«Ποιοτικά» και άλλα

Δεν είναι «ποιοτική» η Eurovision, και άρα «γιατί τα βλέπετε αυτά;» λένε κάποιοι. Να ξεκινήσουμε από το βασικό. Δεν είναι η Eurovision διαγωνισμός τραγουδιού ποιοτικού ή λαϊκού. Ενα αλλόκοτο πάντρεμα εύπεπτης μουσικής,  ένας κυκεώνας φωτιστικών και ηχητικών εφέ ατάκτως πεταμένων είναι. Είναι ένα μπάχαλο «βιασμού» της οπτικής αισθητικής, αλλά και παιχνίδι γεωπολιτικών συμμαχιών. Γνήσια παραδείγματα στις «συμμαχικές ψηφοφορίες» Ελλάδα-Κύπρος. «Τα ισχυρότερα δίκτυα έχουν αναπτυχθεί μεταξύ σκανδιναβικών χωρών και μεταξύ  πρώην σοβιετικών κρατών. Τα τελευταία 20 χρόνια, αυτές οι ομάδες έχουν κερδίσει 13 τίτλους μεταξύ τους», όπως αναφέρεται σε έρευνα του  Economist. Το  δε  μεγαλοπρεπές «κουλούρι», δηλαδή μηδέν βαθμούς που εισέπραξε φέτος το Ηνωμένο Βασίλειο,  πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να το αποσυνδέσει με τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη και τα απόνερα του Brexit. Και εν πάσει περιπτώσει, όσοι θέλουν να παρακολουθήσουν την Οπερα του Σαββάτου στην ΕΡΤ, αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν και ασφαλώς δεν θα πειστούν για το αντίθετο με κοινωνιολογικές αναλύσεις και ξινισμένες διαπιστώσεις. Όσοι θέλουν απλά να χαζεύουν, σε χαλαρές και κάπως ενοχικές παρενθέσεις πιο ενδιαφερόντων θεαμάτων και ασχολιών, επίσης θα το κάνουν. Η τηλεόραση θα συνεχίσει να ποντάρει σε παραγωγές που γεμίζουν τα ταμεία της. Και όσο βλέπει πως γεμίζουν τα ταμεία- αποτέλεσμα υψηλής ακροαματκότητας- τόσο οι παραγωγές αυτές θα υπάρχουν.