Φτωχότερος είναι πλέον ο δημοσιογραφικός κόσμος καθώς εντελώς ξαφνικά έφυγε από τη ζωή απόψε, ανήμερα Χριστουγέννων, ο τελευταίος της γενιάς των διευθυντών που έγραψαν ιστορία στην έντυπη δημοσιογραφία, ο δημοσιογράφος Σεραφείμ Φυντανίδης. Είχε μεταφερθεί με καρδιολογικό πρόβλημα σε νοσοκομείο της Αθήνας.
Ο δημοσιογράφος εισήχθη πριν από λίγες ημέρες στην Ευρωκλινική Αθηνών και λίγο αργότερα, μεταφέρθηκε στην καρδιοχειρουργική κλινική του Ιπποκρατείου Νοσοκομείο Αθήνας λόγω σοβαρών καρδιολογικών προβλημάτων. Εκεί, υποβλήθηκε σε λεπτή χειρουργική επέμβαση μεγάλης διάρκειας, επανέκαμψε, ωστόσο το βράδυ των Χριστουγέννων παρουσίασε επιπλοκή, υπέστη ανακοπή καρδιάς.και υπέκυψε περίπου στις 9:00 το βράδυ των Χριστουγέννων.
Βιογραφικό
Ο Σεραφείμ Φυντανίδης υπήρξε ο ιστορικός διευθυντής της εφημερίδας Ελευθεροτυπία επί περίπου 31 χρόνια. Με τον Φυντανίδη στο τιμόνι της, η εφημερίδα έγραψε λαμπρή ιστορία στον έντυπο Τύπο.
Γεννήθηκε στην Αθήνα Μάρτιο του 1937. Το 1960 έλαβε πτυχίο της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ). Αρχικά εργάστηκε στην εφημερίδα Έθνος ως συντάκτης, την περίοδο 1957 – 1968. Στην περίοδο της Χούντας από το 1968 μέχρι το 1974 εργάστηκε στη Απογευματινή, στην αρχή ως υπεύθυνος ύλης και αργότερα ως αρχισυντάκτης. Από το 1974 μέχρι τον Ιούνιο του 1976 υπήρξε διευθυντής σύνταξης στην Ακρόπολη. Από τον Ιούνιο του 1976 μέχρι τις 27 Απριλίου 2007, ήταν διευθυντής της απογευματινής Ελευθεροτυπίας. Με τον Κίτσο Τεγόπουλο τους έδεσε μια μεγάλη φιλία. Ο εκδότης τον εμπιστευόταν με κλειστά μάτια και έτσι δεν αντιμετώπιζε προβλήματα με την εργοδοσία. Κομβικά σημεία αυτής της πορείας, η μεγάλη έρευνά της «Ε» για τα «άπλυτα» της Εθνικής Τράπεζας και το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Στις 27 Απριλίου του 2007, ο διευθυντής της «Ελευθεροτυπίας» δηλώνει την παραίτησή του επειδή δεν θέλησε να δεχθεί περικοπές στο μισθό του.
Συνέχισε την πορεία του στην ΕΡΤ με δικές του εκπομπές, με τον τίτλο «Χθες, Σήμερα, Αύριο με τον Σεραφείμ Φυντανίδη» και «Οι παρέες γράφουν ιστορία».
Το 1991 όταν ως διευθυντής της Ελευθεροτυπίας δημοσίευσε προκήρυξη της οργάνωσης 17 Νοέμβρη, αμφισβητώντας την σχετική λογοκρισία που είχε επιβάλλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Με την πράξη του, η οποία βρήκε ανταπόκριση από άλλους έξι διευθυντές εφημερίδων, που αναδημοσίευσαν την προκήρυξη, έστειλε στο καλάθι των αχρήστων τον διαβόητο τρομονόμο.
Το βιβλίο του
Βρισκόμαστε στις αρχές Απριλίου του 1976 και ένα μεταμεσονύκτιο «προξενιό» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σε ένα ημιυπόγειο εστιατόριο του Κολωνακίου. Το αφεντικό πλησιάζει κάποια στιγμή και λέει στη συντροφιά: «Οπως ξέρετε, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή μάς υποχρεώνει να κλείνουμε στη 1.30. Γι’ αυτό πληρώστε και φύγετε».
Πράγματι οι συνεκδότες της «Ελευθεροτυπίας», ο «απρόβλεπτος» Κίτσος Τεγόπουλος και ο Χρήστος Σιαμαντάς, αλλά και ο υποψήφιος διευθυντής της νεοσύστατης τότε εφημερίδας – το πρώτο της φύλλο είχε εμφανιστεί στις 21 Ιουλίου 1975 υπό τη διεύθυνση του εμπειρότατου Αλέκου Φιλιππόπουλου, με τον οποίο όμως σύντομα επήλθε ρήξη -, ήλθαν τελικά σε συμφωνία στη γωνία Ηροδότου και Χάρητος λίγη ώρα αργότερα.
«Οπως προσελήφθην όρθιος πριν από 31 χρόνια, έφευγα επίσης όρθιος» γράφει σήμερα ο Σεραφείμ Φυντανίδης με έκδηλη πικρία ενθυμούμενος εκείνο το σημαδιακό για εκείνον βράδυ που η Μάνια – η κόρη του Κίτσου, ο οποίος πέθανε το 2006 – του έδωσε να καταλάβει, «όρθια στον διάδρομο» μάλιστα, ότι «είχα τελειώσει».
Στο νέο του βιβλίο, ένα βιβλίο απομνημονευμάτων, που είναι αφιερωμένο «στον Κίτσο», ο οποίος «υπήρξε φίλος μου αλλά και πατέρας μου», ο Σεραφείμ Φυντανίδης ασφαλώς δεν περιορίζεται στο κλείσιμο ενός κατά γενική ομολογία επιτυχημένου κύκλου αλλά περιγράφει, ανακαλώντας πρόσωπα και γεγονότα, μια ζωή προσηλωμένη στη δημοσιογραφία και ταυτοχρόνως μια ιστορία «μοναδική στα χρονικά του ελληνικού Τύπου», όπως ο ίδιος υπογραμμίζει.
Η «Ελευθεροτυπία», με την οποία συνδέθηκε άρρηκτα το όνομά του, προχώρησε και εδραίωσε την επιρροή της ως έντυπο του προοδευτικού χώρου για δύο κυρίως λόγους κατά τη γνώμη του. Πρώτον, «οι μισθοί ήταν πολύ καλοί και ποτέ δεν καθυστέρησε η καταβολή τους» και, δεύτερον, «τόση ελευθερία έκφρασης δεν είχε γνωρίσει ποτέ άλλοτε ελληνική, ίσως και ξένη, εφημερίδα».
Η βασική επωδός προς τους (νεαρούς ως επί το πλείστον) συντάκτες ήταν: «Γράψτε ό,τι θέλετε, αρκεί να βάζετε την υπογραφή σας. Μόνο δύο όροι υπάρχουν: Δεν θα υμνείτε τον βασιλιά και τη χούντα και να μη μας πιάνει ο νόμος». Εκείνο που διευκόλυνε πολύ τη δημοσιογραφική δουλειά, συνεχίζει ο Σεραφείμ Φυντανίδης, «ήταν το γεγονός ότι ο Τεγόπουλος ανακατευόταν μόνο με εκδόσεις, ούτε δημόσια έργα διεκδικούσε ούτε αμυντικές προμήθειες».
Το ενδιαφέρον πάντως της μαρτυρίας του – πέραν των διάφορων ανέκδοτων περιστατικών και των σπαρταριστών διαλόγων που φωτίζουν από τα μέσα την πολιτική και το πλέγμα της εξουσίας – έγκειται ακριβώς στην ιστορική και πολιτισμική, θα μπορούσαμε να πούμε, συνύφανση της «Ελευθεροτυπίας» με ό,τι σήμερα, κοιτώντας προς τα πίσω, αποκαλούμε Μεταπολίτευση, μια περίοδο με θετικότατες όψεις αλλά και ορισμένες αρνητικές τις οποίες θίγει ο συγγραφέας.
Η ίδια η εφημερίδα ήταν, όπως παρατηρεί ο Σεραφείμ Φυντανίδης, «μια πιστή απεικόνιση της ελληνικής πολιτικής ζωής και κοινωνίας μετά τη Μεταπολίτευση». Ο αναγνώστης καταλαβαίνει πολλά αν διαβάσει, υπό αυτό το πρίσμα, τα κομμάτια του βιβλίου που αναφέρονται λ.χ. στο «σκάνδαλο Κοσκωτά», στο «βρώμικο ’89», στην «Αλλαγή» του ΠαΣοΚ ή στη δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη».
Οσον αφορά τον ίδιο που γράφει με ένα ύφος πράο και απλό, όλα αυτά τα χρόνια, «ιδιαίτερα πλούσιος δεν έγινα». Είχε όμως τέσσερις «μεγάλες απολαβές»: δωρεάν βιβλία, δίσκους, ταξίδια και γνωριμία με εξαίρετους ανθρώπους. «Δεν εννοώ τόσο τους πολιτικούς αλλά ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών» – στο βιβλίο ασφαλώς παρελαύνουν άπαντες.
Ο Σεραφείμ Φυντανίδης γράφει ότι «κοινώνησα τη δημοσιογραφία από τα δεκαεννιά μου χρόνια» όταν, ενώ ήταν ακόμη φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ, τον δέχθηκαν στο «Εθνος», απ’ όπου και ξεκίνησε το επάγγελμά του.
Πριν μερικά χρόνια ο Φυντανίδης είχε δικαστικές εμπλοκές για οικονομικούς λόγους. Η σύλληψη του δημοσιογράφου και πρώην διευθυντή της «Ελευθεροτυπίας», Σεραφείμ Φυντανίδη, για χρέη ύψους 135.000 ευρώ στο Δημόσιο, μόνον έκπληξη προκάλεσε στους δημοσιογραφικούς – και όχι μόνο – κύκλους. Η εταιρεία στην οποία ο κ. Φυντανίδης φέρεται ως συνέταιρος, «Επιχειρήσεις ΜΜΕ Σεραφείμ Φυντανίδης και ΣΙΑ», δεν απέδιδε το ΦΠΑ, με αποτέλεσμα οι αστυνομικοί να περάσουν χειροπέδες στον δημοσιογράφο – «θρύλο».
Δήλωση Βενιζέλου
Σε δήλωσή του, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος, μεταξύ άλλων, έκανε λόγο για εμβληματική φυσιογνωμία του Τύπου:
«Ο Σεραφείμ Φυντανίδης έφυγε ανήμερα τα Χριστούγεννα για να φανεί ακόμη πιο έντονα πόσο αντίθετη με το φαινόμενο του θανάτου ήταν η προσωπικότητα του.
Εμβληματική φυσιογνωμία του μεταπολιτευτικού Τύπου, αλλά και όλης της ευφορίας της μεταπολίτευσης, ο Σεραφείμ Φυντανίδης ταυτίστηκε με την Ελευθεροτυπία, καταγράφοντας και σχολιάζοντας τις διακυμάνσεις του εθνικού βίου, τις κατακτήσεις και τις αντιφάσεις του.
Όλα αυτά που τέθηκαν υπό σκληρή δοκιμασία τα τελευταία πέντε χρόνια.
Ο Σεραφείμ Φυντανίδης έχει γράψει ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία των ελληνικών ΜΜΕ.
Hμερησία
