Δυστυχώς με την δημιουργία της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης τα κράτη-μέλη «ξέχασαν » την Ευρώπη. Οι λαοί απομακρύνθηκαν και αποξενώθηκαν. Τελικός σκοπός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν η πολιτική ολοκλήρωση και η κοινωνική ευημερία των πολιτών της. Το εγχείρημα της όλης κίνησης από το 1957 ήταν η Ευρώπη μετά την ισοπέδωση της στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, να ορθώσει το ανάστημα της συνασπισμένα και από κέντρο συνεχών ανά τους αιώνες πολεμικών συγκρούσεων ,να καταστεί σύμβολο ανάπτυξης και ειρήνης. Ποτέ ξανά να μην υπάρξει χώρα (όπως η τότε Γερμανία…) που θα θελήσει να επικρατήσει των άλλων… Το εγχείρημα αυτό εν μέρει για κάποιες δεκαετίες, πέτυχε και είχε ως αποτέλεσμα την μεγαλύτερη -πληθυσμιακά και διακρατικά- αναδιανομή πλούτου στα χρόνια της παγκόσμια οικονομίας.
Με αυτόν τον τρόπο, γεννήθηκε μια ευρεία και ισχυρή μεσαία τάξη που προόδευε, μορφώνονταν και κατανάλωνε , ενισχύοντας αναπόφευκτα τις κρατικές οντότητες αλλά προπάντων και τις ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες γιγαντώθηκαν. Η πολιτική ολοκλήρωση προχωρούσε με αργά πλην όμως με σταθερά βήματα. Αφετηρία για αυτό το μεγαλόπνοο σχέδιο της πολιτικής ενοποίησης έπρεπε να αποτελεί ο πολιτισμός και η παιδεία που συμπλέοντας με την ευημερία, θα οδηγούσε στην αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη των λαών. Έτσι ,θα καταλήγαμε στην πολιτική ενοποίηση με μία μορφή δημοκρατικά οργανωμένης ίσως Συνομοσπονδίας κρατών -μελών ,με την κάθε χώρα να διατηρεί μεν το Σύνταγμα και την αυτονομία της αλλά με ένα υπέρτερο δε Ενιαίο Ευρωσύνταγμα και ισχυρό κεντρικό κρατικό μηχανισμό που θα χάραζε τις γενικές κατευθύνσεις με κριτήρια τον σεβασμό στις ιδιαιτερότητες και της ισότιμα αναλογικές ανάγκες της κάθε περιοχής, ώστε να επιτυγχάνονταν η όλη διαδικασία.
Ωστόσο, τα σχέδια των μεγάλων εταιρειών άλλα επέτασσαν, με μόνο στόχο την επιδίωξη άμεσων και ευκαιριακών κερδών μέσω της ανεξέλεγκτης ελεύθερης αγοράς. Άρμα επίτευξης αυτής της σκοπιμότητας , δεν ήταν άλλο από το ενιαίο νόμισμα. Ένα τέχνασμα στο οποίο προσδόθηκε και πανηγυρικός χαρακτήρας. Αυτό δέσμευσε κράτη με διαφορετική οικονομική και νομισματική αντίληψη και δομή, παραγνωρίζοντας το εύθραυστο και πλασματικό της πρωτοβουλίας αυτής λόγω της πολιτικής και κοινωνικής ανακολουθίας σε σχέση με την οικονομία. Όλα αυτά ακόμα και μέχρι εδώ «καλώς», έστω στο «φαίνεσθαι», ώσπου αποφάσισαν να αυξήσουν τα έσοδα τους ακόμα πιο άναρχα ,ακόμα πιο γρήγορα, ακόμα πιο βίαια, ελέγχοντας πατρίδες και λαούς. Η πατρίδα μας ,όχι άμοιρη βαρύτατων ευθυνών με τη διαφθορά και τον παρασιτισμό που μέχρι και σήμερα αρρωστημένα την χαρακτηρίζει, φάνηκε ως η πιο εύκολη λεία για τους σκοπούς αυτούς.
Πλέον, όπως προαναφέρθηκε η οικονομία εντελώς ωμά στην Ευρώπη διαμορφώνεται χωρίς καμία σύνδεση και σε ανακολουθία με τον κοινωνικό της ιστό και την πολιτική της διακυβέρνηση. Οι ερχόμενες εκλογές μας επιβάλλουν να ενεργοποιηθούμε ως πολίτες για περισσότερη Δημοκρατία στην Ευρώπη και «περισσότερη » Ευρώπη στις κοινωνίες μας. Στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να κατέχουν την τεχνογνωσία, την Κίνα να κατέχει το πιο πολυπληθές φθηνό εργατικό δυναμικό και την Ρωσία τις ανερχόμενες πηγές ενέργειας, ο μόνος δρόμος για την υπόσταση πλέον της Ένωσης είναι η εσωτερική της αναδιοργάνωση και η κοινή αναπτυξιακή της πολιτική. Γιατί όχι η Ευρώπη να μην αναπτύξει άμεσα τη δική της οικονομική -αναπτυξιακή αυτάρκεια, εκμεταλλευόμενη τα πλεονεκτήματα και τα εφόδια της κάθε περιοχής της. Μια νέα προσέγγιση που θα την απαλλάξει από την μετέωρη εξάρτηση και τη συνεχή αδιέξοδη σύγκριση με χώρες και οικονομίες με διαφορετικά κοινωνικά κεκτημένα και νοοτροπίες, που η «κοινωνική συνείδηση» του Ευρωπαϊκού χώρου ουδέποτε θα προσαρμοστεί. Ούτε οι χρηματιστηριακές πρακτικές των ΗΠΑ ,ούτε η εργατική δουλεία με το ένα δολάριο μηνιαίο μισθό της Κίνας, ούτε οι μαφιόζικες πρακτικές της Ρωσίας θα ευδοκιμήσουν στην ήπειρό μας, στην ήπειρο της Δημοκρατίας, του Διαφωτισμού, του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου. Εξ άλλου όχι ιδεατά αλλά ευθέως πρακτικά, η πολυδιάστατη φυσική και πολιτιστική δομή της Ευρώπης, με την μίξη του βιομηχανικού Βορρά και του γεμάτο δυνατότητες Νότου ,κρύβουν τις λύσεις σε κάθε αναπτυξιακό τομέα.
Για αυτό και η πολιτική πρέπει να βρεθεί ξανά σε πρώτο πλάνο. Είναι ανεπίτρεπτο τον Πρόεδρο της Ε.Ε. να μην τον εκλέγουν οι πολίτες . Είναι απογοητευτικό η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ελέγχεται στην ουσία από την οικονομικά ισχυρότερη χώρα. Είναι τραγελαφικό και εμπαιγμός των δήθεν δημοκρατικών διαδικασιών το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο να υπάρχει μόνο για… «μαθητικές» εκθέσεις και συμβουλευτικό εκ του αποτελέσματος ρόλο. Ως Ευρωπαίοι πολίτες έχουμε την ευθύνη να διεκδικήσουμε ένα θεσμικό πλαίσιο για το Ευρωκοινοβούλιο που θα το καθιστά το ύψιστο όργανο λήψης αποφάσεων .Είναι ξεκάθαρο, πως τις επικείμενες εκλογές , προβάδισμα έχουν οι νεοφιλελεύθερες ομάδες στις χώρες που …επιχειρηματικά ευημερούν και οι εθνικιστικές στις χώρες που λυγίζουν από την ύφεση. Στην πράξη και οι δύο παραπάνω πολιτικές προσεγγίσεις καλλιεργούν την καχυποψία, την επιφύλαξη και των εχθρικό ανταγωνισμό ανάμεσα στα κράτη και τους λαούς. Ο διαχωρισμός επίσης σε Βόρειους «πλούσιους» και Νότιους «φτωχούς» δεν ωφελεί κανέναν. Το μέτωπο κατά των εισπρακτικών πολιτικών λιτότητας και της αισχροκέρδειας των λίγων είναι κοινό για όλους. Η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας εξελίχθηκε σε Ευρώπη των ανισοτήτων και της εκμετάλλευσης. Ας δημιουργηθεί από όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις ένα μπλοκ που θα θέσει επιτέλους στο επίκεντρο την Ευρώπη των Λαών και όχι των αγορών. Άλλωστε, χωρίς ίχνος λαϊκισμού αλλά με ρεαλιστική διάθεση πραγματισμού ο μεγαλύτερος πλούτος αυτής της ηπείρου είναι το ανθρώπινο δυναμικό της.
Η πολιτική ενοποίηση ας μη τρομάζει και εξαγριώνει κάποιους δήθεν «πατριώτες» και ας αναλογιστούν την εξάρτηση ,την ταπείνωση και την αλλοίωση που βιώνουμε με το υπάρχον καθεστώς. Η εθνική μας ανεξαρτησία και ο ελληνικός πολιτισμός δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από αυτό το όραμα αλλά ενδεχομένως να αποτελέσει για το έθνος μας το έναυσμα μιας εμπνευσμένης ανάδειξης μας. Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης ας μην εθελοτυφλούμε τιμώνται ήδη περισσότερο από το μέσο ευρωπαίο παρά δυστυχώς από εμάς ,συνεπώς καμία κληρονομιά δεν θα καταργηθεί, τίποτα δεν θα χαθεί …ίσως να είναι αυτό που μας χρειάζεται, ώστε να κατανοήσουμε τη θέση μας στη σύγχρονη πραγματικότητα ανακαλύπτοντας ξανά το πολύτιμο παρελθόν μας και αναδεικνύοντας σε ένα υγείες κοινωνικό πολυπολιτισμικό περιβάλλον τις δυνατότητες μας ως λαός.
Από την άλλη αν δεν είμαστε ικανοί και ειλικρινείς ως προς αυτή την προοπτική και μας ενδιαφέρει πώς θα εξασφαλίσουμε και θα φάμε επιδοτήσεις και πώς θα κοροϊδέψουμε τον ξένο επισκέπτη, ας πάρουμε δραστικές και πάλι έστω αντίθετες αποφάσεις έξω από την Ο.Ν.Ε και Ε.Ε. και ας κολυμπήσουμε στα βαθιά.
Όπως και να έχει αυτό το αμήχανο ακόμα και για τους νομικούς ανώμαλο μόρφωμα της Ευρωπαϊκής και Νομισματικής Ένωσης ,και στον ορισμό του και στην λειτουργία του, μόνο ως «ολιγαρχική κερδοσκοπική εταιρεία» μπορεί να πετύχει και αυτό για μικροπρόθεσμο χρονικά διάστημα «αρπαχτής» ,όσο …αντέξουν οι λαοί.
Επιτέλους, ας οραματιστούμε ΚΑΤΙ ,ας ξεφύγουμε από αυτήν την στείρα εξαρτημένη και παρασιτική στασιμότητα. Ας στραφούμε, είτε στην ενιαία ουσιαστικά Ευρώπη καθορίζοντας σε αυτή το ρόλο μας, είτε ως Έλληνες μακριά από πολιτικάντικους τσαμπουκάδες με θάρρος και πίστη στις εγχώριες δυνάμεις μας και στη δραχμή, ας απαλλαχτούμε από την αβεβαιότητα που μας καθηλώνει και ας ξεκινήσουμε από το μηδέν, ώστε με έμπνευση, τιμιότητα και εργατικότητα αυτή την μικρή κουκίδα στη γη ,την πατρίδα μας, να την μεταλλάξουμε σε φωτεινό αστέρι.
