«Ο Γιάννης συχνά με καλούσε για δείπνο στο σπίτι του. Ήταν ένας φτωχός Ροδίτης και πολύ περήφανος. Έμενε κοντά στο αεροδρόμιο (των Μαριτσών). Καθόμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι και πάντα το κυρίως πιάτο ήταν σπουργίτια. Τον θαύμαζα γι’ αυτό. Ήταν πολύ σπουδαίο για εκείνον και το μετέδωσε και σε εμάς, ότι το σημαντικό είναι να καθίσουμε όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι κι όχι το τι είχε πάνω το τραπέζι».
Την περιγραφή έκανε προς τη «δημοκρατική» ο Richard McDrew, μηχανικός του πλωτού ραδιοφωνικού σταθμού της Φωνής της Αμερικής Courier και αντιπρόεδρος της United States Coast Guard Cutter Courier Association (USCGC Courier VOA Association). Ο Rich έζησε τη Ρόδο της δεκαετίας του ’50 και βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στο νησί, όντας και ο ίδιος ένα «είδος εκθέματος» στη χαραμάδα της ιστορίας που άνοιξε το Γαλλικό Κατάλυμα στην οδό Ιπποτών, με το αφιέρωμα στο αμερικανικό πλοίο Courier.
Η ιστορία είναι λίγο – πολύ γνωστή. Βρισκόμαστε στο έτος 1952, ο Ψυχρός Πόλεμος έχει ξεκινήσει και το πλοίο Courier καταπλέει στο λιμάνι της Ρόδου για να αναμεταδίδει το πρόγραμμα της Φωνής της Αμερικής προς τα Βαλκάνια και την Ασία, κόντρα στις αρχές των κομμουνιστικών καθεστώτων. Στο πλοίο υπηρετούν 108 άτομα, όλοι Αμερικανοί, οι οποίοι έχουν υποχρέωση παραμονής στο νησί για δύο χρόνια.
«Όταν φύγαμε από τις ΗΠΑ για να υπηρετήσουμε σε κάποιο πολεμικό πλοίο, στην αρχή νομίζαμε ότι θα μας στείλουν στην Κορέα. Εγώ είχα εφιάλτες, έβλεπα υποβρύχια ότι μας βύθιζαν. Τελικά, φτάσαμε στη Ρόδο και αυτό που βρήκαμε δεν είχε καμία σχέση με τις αμερικανικές βάσεις του υπόλοιπου κόσμου. Ήμασταν μια μικρή κοινότητα, σε μια μικρή πόλη. Τότε ήμουν 19 χρονών. Ήρθα και βρήκα μια ζεστή κοινωνία. Δε νομίζω να υπάρχει έστω κι ένας που να μιλήσει άσχημα για τη φιλόξενη κοινωνία της Ρόδου».
Στα 12 χρόνια της παραμονής του Courier στο λιμάνι υπηρέτησαν στη Ρόδο περισσότεροι από 600 Αμερικανοί. Όλοι τους επιστρέφοντας στα σπίτια τους είχαν να διηγηθούν πολλές και όμορφες ιστορίες για το νησί και με τον τρόπο αυτό γινόντουσαν οι καλοί πρεσβευτές ενός τόπου που τότε οργάνωνε σε νέες βάσεις το τουριστικό του προϊόν. Αρκετοί από τους Αμερικανούς ήρθαν ως εργένηδες και επέστρεψαν παντρεμένοι. Οι Ροδίτισσες, με την ομορφιά αναλυτή αρκούσε να εμφανιστούν στους δρόμους για να ξυπνήσει ο Άγιος Έρωτας σε κείνους που δε γνώριζαν το τι εστί Μεσογειακό ταμπεραμέντο.
«Πολλοί γνώρισαν και ερωτεύτηκαν γυναίκες εδώ στη Ρόδο. Παντρεύτηκαν και δημιούργησαν οικογένειες. Εγώ ήμουν μία από αυτές και νιώθω πολύ τυχερή, διότι σήμερα θα ήμουν εντελώς διαφορετικός άνθρωπος αν το πλοίο δεν ερχόταν στο νησί μας», περιέγραψε προς τη «δημοκρατική» η Μαρία Καλαφατά Λόουθερ, CFO της USCGC Courier VOA Association, ως μία από τις Ροδίτισσες που άφησαν το νησί του ήλιου για να ακολουθήσουν την καρδιά τους στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
«Ο πατέρας μου ήταν πυροσβέστης στο Μέριλαντ και ήρθε για να υπηρετήσει στο Courier. Γνώρισε τη μητέρα μου εδώ, στην πλατφόρμα μπροστά από το ξενοδοχείο των Ρόδων (εννοεί την προβλήτα για τα υδροπλάνα), ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν το 1959. Όταν τελείωσε η διετία πήγαν μαζί στην Αμερική και ο μπαμπάς ζήτησε να κάνει ξανά υπηρεσία στη Ρόδο. Αγαπά πολύ το νησί. Στο σπίτι μας στις Πολιτείες, συνέχεια μιλούμε για τη Ρόδο, τους δεσμούς που αναπτύξαμε εδώ, τη σύνδεσή μας με την Ελλάδα και το πώς διαμόρφωσε τη ζωή μας», εξήγησε προς τη «δημοκρατική» ο γραμματέας της USCGC Courier VOA Association Frank Evans.
Η USCGC Courier VOA Association ιδρύθηκε από τους James Miotke, David Newell και τον Tom Shaffer. Αριθμεί 435 μέλη και από καιρού εις καιρόν κάνουν reunion για να τιμήσουν την ιστορία τους. Σήμερα πρόεδρος της ένωσής τους είναι ο Robert Hickman, τον οποίο οι φίλοι αποκαλούν «Bob». Ο ίδιος ήταν 13 χρονών όταν ο πατέρας του υπηρετούσε στο Courier. Οι διηγήσεις του για το τότε δεν έχουν τελειωμό, γι’ αυτό και γράφει βιβλίο για τα όσα έζησε τότε ερχόμενος εδώ, για τη Ρόδο των δεκαετιών του ’50 του ’60, για τους ανθρώπους των χωριών, για τη φτώχεια και την περηφάνεια που έβλεπε παντού. Συνομιλώντας με τη «δημοκρατική »εξήγησε για τα στοιχεία του πλοίου Courier. «Ήταν ένα πολεμικό πλοίο χωρίς κανόνια και αποστολή του ήταν να μεταδίδει την αλήθεια στον κόσμο. Οι πομποί του ήταν πανίσχυροι, ισοδυναμούσαν με την ισχύ τριών μεγάλων ραδιοφωνικών σταθμών της Αμερικής. Ο στατικός ηλεκτρισμός στο πλοίο ήταν τόσο έντονος ώστε αν κρατούσες στα χέρια σου μια λάμπα, εκείνη άναβε».
Η γοητευτική υφή της ιστορίας αναδύεται στο Γαλλικό Κατάλυμα της Ρόδου, εκεί όπου η έκθεση για τον πλωτό ραδιοφωνικό σταθμό της Φωνής της Αμερικής ξεκίνησε την αφήγηση μιας σειράς γεγονότων ο απόηχος των οποίων εξακολουθεί να ακούγεται σαν ένα είδος μύθου, από εκείνους που αν σήμερα ζούσε ο Αίσωπος, θα κατέγραφε (ενδεχομένως θα παράλλασσε) καθώς θα τον διηγούνταν από τόπο σε τόπο. Με τον Rich, τον Bob, τον Frank και τη Μαρία θα ξανασυναντηθούμε σύντομα, με έναν διαφορετικό τρόπο, καθώς οι τέσσερις τους, ως πρεσβευτές του USCGC Courier VOA Association θα προσφέρουν για τη σύγχρονη Ρόδο ένα ανεκτίμητο δώρο. Σύντομα θα γίνουν οι ανακοινώσεις τους.
