Η Ευρώπη, η Ελλάδα, πρώτη φορά μεταπολεμικά, ζουν στο ρυθμό της μαζικής μετακίνησης των πληθυσμών που χτυπημένοι από τον πόλεμο διαφεύγουν προς τη Δύση για μια καλύτερη ζωή.
Η ζωή που τους επιφυλάσσεται είναι άγνωστη. Το παρόν τους είναι εφιαλτικό.
Οι δρόμοι, τα χωράφια, τα πεζοδρόμια έχουν γίνει σπίτι τους. Ο πολιτισμένος κόσμος στέκει αμήχανα και έντρομος μπροστά στους χιλιάδες ανθρώπους που περνούν μπροστά του, και η πορεία τους μοιάζει με κινηματογραφική ταινία. Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε ντροπή του σύγχρονου κόσμου.
Αυτή την μικρή χώρα την μετέτρεψαν τελικά σε μια τεράστια παγίδα για ανθρώπινες ψυχές…
Ήδη έχουν ενεργοποιηθεί τα ελατήρια του φόβου που σε συνδυασμό με την παρατεταμένη οικονομική κρίση δημιουργούν εκρηκτικό μείγμα. Δυστυχώς κάποιοι θέλουν να τους εμφανίσουν ως απειλή και όχι ως κυνηγημένους από τον πόλεμο με κίνητρο την απελπισία από το φόβο του θανάτου που τους αναγκάζει να διασχίζουν τις θάλασσες με βάρκα , με κίνδυνο την ίδια τη ζωή τους και των παιδιών τους ,ενώ θα περίμενε κανείς, να κάτσουν και να πεθάνουν ήσυχα -ήσυχα …
Κλειστά σύνορα. Μόνο που ο απελπισμένος , που δεν υπολογίζει τα κρύα και τα μποφόρ του χειμώνα, δεν θα καμφθεί από αυτό. Ας ξέρουν αυτοί που προφανώς δεν τους ενδιαφέρει η ευρωπαϊκή ιδέα και εκστομίζουν απειλές περί απομόνωσης και κλεισίματος συνόρων, ότι τις προσφυγικές ροές ποτέ στην ιστορία δεν τις σταμάτησαν τα σύνορα.
Θα θέλαμε να θυμίσουμε ότι οι Έλληνες μετανάστευσαν και μεταναστεύουν. Πέτυχαν και απέτυχαν. Γνωρίζουμε τη διαδικασία γιατί ο τόπος μας είναι σκληρός. Με την αναπαραγωγή της ρητορικής του μίσους μέσω του εύκολου δρόμου του διαδικτύου δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Η βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε σαν πολίτες είναι προτιμότερη από το τζάμπα – μίσος και του παραλογισμού των αναρτήσεων.
Φίλε στο facebook που λες να σταματήσουν τους πρόσφυγες να μην έρχονται, να ξέρεις ότι άμα ξεκινάς από Λαμία να πας Ειδομένη με τα πόδια, αφού προηγουμένως πέρασες φουρτουνιασμένη και παγωμένη θάλασσα, με τα παιδιά σου αγκαλιά, δεν σε σταματά τίποτα.
Πιάσε την ντροπή κι άσε το τζάμπα μίσος
