Τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, έπεσε η αυλαία της προεκλογικής περιόδου και ήταν σαν να σταμάτησε επιτέλους αυτό που στα δικά μου αυτιά ηχούσε σαν βουητό μελισσών, συνεχές, ασταμάτητο…
Αν ρωτήσει κανείς τους ψηφοφόρους τι τους έμεινε από όσα άκουσαν είναι αμφίβολο αν έστω και ένας μπορεί να απαντήσει.
Αυτός ο «θόρυβος» της προεκλογικής περιόδου, πέρα από σαματά, τίποτα ουσιαστικό δεν προσέφερε στους ψηφοφόρους.
Η παγίδα όσων ασχολούνται με την πολιτική και τους πολιτικούς, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι δημοσιογράφοι, είναι πως θεωρούν ότι όλα περιστρέφονται γύρω από τον μικρόκοσμό τους (μας). Φευ!
Υπάρχουν πολίτες που σήμερα θα φτάσουν μέχρι τις κάλπες και δεν ξέρουν για τι πράγμα ψηφίζουν. Υπάρχουν πολίτες που θα φτάσουν στα εκλογικά κέντρα σήμερα και δεν ξέρουν πέρα από μερικά σκόρπια ίσως ονόματα, ποιος είναι υποψήφιος πού.
Το χειρότερο βέβαια είναι ότι δεν έχει γίνει ακόμα συνείδηση στους πολίτες για ποιον λόγο ψηφίζουμε, κι αντί η δυναμική της άγνοιας να απομειώνεται, έχω την εντύπωση ότι σε κάθε επόμενη γενιά ψηφοφόρων, ενδυναμώνεται και διευρύνεται.
Η έννοια της πολιτικής στη συνείδηση των πολιτών και η πορεία της στον χρόνο αποτυπώνεται ξεκάθαρα στον ελληνικό κινηματογράφο. Από τον Γκόρτσο και τον Μαυρογιαλούρο μέχρι τον Ψευτοθόδωρο, αν εξαιρέσει κανείς ότι από την εποχή των καφενείων περάσαμε στην τηλεόραση και τα τελευταία χρόνια στα κοινωνικά δίκτυα, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει.
Σε κάθε εκλογική περίοδο θα συναντήσουμε έναν Μαυρογιαλούρο, έναν Γκρούεζα, έναν Γκόρτσο γιατί εμείς τους αφήνουμε χώρο να «τρουπώσουν». Όπως έλεγε ο Βουτσάς στην ταινία «Ένα έξυπνο μούτρο»… “Tο θέμα είναι να τρουπώσω… Αμα τρουπώσω τρούπωσα”!
Το μεγάλο -από χρόνια χαμένο- στοίχημα, ανεξαρτήτως πόσοι και ποιοι ανεβοκατεβαίνουν από τις καρέκλες της εξουσίας δεν είναι ότι δεν καταφέραμε να αναδείξουμε σωστούς πολιτικούς αλλά ότι δεν καταφέραμε να καλλιεργήσουμε συνειδητοποιημένους ψηφοφόρους, στο βαθμό τουλάχιστον που υπάρχει αυτό το περιθώριο.
Γι αυτό οι προεκλογικές περίοδοι δεν προσφέρουν τίποτα, γι΄αυτό οι πολιτικοί μας αντικατοπτρίζουν εμάς τους ίδιους και την πορεία μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ισως γιατί τελικά είναι πιο εύκολο να δείχνουμε με το δάχτυλο τους άλλους, παρά να το στρέφουμε στον εαυτό μας.
Πρωί Σαββάτου και μου έρχονται στο νου τα λόγια του Καζαντζάκη:
“Ας μπορούσα να περάσω όλο το ταξίδι τούτο αμίλητος!
Μια κούρα πυθαγόρεια. Να καθαρίσω απ’ όλα τα λόγια που άκουσα και είπα, ν’ αφήσω τη σιωπή ν’ απλωθεί δροσάτη, καταπράσινη, σαν περιπλοκάδα στα σωθικά μου!
Μα οι άνθρωποι είναι κοπάδι, δε σε αφήνουν.
Ζητούν να πιαστούν ο ένας από τον άλλον, ν’ ακουμπήσουν σαν τα πρόβατα λαιμό με λαιμό.
Φοβούνται τη σιωπή. Η φλυαρία μονάχα μπορεί να στερεώσει την καρδιά τους”.
Καλό βόλι!
