Ο Γιώργος Σιγάλας είναι ένας από τους εκπροσώπους μιας γενιάς καλαθοσφαιριστών που μεγαλούργησαν στην «χρυσή» εποχή του ελληνικού μπάσκετ και την τελευταία σεζόν βρίσκεται στο πλευρό του Ηλία Καντζούρη, στον πάγκο του Κολοσσού. Από τους βασικούς πρωταγωνιστές της μεγάλης ομάδας του Ολυμπιακού των 90’s (σ.σ. αγωνίστηκε, μεταξύ άλλων, επίσης με επιτυχία σε Άρη και ΠΑΟΚ) και ένας από τους μεγαλύτερους αμυντικούς «εξολοθρευτές» που πάτησαν στα παρκέ της Ευρώπης, ο Γιώργος Σιγάλας άφησε το στίγμα του στα κιτάπια της «Πορτοκαλί Θεάς». Ο ίδιος μίλησε για όλους και για όλα, πρόσφατα στην ΕΡΤ.
Για το προσωνύμιο «Ράμπο»: «Νομίζω ότι το έβγαλε ο κόσμος και η εφημερίδα ΦΩΣ. Το είχε και ο Μητρόπουλος, που ήταν και το ιδανικό παράδειγμα για αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μετά δόθηκε σε εμένα. Είχε διάφορες αρετές ο Ράμπο και μία χαρά μου ακουγόταν».
Για τον… πρώτο θάνατο που δήλωσε ότι επήλθε στην συνέντευξη Τύπου όπου ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τα παρκέ: «Το πιστεύω ότι είναι ο πρώτος θάνατος. Μεταφορικά. Σκέψου ότι το μπάσκετ ήταν η ίδια η ζωή μου. Ήταν ένας τρόπος ζωής επί πολλά χρόνια».
Για την απόφασή του να σταματήσει: «Οι τελευταίες χρονιές κύλησαν όπως ακριβώς θα ήθελα και τις είχα στο μυαλό μου. Καταφέραμε με τον Πανιώνιο και τον Άρη μεγάλους στόχους, πέρασα πολύ καλά και το ευχαριστήθηκα. Έτσι κι αλλιώς μία χρονιά θα έπαιζα ακόμα. Αν και πιστεύω ότι θα μπορούσα να αγωνίζομαι μέχρι 45. Αν μη τι άλλο είμαι καλός αθλητής και με βάση τη ζωή που κάνω, θα μπορούσα να φτάσω μέχρι τα 45 ως παίκτης».
Για την Εθνική ομάδα: «Φτιάξαμε πολύ καλές ομάδες που έφτασαν λίγο πιο κάτω από την κορυφή, αντιμετωπίζοντας σε κάθε διοργάνωση απίστευτες ομάδες. Κατόπιν όταν η μία γενιά των παλαιότερων έφυγε και οι υπόλοιποι ενώθηκαν με τους νέους, έγινε μία ομάδα που πέρασε από διάφορα κύματα. Στη Ντιζόν (σ.σ. Ευρωμπάσκετ 1999 όπου η Ελλάδα κατετάγη τελευταία) όλοι ξεχνούν ότι πήγαμε με πολλά προβλήματα, ενώ κι εκεί παίζαμε άλλοι τρεις παίκτες με τραυματισμό. Τότε ήταν που ξεκίνησε η κατηφόρα. Στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας πάντως (σ.σ. 2001 όπου η ελληνική ομάδα κατέλαβε την 11η θέση) δεν ήταν κατηφόρα. Δείξαμε ανάκαμψη. Χάσαμε από τη Γερμανία (σ.σ. 80-75 με τον Nowitzki να σκοράρει 25π.) ένα ματς όπου προηγηθήκαμε με 22 πόντους. Γενικώς πιστεύω ότι σε πολλές περιπτώσεις φτάσαμε ταβάνι. Εκεί που μπορούσαμε να πάμε λίγο παραπάνω ήταν στη Σουηδία, Μπορούσαμε να πάμε μέχρι και στον τελικό. Εκεί χάθηκε η τελευταία ευκαιρία με τη δική μου συμμετοχή για ένα μετάλλιο».
Για τα απωθημένα του: «Ίσως υπήρχαν πράγματα που δεν έκανα, όπως να παίξω στο ΝΒΑ. Είχα πατήσει το πόδι μου εκεί και μάλλον έπρεπε να πάω και να προσπαθήσω. Δεν έγινε όταν έπρεπε να γίνει. Έπαιξε και λίγο ρόλο το οικονομικό».
Για το ζειν και το ευζείν που του πρόσφερε το μπάσκετ: «Για το ζειν που μου πρόσφερε το μπάσκετ χρωστάω πολλά στον Γιάννη Ιωαννίδη. Με έβαλε στο πλαίσιο επαγγελματισμού. Ανδρώθηκα μαζί του. Για το ευ ζειν στον Γιάννη Γιαννάκη. Ήταν πραγματικός φίλος, ο βράχος που έσπαγε πάνω του το κύμα».
Για τον Ολυμπιακό: «Όταν έφυγα από Ολυμπιακό, υπήρχε μία πικρία και μέσα στους λόγους που σκεφτόμουν ότι οδήγησαν εκεί τα πράγματα ήταν και μία σκέψη ότι δεν με ήθελε ο προπονητής. Κάποια στιγμή, όμως, ένας συμπαίκτης μου, που είχε μείνει στην ομάδα, μου είπε ότι ο κόουτς τους είπε στην προπόνηση: «Τι θέλετε; Να φέρω το Σιγάλα για να ανέβει η προπόνηση;». Ακόμα και μέχρι πρότινος η ζωή μου ήταν η προπόνηση. Μπορεί να μην έκανα πλέον καμία ατομική, αλλά η ζωή μου ήταν να βάζω πιτσιρικάδες να κάνουν κόντρες μεταξύ τους».
Για τον Φασούλα: «Όταν έπαιζε στον Ολυμπιακό, ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Ο Πάνι και ο Φάνης είχαν τόσο μπάσκετ μέσα τους, που ήξερες ότι δεν θα σε πουλήσουν ποτέ. Μπορεί να μην πρωταγωνιστούσε ο Φασούλας, αλλά σε 2-3 φάσεις πολύ σημαντικές, αν δεν ήταν αυτός θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα».
Για το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό: «Όταν είπα το περίφημο «Το Πρώτο», μπαίνοντας στα αποδυτήρια υπήρξαν κάποια παιδιά που μου είπαν: «Τι λες ρε; Είσαι τρελός;». Εκείνη τη χρονιά λοιπόν, ο Ολυμπιακός μου έκανε μία πρόταση για να μείνω. Περίμενα ένα κάλεσμα. Συναντηθήκαμε με τον πρόεδρο τυχαία και παρότι είχαν γίνει διάφορα περίεργα πράγματα μέσα στην ομάδα χωρίς να ευθύνομαι εγώ, μου είπε πως ό,τι έχουμε συζητήσει θα γίνει. Και έβγαλε την ατζέντα να δει πότε έχει κενό για να ορίσουμε και την ημερομηνία. Του είπα μάλιστα ότι αν τα αφήσει μέχρι τότε που σκεφτόταν θα είναι καλύτερα, διότι θα έχουμε πάρει και τα τρία κύπελλα και θα έπρεπε να πληρώσει αδρά. Ε, αυτό το ραντεβού δεν έγινε ποτέ. Το ότι έφυγα δε με πείραξε. Ο Ολυμπιακός με έκανε να νιώσω ευτυχία, ήταν το σπίτι μου, αλλά με έμαθε τον αυστηρό επαγγελματισμό. Δηλαδή σε πουλάω ανά πάσα στιγμή. Ο Ολυμπιακός μπορούσε να κερδίσει πολλά από εμένα. Όπως κι εγώ. Κάποτε κέρδιζα 30 εκ. δραχμές, όταν όλοι πίστευαν ότι έπαιρνα εκατομμύρια. Μάλιστα κάποια στιγμή ο Ομπράντοβιτς είχε πει ότι αυτός θα ήθελε έναν παίκτη σαν τον Σιγάλα, αλλά δεν μπορούσε να δώσει η ομάδα του 1 εκ. δολάρια».
Για τη σχέση του με τον κόσμο: «Έσπασε κάτι… Το ομολογώ. Μετά από τόσα χρόνια. Δεν κρύβω τα λόγια μου και δεν έχω ανάγκη να το κάνω. Στεναχωρήθηκα. Δεν ξέρει ο κόσμος να κρίνει κάποιες φάσεις. Τις μεγεθύνει… Ιδιαίτερα άνθρωποι που δεν ξέρουν ιστορία και κακώς είναι φίλαθλοι του Ολυμπιακού. Κι εγώ είμαι Ολυμπιακός. Το σπίτι μου είναι πάνω στο κεφάλι του εφηβου».
Για ενδεχόμενη επιστροφή του στους ερυθρόλευκους: «Ποτέ δεν τέθηκε τέτοιο ζήτημα. Το προσπάθησα εγώ, αλλά είδα ότι δεν υπήρχε θέληση. Όταν πια κρύωσε το πιάτο δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσω.
Για το μπουκάλι που είχε δεχθεί στο κεφάλι από το χέρι του Ιωαννίδη σε ένα παιχνίδι με την Μπένετον στο Τρεβίζο (σ.σ. σεζόν 1993-94): «Τι να κάνω; Μάλιστα στον Φασούλα, αν θυμάμαι καλά., είχα πει λίγα λεπτά πριν να μαζέψει τα μπουκάλια από μπροστά διότι ποτέ δεν ξέρει τι γίνεται. Ο Παναγιώτης δεν πίστευε ότι μπορεί να γίνει κάτι, και τελικά έγινε. Κάτι δεν πήγαινε καλά μέσα στο παιχνίδι και την πλήρωσα εγώ».
Για τον Παναθηναϊκό: «Η ιστορία έχει διαγραφεί. Αφού δεν πήγα όταν έπρεπε, διότι τότε θα πατούσα πάνω στην ηθική μου, δεν υπάρχει πλέον τέτοια κουβέντα. Αφού ήμουν αντίπαλος μέσα στο γήπεδο, θα θεωρούμαι αντίπαλος για μία ζωή. Πάντως το έχω πει και δημόσια ότι σέβομαι απόλυτα τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Για όλα όσα κάνουν και κυρίως για τις κινήσεις τους. Ειδικά με την περίπτωση του Φραγκίσκου Αλβέρτη και την αντιμετώπιση που του έδειξαν, μόνο κέρδος θα έχουν στο μέλλον».
Για το διάδοχό του: «Ο Βασιλόπουλος, που θα μπορούσε να γίνει και καλύτερος. Όμως, κανείς εκεί κάτω δεν έχει σκεφτεί ότι το παιδί αυτό πρέπει να παίξει σε μία θέση και να γίνει ο καλύτερος της Ευρώπης. Οσες δυνατότητες κι αν έχει, θα γίνει ένας καλός παίκτης και θα περνούν τα χρόνια ανεκμετάλλευτα όσο μοιράζεται σε δύο θέσεις. Ο Βασιλειάδης και ο Μαυροκεφαλίδης παίζουν σε μία θέση. Ο Παναγιώτης πρέπει να βρει μία θέση κι ας κάνει παράλληλα όλα τα υπόλοιπα. Μπορεί να εξιτάρει κόσμο και να γίνει ο νέος αρχηγός».
Για το μέλλον: «Θέλω να δουλέψω. Πρέπει να ασχοληθεί με κάτι το μυαλό μου, να παράγει έργο. Βάζω κομμάτια στην προπονητική για να βελτιωθώ».
Ο “Ράμπο” του ελληνικού μπάσκετ και του Κολοσσού!
