Από τα πιο καλά νέα που διάβασα τις τελευταίες ημέρες, μέσα από τη Η μαγεία των λέξεων «θέληση», «πίστη», «αισιοδοξία», «ευχαριστώ»: « Κανείς δεν σε έχει προετοιμάσει γι’ αυτό. Κι ίσως να μην υπάρχουν λέξεις ικανές να το μεταφέρεις. Είναι τόσα πολλά και καταιγιστικά τα συναισθήματα, είναι μια τόσο ξεχωριστή εμπειρία, που και η απόπειρα μόνο να την περιγράψεις της κλέβει τη μαγεία. Γιατί αυτό που συμβαίνει δυο φορές τον χρόνο στις τελετές αποφοίτησης του ΚΕΘΕΑ είναι μαγικό: μια απολύτως προσωπική στιγμή σε δημόσιο χώρο, μια εξομολόγηση μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους, οι άγνωστοί σου που γίνονται πολύ δικοί σου απρόσμενα. Και, κυρίως, οι ζωές τους -όπως κι η ζωή η ίδια τελικά- που έπεσαν και ξανασηκώνονται, που πάλεψαν και νίκησαν. Είναι αγόρια και κορίτσια, άντρες και γυναίκες, έφηβοι και μεσήλικες -η εξάρτηση είναι διαταξική στην κατά τα άλλα βαθιά ταξική Ελλάδα. Και χτυπάει την πόρτα σε κάθε σπίτι -σε αντίθεση με τα βολικά μας στερεότυπα. Είναι πολύ μακρύς ο δρόμος που διένυσε ο καθένας από τους 137 ανθρώπους που αποφοίτησαν αυτήν την Κυριακή: για να φτάσουν στη σκηνή του θεάτρου του Κολλεγίου Αθηνών μαζί με τις κοινότητές τους έπρεπε να περάσουν από τη διαδικασία της απεξάρτησης, της επανένταξης και να μείνουν για τουλάχιστον τρία χρόνια «καθαροί».
Και μερικές ακόμα παραμελημένες λέξεις: νοιάξιμο, ζεστασιά, ενδιαφέρον, ασφάλεια, κοντά, μαζί. «Ολα αυτά που μου έλειπαν πριν μπω στο πρόγραμμα», όπως είπε ένας απόφοιτος. Κι ένα αίτημα που ακούστηκε πολλές φορές: όπως το είπε ένας απόφοιτος, «ωραίες οι γιορτές που κάνουμε εδώ, αλλά έξω στον δρόμο υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα. Η Πολιτεία οφείλει να στηρίξει τα προγράμματα».
Ακούστηκαν κι άλλες λέξεις που αυτά τα σκληρά μνημονιακά χρόνια κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε: χαρά, περηφάνια, αισιοδοξία, θέληση, πίστη, επιμονή, προσπάθεια, αγώνας, αγάπη. Η φετινή γιορτή είχε για μότο της μια φράση από τον «Μικρό Πρίγκιπα» του Εξιπερί: «Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου, αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό». Οι απόφοιτοι μιλάνε για τον χρόνο, τα βήματα, τον δρόμο, το ταξίδι, τους κύκλους, την αλλαγή: κάθε ένας τους είναι ένα παράδειγμα για το τι σημαίνει να προχωράς και να αλλάζεις. Και να παλεύεις για ελευθερία ακόμα και μέσα σε μια διπλή φυλακή, της εξάρτησης και της πραγματικής φυλακής.«Μάθαμε πάρα πολλά μέσα στο πρόγραμμα, μακάρι τα παιδιά στα σχολεία να τα μάθαιναν κι αυτά», είπε μια απόφοιτη. Οι άνθρωποι που παλεύουν στα προγράμματα, οι απόφοιτοι, οι θεραπευτές, οι εργαζόμενοι, οι οικογένειες, οι εθελοντές – η κοινότητα του ΚΕΘΕΑ έχουν να μας διδάξουν πολλά. Κυρίως αυτό που είπε ο Γιώργος: «Να ζω καθαρός όλη τη μαγεία».
(Το ρεπορτάζ της Ντίνας Δασκαλοπούλου)
