Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι «δημιουργοί» του όρου και της έννοιας της δημοκρατίας. Η δημοκρατία σύμφωνα με τις τότε απόψεις ήταν η συγκέντρωση και σύνοψη κάθε υψηλού ιδανικού και ηθικής αξίας. Ο όρος δημοκρατία περικλείει μέσα του τις αρχές της ισονομίας, ισοτιμίας, ισοπολιτείας, του σεβασμού μα πάνω απ’ όλα του μέτρου. Παρόλα αυτά όπως και κάθε άλλη αρχαία λέξη και αρχή, έτσι και ο όρος δημοκρατία, φαίνεται πως έχει χάσει τη πραγματική του σημασία. Μπορεί να αποκαταστάθηκε, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά δεν εξελίχθηκε. Δεν αναβαθμίστηκε. Ούτε καν φροντίστηκε. Κι έτσι τώρα, στα 40φεύγα της είναι ξεχαρβαλωμένη και απειλείται από παντού και κυρίως από την γενιά πολιτικών που υποτίθεται ότι την αποκατέστησαν. Ισχυροποίησαν 40φεύγα χρόνια, όλη τη μιζέρια του κομματικοποιημένου κράτους. Έτσι, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, η δημοκρατία έχει καταντήσει να είναι απλά μια καλοστημένη βιτρίνα, έρμαιο στα χέρια πολιτικών και του κάθε επίδοξου χαλίφη που έχει βλέψεις για τη θέση του χαλίφη. Και δυστυχώς οι υπερασπιστές της δημοκρατίας φαίνεται πως έχουν αφήσει τα όπλα, έχουν αφήσει τα τείχη να πέσουν και τη δημοκρατία να κλονίζεται όλο και περισσότερο με κάθε ξέσπασμα αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς και πρακτικής. Από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα σχολικά βιβλία, στον τρόπο διδαχής και εκπαίδευσης, μέχρι το ίδιο το φρούριο της δημοκρατίας που κατέληξε να είναι η φυλακή της. Οι πολιτικοί ψεύδονται ασύστολα, χρησιμοποιώντας τη δημοκρατία και τη δική τους αντίληψη της δημοκρατίας, προκειμένου να εξασφαλίσουν ψήφους και κατ’ επέκταση, δύναμη και λεφτά. Υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν επί της ουσίας για τη Δημοκρατία, έτσι ώστε από την αποκατάσταση να περάσουμε στην ανύψωση: Να εξελιχθεί το Σύνταγμα. Να απαγκιστρωθούν τα κόμματα από το κράτος. Να ενισχυθεί η τοπική αυτοδιοίκηση. Να ισχυροποιηθεί η δικαιοσύνη. Να επενδυθούν πόροι στην εκπαίδευση, το παραπαίδι του κράτους. Δεν είναι πυρηνική φυσική, αυτονόητα πράγματα είναι. Ναι, το όραμα της δημοκρατίας από μια άποψη τυπική έχει πετύχει. Δηλαδή δεν έχει υπάρξει άλλη περίοδος της ελληνικής ιστορίας ομαλού κοινοβουλευτικού βίου επί τέσσερις συναπτές δεκαετίες. Αλλά υπάρχει και μια διαδικασία που λέγεται εξέλιξη. Δυστυχώς αυτή η εξέλιξη και η πρόοδος τα τελευταία χρόνια φθίνει επικίνδυνα, οι παραδοσιακές παθογένειες των 40 ετών γιγαντώνονται και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά αναζωογονούνται οι ακραίες απόψεις και ο εθνικισμός. Μας αρκούσε να γιορτάζουμε κάθε χρόνο με πολυτελείς δεξιώσεις στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Δεν καταλάβαμε ποτέ ότι δεν αρκούσε μόνο αυτό. Η Δημοκρατία δεν κερδίζεται με μια μάχη. Είναι καθημερινός πόλεμος… Γι’ αυτό πρέπει να τελειώνουμε με τις επετείους αυτές. Οπως ήρθαν τα πράγματα, μάλλον θα έπρεπε να τις κρύβουμε. Στην πραγματικότητα θα πρέπει να τη θάψουμε πολύ καλά τη Μεταπολίτευση. Εχει βρωμίσει πολύ πια…
Γενέθλια
