Εντελώς άτοπο , να χρησιμοποιείς έναν σπουδαίο δάσκαλο, για να υπερασπιστείς την ελευθερία του λόγου για κάποιον δημοσιογράφο. Γιατί ο Τσακυράκης πραγματικά ο σημαντικότερος, μαχητικότερος και συνεπέστερο υπερασπιστή της Ελευθερίας του Λόγου, όταν στήριζε το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης σε δικαστήρια και στην κοινωνία, ο λόγος του δεν χωρούσε προσωπικούς χαρακτηρισμούς, και λάσπη. Δεν θεωρούσε την ελευθερία της έκφρασης ασύδοτη. Εχει κανόνες δικαίου, τους οποίους όλοι οφείλουμε να τηρούμε. Ουδείς δικαιούται να τους παραβιάζει, πολύ δε περισσότερο οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ, οι οποίοι έχουν αυξημένες υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία στη οποία απευθύνονται. Τα λέει αυτά άλλωστε με απλά λόγια και ο κώδικας δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ: «Να αποφεύγει τη χυδαιογραφία, τη χυδαιολογία και τη γλωσσική βαρβαρότητα, τηρώντας, ακόμη και στη σάτιρα και τη γελοιογραφία, τους κανόνες της επαγγελματικής ηθικής και της κοινωνικής ευθύνης».
Εν κατακλείδι, οι πένες του μίσους ξεχνιούνται γρήγορα, αλλά το μίσος, ο λαϊκισμός, η λάσπη, η άρνηση μένουν. Και δυστυχώς θα βρίσκουν νέους καθοδηγητές να το εκμεταλλευτούν.
