Διάβαζα ένα ακόμη άρθρο για την υπόθεση του εικοσάχρονου Βαγγέλη που εξαφανίστηκε έπειτα από πολύμηνα καψώνια από κάποιους συμφοιτητές του στα Ιωάννινα.
Βασανίζουν ένα 20χρονο νεαρό πάνω από έναν χρόνο επειδή «δεν είναι σκληρός άντρας έτσι όπως αρμόζει σε έναν Κρητικό»
Τον διαπομπεύουν δημόσια και τον τραμπουκίζουν, τον χτυπούν και τον βασανίζουν.
Αυτά συμβαίνουν σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα, σε φοιτητική εστία.
Κανείς δεν βλέπει, κανείς δεν παρεμβαίνει.
«Μη μιλάς, μην ανακατεύεσαι». Κανείς δεν ήξερε για τον Άλεξ, κανείς για το βιασμό στην Αμάρυνθο, κανείς τώρα για το φοιτητή.
Αόρατα θύματα, αόρατοι θήτες.
Η φύση του ανθρώπου είναι απρόβλεπτη και πολλές φορές αδιανόητα σκληρή. Νιώθεις απογοητευμένος και ανήμπορος όταν σκέφτεσαι πόσο εύκολα μπορεί να παραστρατήσει ο καθένας .
Σκέφτομαι τα λόγια ενός Έλληνα που όλοι σεβόμαστε, για να διατηρήσουμε το φως για να κρατήσουμε μέσα μας την προτροπή : «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Αυτό μας ζητούσε ο Νίκος Καζαντζάκης γράφοντας την Ασκητική. Ίσως δεν σώσεις τον κόσμο ολόκληρο μόνος σου, αλλά όταν χρειαστεί θα σώσεις τον περαστικό χωρίς να περιμένεις και χωρίς να διώχνεις την ευθύνη… και κάποιος άλλος θα πάρει την ευθύνη να σώσει εσένα άλλη στιγμή… και μόνο έτσι θα σωθούμε όλοι.
Ν’ αγαπάς την ευθύνη
