Τα «κορωνοπάρτι» στην Παλιά Πόλη διώχνουν τους Ελληνες τουρίστες – Διαμαρτυρία επισκέπτη

Ο κ. Κωστής Μήγκας, ο οποίος επέλεξε τη Ρόδο για να περάσει τις διακοπές του, μας έστειλε προς δημοσίευση την ακόλουθη επιστολή:
Φέτος, επιλέξαμε να κάνουμε τις διακοπές μας στην Ελλάδα για να ενισχύσουμε τον ελληνικό τουρισμό που αιμορραγεί. Επιλέξαμε το νησί της Ρόδου. Σήμερα φεύγουμε από το νησί αρκετές μέρες νωρίτερα απ´ ό,τι είχαμε κλείσει αρχικά.
Ο λόγος δίκαιος… Νοικιάσαμε δύο δωμάτια επάνω στην πλατεία Δωριέως στην Παλιά Πόλη.
Η πλατεία πανέμορφη, η εξυπηρέτηση άψογη, τα δωμάτια αξιοπρεπέστατα.
Ως εδώ όλα καλά.
Το πρόβλημα ξεκινούσε κάθε νύχτα από τις 2 το πρωί και μετά.
Κατά τη 1:30’ κάθε πρωί, συγκεντρωνόταν επάνω στην πλατεία παρέες που φώναζαν και γελούσαν, τραγουδούσαν, έπιναν και χόρευαν μέχρι τις έξι το πρωί.
Και δεν θα μιλούσαμε καν για λίγα παιδιά, αλλά για πολλές δεκάδες!
Η φασαρία χαοτική.. Την πρώτη βραδιά δώσαμε τόπο στην οργή θεωρώντας ότι ίσως τύχαμε απλά σε ένα νεανικό πάρτι. Από τη δεύτερη άυπνη βραδιά όμως και μετά, η κατάσταση ήταν ανυπόφορη. Καταλήγαμε κάθε βράδυ να καλούμε το 100.
Τα δύο πρώτα βράδια έφυγαν ήδη οι ένοικοι των διπλανών δωματίων. Συζητώντας με τους επιχειρηματίες και των γύρω ενοικιαζόμενων δωματίων και air BNB, ακούσαμε ότι τους συνέβη το ίδιο.
Οι ένοικοι σηκώνονται και φεύγουνε. Αποταθήκαμε στο Αστυνομικό Τμήμα της πόλης της Ρόδου. Η διάθεση παρέμβασης από αδιάφορη έως ανύπαρκτη.
Η απάντηση που λάβαμε από το τμήμα ήταν εκ κατακλείδι: να καλείτε κάθε βράδυ το 100!!!
Ναι! Δεν θα κοιμόμαστε τα βράδια, θα περιμένουμε να μαζεύονται κάθε βράδυ στις 2 το πρωί, για να καλούμε το 100!
Δυστυχώς, οι εκάστοτε δημόσιοι υπάλληλοι, έστω κι αν φέρουν τον τίτλο των δημοσίων λειτουργών, δεν νοιάζονται για τον τόπο, εφόσον οι ίδιοι δεν θίγονται και είναι εξασφαλισμένοι.
Όταν όμως το πρόβλημα χτυπήσει και τη δική τους πόρτα, όταν τα αδέρφια τους, οι γονείς τους και τα παιδιά τους βρεθούν αντιμέτωποι με έναν τουρισμό που φθίνει, τότε αυτό θα χτυπήσει και πάνω στο δικό τους κεφάλι.
Και θα το καταλάβουν -τον χειμώνα-, όταν ο επιχειρηματίας, (που του φεύγουν σήμερα οι πελάτες) αύριο δεν θα έχει την οικονομική δυνατότητα π.χ. να ψωνίσει παπούτσια από το κατάστημα τού αδελφού τους, να πληρώσει τα τέλη του, να πληρώσει τους φόρους του, να πιεί τον καφέ του στην καφετέρια τού παιδιού τους, να πάει το παιδί του στο φροντιστήριο της γυναίκας τους ή να φτιάξει τα δόντια του στο οδοντιατρείο τού γαμπρού τους (τυχαία τα παραδείγματα).
Αλλά τότε η ζημιά θα έχει γίνει.
Και ο τουρίστας δεν θα επιστρέψει ξανά τού χρόνου!
Γιατί όλο τον χρόνο δουλεύει!
Και περιμένει αυτά τις 10 μέρες να ξεκουραστεί.
Αν δεν κοιμάται τα βράδια στις διακοπές, κι επιστρέψει στη δουλειά του με τα νεύρα κρόσια, τότε τί τις ήθελε τις διακοπές;
Φεύγουμε με πικρία από το νησί.
Πικρία, γιατί αφ´ ενός, χάλασαν οι διακοπές μας, κι αφ´ ετέρου, οι επιχειρηματίες τού τουρισμού παλεύουν σκληρά.
Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.
Όμως είναι ανήμποροι μπροστά σε ένα κράτος που ακυρώνει τους κόπους τους και μια ανεπαρκέστατη τοπική εξουσία, οπαδό της ήσσονος προσπάθειας.

Τελειώνοντας, να υπενθυμίσουμε ότι η διατάραξη κοινής ησυχίας -που διώκεται- δεν αφορά μόνο στις επιχειρήσεις και τις κατοικίες, αλλά και στους δημόσιους χώρους: τους δρόμους και τις ΠΛΑΤΕΙΕΣ.
Αλλά αυτά μάλλον είναι ψιλά γράμματα για την ντόπια εξουσία…