Στην πρόσφατη τηλεδιάσκεψη που είχε με τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας περιέγραψε με πολύ σαφή, όσο και υπαινικτικό τρόπο, την ανάγκη να δώσει η κυβέρνηση και κάτι παραπάνω εκτός από… χειροκροτήματα στο υγιεινομικό προσωπικό. «…Θα πρέπει, πέρα από την αναγνώριση που τους οφείλουμε και νομίζω όλη η ελληνική κοινωνία τους την παρέχει, να υπάρξει εκ μέρους της Πολιτείας, στο μέτρο του δυνατού, και έμπρακτη αναγνώριση». Και για την περίπτωση που κάποιος μπορεί να μην κατάλαβε, συνέχισε: «Φυσικά παρακολουθώ κι εγώ την ενίσχυση των υποδομών, αλλά και η υλική αναγνώριση στους ανθρώπους αυτούς πρέπει να υπάρξει μόλις καταστεί αυτό εφικτό». Τα είπε με το… γάντι η κυρία Σακελλαροπούλου. Η αναγνώριση του «ηρωϊκού” χαρακτήρα των υγειονομικών μας, μπορεί να αποκτήσει νόημα μόνο εάν πάψουμε να τους αποκαλούμε (υποκριτικά) «ήρωες». Όταν τους αντιμετωπίσουμε ως επιστήμονες που χρειάζονται τον κατάλληλο «εξοπλισμό» για να υπηρετήσουν ανθρώπους. Δεν επιδιώκουν μεγαλόσταυρους τιμής από κυβερνήσεις και κόμματα. Είτε τους χειροκροτήσουν στα μπαλκόνια, είτε όχι, το ίδιο ακριβώς καθήκον θα συνεχίσουν να υπηρετούν. Θα παλεύουν για τη ζωή και θα γίνονται ράκη μπροστά στον θάνατο. Ζητούν μόνο δύο πράγματα: Όλες εκείνες τις υποδομές και προϋποθέσεις για να κερδίσουν ευκολότερα τη μάχη και να σώσουν ή να παρατείνουν τη ζωή και την έμπρακτη αναγνώριση του κόπου τους. Καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερες αμοιβές.
Εκτός από… χειροκροτήματα
