Σε μια εξαιρετικά σοβαρή καταγγελία για διασπάθηση δημοσίου χρήματος προέβη, με καταγγελία του ενώπιον του Υπουργού Εσωτερικών κ. Ιωάννη Μιχελάκη και του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρου Ρακιντζή, που κοινοποιήθηκε στο γραφείο του Πρωθυπουργού, στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Ρόδου, ο προϊστάμενος του Τμήματος Περιβάλλοντος και Χωρικού Σχεδιασμού Δωδεκανήσου, της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου, κ. Νικόλαος Φαρμακίδης.
“Αυτή η προσφυγή μου και ταυτόχρονα καταγγελία, δεν γίνεται για να αποκομίσω προσωπικά οφέλη, αλλά μετά από τριάντα χρόνια υπηρεσίας στο Δημόσιο, πιστεύω πως δεν δικαιούμαι να αποσιωπήσω μια σειρά από ενδογενή προβλήματα, που καταρρακώνουν το κύρος της Δημόσιας Διοίκησης και οδηγούν προστιθέμενα, σε υποβάθμιση το Κράτος και την Κοινωνία, ενώ παράλληλα προσβάλλουν την προσωπικότητά μου”, αναφέρει εισαγωγικά στην καταγγελία του ο κ. Φαρμακίδης, προσθέτοντας παραπέρα και τα εξής:
“Είμαι προϊστάμενος μιας ακριτικής Υπηρεσίας, από τύχη θα έλεγα, αφού από την πρώτη στιγμή που προσλήφθηκα ήμουν ο αρχαιότερος. Η ένταξή μου στο Δημόσιο δεν ήταν τρόπος επιβίωσης, αλλά μετά από 10 περίπου χρόνια επιτυχημένης επαγγελματικής σταδιοδρομίας, πίστεψα στην τότε ονομαζόμενη Επιχείρηση Πολεοδομικής Ανασυγκρότησης του τόπου μου και θέλησα να συμμετάσχω σε αυτήν παρόλο που μου είχε ήδη ανατεθεί, ως ελεύθερου επαγγελματία, η Πολεοδομική Μελέτη και το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της πόλης της Ρόδου.
Η προσπάθειά μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν, εκτός από τον σχεδιασμό, που τον θεωρώ ως τη μόνη λύση για να σταθεί ο τόπος μας στα πόδια του, κάτι που θα εξηγήσω και παρακάτω, να σταθώ δίπλα στο πολίτη, σε ένα περιβάλλον που δεν είναι τόσο φιλικό προς αυτόν, τις Πολεοδομικές Υπηρεσίες, οργανώνοντας την Υπηρεσία στην οποία προΐσταμαι, έτσι ώστε να αποτελεί ένα καταφύγιο από την επικρατούσα ασυδοσία. Την ίδια στάση προσπάθησα να κρατήσω, κάθε φορά που έρχονταν στην Υπηρεσία νέες αρμοδιότητες, όπως η περιβαλλοντική λεγόμενη αδειοδότηση. Βέβαια όλα αυτά φαίνεται πως δεν αρέσουν σε πολλούς, αλλά πιστεύω ότι τουλάχιστον, κατάφερα να εμπεδώσω ένα περί δικαίου αίσθημα στους συμπολίτες μου.
Δεν θα αναφερθώ σε όλη τη θητεία μου, αλλά σε μερικά μόνο τελευταία γεγονότα, για να γίνουν κατανοητοί και οι λόγοι της παρούσας μου. Εκτός από τον καθημερινό «πόλεμο» με τις πολεοδομικές υπηρεσίες, που θεωρούν τις οποιεσδήποτε παρεμβάσεις μας ως διεμβόληση στο Status quo και που όπως πιστεύω, δεν είναι εύκολο να αλλάξει κανείς, υπάρχει και το πρόβλημα με την έγκριση ή μη των δημοσίων έργων. Η αρμοδιότητα που μας έδωσε ο νομοθέτης, της κατά περίπτωση χωροθέτησης έργων και δραστηριοτήτων, που στηρίζεται απευθείας στο άρθρο 24 του Συντάγματος και που ονομάζεται Περιβαλλοντική Αδειοδότηση, δεν είναι μια δέσμια αρμοδιότητα, όπως θέλουν να την καταντήσουν, αλλά μια ουσιαστική προσπάθεια προστασίας του Περιβάλλοντος και κατ’ επέκταση μια συνισταμένη της ανάπτυξης του τόπου. Η αξιολόγηση λοιπόν ενός έργου, δεν είναι δικαίωμα κανενός φορέα, αλλά μόνο του Κράτους δια των οργάνων του, στα πλαίσια των νόμων.
Τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον εδώ στη Δωδεκάνησο, κατασπαταλήσαμε τεράστια ποσά, σε έργα και δραστηριότητες, που είχαν ως μοναδικό στόχο την αποθησαύριση ψήφων, για τους εκάστοτε πολιτικά κρατούντες, με μικρή συμβολή στην ανάπτυξη. Μεταξύ όλων αυτών, θα αναφερθώ στους βιολογικούς τύπου κόμπακτ και στους κομποστοποιητές για σκουπίδια, που έχουν ξοδευτεί αρκετά εκατομμύρια, που εισέπραξαν και εισπράττουν επιτήδειοι, ενώ είναι άχρηστοι χωρίς πρακτική αξία. Τι χρειάζονται οι κομποστοποιητές, όταν στα νησιά δεν μπορεί να γίνει διαλογή σκουπιδιών στη πηγή; Αλήθεια, ποιος μπορεί να είναι αυτός, που κάποια στιγμή θα πρέπει σοβαρά να ασχοληθεί, με όλη αυτή την οικονομική σπατάλη;
Θα αναφερθώ ως παράδειγμα και σε ένα «βιολογικό καθαρισμό» στη Σύμη, όπου ο τότε Γ.Γ. νησιώτικης πολιτικής τον χρηματοδότησε από ίδιους πόρους. Η Υπηρεσία μου δεν δέχτηκε να τον νομιμοποιήσει περιβαλλοντικά αλλά αυτοί, χωρίς να γίνει το έργο, το παρέλαβαν και αποπληρώθηκε, αφού υπήρχε μια σχετική «βιασύνη». Τελικά, πάντα παράνομα, κατασκευάστηκε το έργο σε άλλο μέρος από αυτό που υποτίθεται ότι παραλήφθηκε και όπως ήταν λογικό, δεν λειτουργεί. Ποιος θα ελέγξει τον τότε Γ.Γ. και όλους όσους συνέβαλαν στην σπατάλη του ενός εκατομμυρίου ευρώ;”.
Ο κ. Φαρμακίδης κάνει ειδική μνεία σε θέματα εσωτερικής λειτουργίας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου στη Ρόδο, στην αντιδικία του με μια υπάλληλο της ίδιας υπηρεσίας και στο γεγονός ότι βρέθηκε ελεγχόμενος για απρεπή συμπεριφορά…
Αποκαλύπτει ωστόσο ότι υπήρξε τον Μάρτιο…
“άρνησή μου να εισηγηθώ θετικά για κάποια έργα της Περιφέρειας και του Δήμου Λέρου, διότι πιστεύω ότι ήταν άχρηστα ή με υπέρμετρο προϋπολογισμό και όπως και τόσα άλλα η κατασκευή του δεν συμβάλλει, τουλάχιστον ανάλογα με την αξία του στην ανάπτυξη του τόπου.
Από τη μια, ενώ η κεντρική διοίκηση εξασφαλίζει σωρεία χρημάτων, η τοπική αυτοδιοίκηση απλά ξοδεύει χωρίς στόχο, αφού ο βασικός λόγος της διασπάθισης είναι η έλλειψη σχεδιασμού, που όλοι είναι ενάντιοι, διότι εκ των πραγμάτων θα επιβάλει ιεράρχηση έργων και δεν θα τους αφήσει να δρουν κατά το δοκούν”.
Υποστηρίζει ότι οι αρνήσεις του αυτές έγιναν αφορμή να υπάρξει μια “πολεμική” σε βάρος του από πολιτικούς προϊσταμένους, ενώ εξηγεί για ποια έργα δεν συνηγόρησε:
“Το πρώτο έργο ήταν η κατασκευή μιας γέφυρας, που οδηγεί στο γκολφ Αφάντου (όχι σε δημόσιο δρόμο) και έχει κόστος 2,5 εκατομμύρια ευρώ και το άλλο ήταν η αποκατάσταση ενός ΧΑΔΑ και ενός κομποστοποιητή στη Λέρο, γιατί το κόστος ήταν δεκαπλάσιο από αυτό που θα έπρεπε για τον ΧΑΔΑ και ο κομποστοποιητής άχρηστος”.
Ο κ. Φαρμακίδης αναφέρεται εξάλλου και στο ό,τι με την με αριθ. πρωτ. 3608/3.4.13 αναφορά του ζήτησε από τον κ. Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, τον έλεγχο στα οικονομικά του Βακούφ και υπέβαλε στοιχεία από τα οποία προκύπτει, πως στο παρελθόν τουλάχιστον, γίνονταν παράνομες διακινήσεις χρημάτων, ενώ παράλληλα ο Εισαγγελέας για το ίδιο θέμα, έδωσε εντολή για προκαταρκτική, ώστε να ελεγχθεί η διαχείριση των τελευταίων 15 ετών.
