμο υπάλληλο, τη στιγμή που, όπως υποστηρίζει η δήμαρχος του νησιού, ο γειτονικός δήμος Καρπάθου έχει 107 αλλά κανείς, δεν θέλει να μετακινηθεί στην Κάσο ακόμη αν, όπως έχει ανακοινώσει η δημοτική Αρχή, του προσφέρεται δωρεάν φιλοξενία; Προφανώς και η μετακίνηση ενός υπάλληλου από μία περιοχή σε μια άλλη δεν είναι το ευκολότερο πράγμα. Επειδή, όμως, μερικές φορές είναι απολύτως απαραίτητο να καλυφθεί μία κενή θέση, εκτός από τα κίνητρα για τις παραμεθόριες περιοχές που προβλέπει το νομοσχέδιο για την κινητικότητα, πρέπει σε αυτές τις περιπτώσεις, με βάση (και) κοινωνικά κριτήρια (οικογένεια, παιδιά κλπ), η μετάταξη να είναι υποχρεωτική. Κάτι που εάν δεν κάνω τραγικό λάθος είναι αυτονόητο στον ιδιωτικό τομέα…
Παγκόσμια μοναδικότητα
