Μια ματιά να ρίξει κανείς τριγύρω θα αντιληφθεί την αρρωστημένη σχέση μας με την φύση, το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο αισθητικής καλλιέργειας και την εγκληματικά κοντόθωρη αντίληψη μας για την εκμετάλλευση του φυσικού και πολιτιστικού κεφαλαίου που μας έλαχε. Με αυτή την έννοια το προϊόν το οποίο παράγουμε, -γιατί ως προϊόν βλέπουμε τον τουρισμό μας και μάλιστα ως βασικό προϊόν, δεν μπορεί παρά να είναι εξ ίσου βαριά υποβαθμισμένο με την δική μας καθημερινότητα. Κι όλα αυτά δεν λύνονται με το σπρώχνουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί κάθε Μάϊο (σε συσκέψεις) , εθελοντικούς καθαρισμούς (διότι τι θα πουν οι τουρίστες) πολύ δε περισσότερο μεσούσης της τουριστικής σεζόν, αν δεν αποφασίσουμε κι εμείς οι ίδιοι τι ακριβώς θέλουμε. Φοβάμαι πως αυτή η αδιαφορία δείχνει πως έχουμε δεχθεί αδιαμαρτύρητα, την απεγνωσμένη προσπάθεια να προσελκύσουμε τον τουρίστα που το μόνο που θέλει είναι απλά να φύγει μερικές ημέρες από το σπίτι του και να κάνει τα μπάνια του. Με άλλα λόγια, να πάει σε ένα από τα χιλιάδες ξενοδοχεία καρμπόν, που βρίσκει πλέον κανείς σε όλη την Μεσόγειο, να κλειστεί μέσα, να φορέσει το everything you can drink βραχιολάκι του και να ξαναβγεί ανανεωμένος και ανυποψίαστος, όταν τελειώσουν οι 10-15 ημέρες που του αναλογούν. Γιατί αλήθεια την Ρόδο την ακολουθεί ο χαρακτηρισμός «σμαραγδένιο» νησί και ο μύθος του κοσμοπολίτικου νησιού; Για το γκαζόν, τις water land, τις δήθεν παραδοσιακές βίλες της ; Μάλλον όχι. Αντίθετα, για την συγκλονιστική και υποβλητική παρουσία των Μεσαιωνικών της μνημείων, για το χρώμα και την υποβλητική απλότητα του τοπίου της. Για τα πράγματα αυτά που έχουν χαθεί, εξακολουθούν να χάνονται και υποβαθμίζονται. Γιατί το κάναμε και γιατί συνεχίζουμε να το κάνουμε αυτό; Η εξήγηση είναι απλή (εκ των αποτελεσμάτων). Κανείς δεν μπορεί να πει ή να δείξει κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά έχει μέσα του…
«Συσκέψεις»
