Ο Γιάννης Σιδέρης, στις χρυσές εποχές του ραδιοφώνου στη Ρόδο, συντρόφευε τις νύχτες και τις μέρες μας, τις χαρές και τις λύπες μας, τα καρδιοχτύπια και τις απογοητεύσεις μας…
Κάπως έτσι πέρασαν περισσότερα από 30 χρόνια, με τον Γιάννη να έχει μετακομίσει πλέον στην Αυστραλία αλλά οι δεσμοί με τους ακροατές του δεν χάθηκαν ποτέ!
Με τη μαγεία του ραδιοφώνου και τη δύναμη του διαδικτύου, εξακολουθεί να συντροφεύει τους ακροατές του στη Ρόδο κι ας βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά, διευρύνοντας το κοινό του όχι μόνο στην Αυστραλία αλλά και όπου υπάρχει Ελληνας, κρατώντας πάντα στη μνήμη του εκείνο το 12χρονο αγόρι που χάλασε επίτηδες την τηλεόραση της γιαγιάς του για να φτιάξει τον πρώτο του πειρατικό σταθμό στο Παραδείσι…
• Γιάννη, η για περίπου 30 χρόνια περιπλάνησή σου στα ερτζιανά, ξεκίνησε από τη Ρόδο και κατέληξε στην Αυστραλία, όπου βρίσκεται σήμερα.
Μπορεί να είναι και περισσότερα από 30 χρόνια..! Οταν ήμουν 12 ετών, είχα φτιάξει έναν πομπό από ένα σχέδιο που είχα δει σε ένα περιοδικό! Μια Κυριακή του 1986, σκέφτηκα ότι αυτά που χρειαζόμουν για να φτιάξω τον πομπό, τα έχει η ασπρόμαυρη τηλεόραση της γιαγιάς μου. Οταν λοιπόν εκείνη πήγε στην εκκλησία, έριξα νερό στην τηλεόραση και την χάλασα επίτηδες! Τότε πήρα τα εξαρτήματα που ήθελα, κι έφτιαξα ένα δικό μου πομπουδάκι στο Παραδείσι, όπου έμενα και από εκεί ξεκίνησε ουσιαστικά όλη η διαδρομή. Μια μέρα καθόμασταν με την παρέα στο χωριό, κι αποφασίσαμε ότι θέλαμε να πάμε στη Ρόδο για να δούμε πώς είναι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, να πάρουμε μια ιδέα. Θυμάμαι είχαμε περάσει από τον 9,59, το Ράδιο Κόσμος και από το Ράδιο Απόλλων όπου εκεί με είδε ο Μπάμπης ο Χατζηρήγας, τον οποίον αποκαλώ δάσκαλο και μέχρι σήμερα, παρότι έχει φύγει από τη ζωή, τον κρατάω στη μνήμη μου και τηρώ τις συμβουλές του και τις υποσχέσεις που του έδωσα. Ο Μπάμπης για εμένα, ήταν το πρώτο μου σχολείο ουσιαστικά. Με έμαθε πολλά πράγματα, όσα δεν έμαθα στο σχολείο ακόμα και στην ελληνική γλώσσα που είχα σοβαρές ελλείψεις λόγω του ότι είχα έρθει από την Αυστραλία οκτώ ετών και είχα αρκετά κενά. Επιπλέον, μου μετέδωσε την αγάπη για το ραδιόφωνο… Δεν το βλέπω ως επάγγελμα, το ραδιόφωνο μου αρέσει γιατί διασκεδάζει, κρατάει παρέα στον κόσμο. Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτή τη διαδρομή…
• Ηρθες στη Ρόδο οκτώ ετών και πόσων ετών έφυγες ξανά για την Αυστραλία;
Μετά από 32 χρόνια.
• Τι σε οδήγησε πίσω;
Εργαζόμουν στο αεροδρόμιο, είχα μια πολύ καλή θέση και έπαιρνα καλά χρήματα. Ημουν στην Ολυμπιακή και μετά την κατάρρευσή της πήγα στην Swissport. Ομως, στον καιρό της οικονομικής κρίσης, φτάσαμε στο σημείο να παίρνουμε μισθό 480 ευρώ συν 320 ευρώ σε κουπόνια του σούπερ μάρκετ! Είχε φύγει πρώτος ο αδελφός μου για την Αυστραλία το 2011, ο οποίος επίσης εργαζόταν στο αεροδρόμιο, στην Aegean και ήταν ανάμεσα σε εκείνους που απολύθηκαν. Οταν έφτασε στην Αυστραλία και τακτοποιήθηκε, με παρότρυνε να έρθω κι εγώ για μια καλύτερη ζωή. Πράγματι, το 2012 παίρνω την απόφαση και 21 Ιουνίου πάτησα το πόδι μου στην Αυστραλία. Αρχικά πήγα στο Ντάργουιν όπου ήταν ο αδελφός μου και πλέον είμαι στο Σίδνεϊ.
• Φτάνεις λοιπόν στην Αυστραλία, βρίσκεις δουλειά, εγκαθίστασαι, αλλά το ραδιόφωνο δεν το ξεχνάς.
Οχι. Παρά το απαιτητικό ωράριο και τις ώρες που χρειάζομαι για να πάω και να έρθω από την εργασία μου, το ραδιόφωνο δεν το ξέχασα. Μπορεί η φύση της δουλειάς μου να μην μου επιτρέπει να κάνω καθημερινή εκπομπή αλλά όμως κάθε σαββατοκύριακο κάνω εκπομπή η οποία έχει μεγάλη απήχηση στους Ελληνες που βρίσκονται εδώ, στους Ροδίτες ακροατές μου που μας ακούνε στο νησί μέσω του διαδικτύου αλλά και σε Ελληνες σε όλον κόσμο. Οι ακροατές μου, πιστεύω ότι έχουν εκτιμήσει τον αυθορμητισμό μου και την ειλικρίνειά μου όλα αυτά τα χρόνια, γι αυτό και έχουμε δημιουργήσει αυτούς τους ισχυρούς δεσμούς. Θυμάμαι, λίγο πριν φύγω για την Αυστραλία είχαμε πάει για φαγητό με την παρέα στα Στεγνά και ήρθε ένας κύριος και με ρώτησε αν είμαι ο Γιάννης ο Σιδέρης, διότι είχε ακούσει την φωνή μου και την αναγνώρισε. Οταν του είπα ότι όντως είμαι ο Σιδέρης, που είπε “φίλε, είμαι 68 χρονών, σε άκουγα για χρόνια όταν ήμουν νυχτοφύλακας στην ΕΚΟ!”
• Μίλησε μας για τον ραδιοφωνικό σου σταθμό στην Αυστραλία.
Είναι μουσικός, ψυχαγωγικός και παίζουμε όλα τα είδη της ελληνικής μουσικής, όλων των ετών. Από παλιά ρεμπέτικα μέχρι τα λεγόμενα σύγχρονα εμπορικά. Οι ακροατές είναι Ελληνες μετανάστες, Ελληνοαυστραλοί δεύτερης και τρίτης γενιάς αλλά και άλλες εθνικότητες! Ετυχε μια φορά να πάω σε ένα λιβανέζικο εστιατόριο όπου έπαιζε ελληνική μουσική και μετά άκουσα το σποτάκι του σταθμού μου! Εχει τύχει να ακούσω το σταθμό μου να παίζει και σε ελληνικά μαγαζιά εδώ στην Αυστραλία. Εκπέμπω και ψηφιακά και διαδικτυακά και έχω ακροατήριο σε αρκετά μέρη του κόσμου.
• Οι ραδιοφωνικοί δεσμοί με τη Ρόδο διατηρούνται;
Ναι, βεβαίως! Με βάση τα στατιστικά στοιχεία που έχω από την πλατφόρμα που φιλοξενεί τον σταθμό διαδικτυακά, η Ρόδος παραμένει ισχυρός πυλώνας και ευχαριστώ όλους τους φίλους μου εκεί που με ακούνε και με προτιμάνε τόσα χρόνια. Εχω ακροατή μέχρι και από την Κορέα (!) ο οποίος επικοινώνησε μαζί μου και μου είπε ότι είναι Ελληνας από την Αρτα που σπουδάζει εκεί ιατρική. Αυτή είναι η δύναμη του ραδιοφώνου αλλά και του διαδικτύου. Γίνεται συνδετικός κρίκος. Μια μέρα, αν τύχει κάτι και δεν κάνω εκπομπή τα μηνύματα πέφτουν βροχή και από την Ελλάδα, και από ομογενείς του εξωτερικού ανά τον κόσμο. Από την Γερμανία μέχρι την Αμερική και από την Χιλή μέχρι την Κορέα!
• Σε ακολούθησαν τρόπον τινά οι ακροατές σου από τη Ρόδο στην Αυστραλία.
Ναι, η ιδέα για τη δημιουργία διαδικτυακού ραδιοφώνου στη Ρόδο ήταν του Δημήτρη Παλλά κι έπειτα συνέχισα μόνος μου.
• Εζησες τις λεγόμενες χρυσές εποχές του μέσου, πριν την εμφάνιση του διαδικτύου, τότε που η Ρόδος περνούσε τη μέρα της και ξενυχτούσε πάνω από ένα ραδιοφωνάκι…
Ναι, άλλες εποχές, μαγικές… Εγω ξεκίνησα από το Ράδιο Απόλλων και ακολούθησαν το Ράδιο Κρόνος, το Ράδιο Κολοσσός, το Ράδιο Ακρόπολη, ο Best FM και τελευταίος μου σταθμός ήταν το Ράδιο Melody. Επειτα πήραμε την απόφαση να προχωρήσουμε σε διαδικτυακό ραδιόφωνο το 2008, διότι πλέον τα ερτζιανά άρχισαν να “σβήνουν”. Εζησα μια από τις καλύτερες εποχές της ζωής μου στο ραδιόφωνο, που αναπολώ μέχρι σήμερα. Κλείνω τα μάτια μου και κάνω flash back… Κάθε φορά που κάνω εκπομπή ή ασχολούμαι με τον σταθμό μου, έχω τον ίδιο ενθουσιασμό που είχα και τότε. Περάσαμε όμορφες στιγμές οι παραγωγοί εκείνης της περιόδου και δεν ξεχνιούνται. Γιορτές, χαρές, πίκρες, πάνω από ένα ραδιοφωνάκι. Οι ακροατές ήταν δεμένοι με το ραδιόφωνο αλλά και με τους ίδιους τους παραγωγούς, ήμασταν μια μεγάλη παρέα. Το ίδιο κάνω και σήμερα, ακόμα και στην εποχή του διαδικτύου. Οι εκπομπές γίνονται αφιλοκερδώς, δεν έχω κανένα οικονομικό όφελος από το ραδιόφωνο, κι αν κάποια μπάνερ μπαίνουν στην ιστοσελίδα μας, αυτό γίνεται με δική μου πρωτοβουλία, προκειμένου να βοηθήσω ανθρώπους που εκτιμώ. Εχω βοηθήσει αρκετούς νέους καλλιτέχνες, οι περισσότεροι από τους οποίους με προσεγγίζουν μόνοι τους και εγώ τους δίνω βήμα και χώρο. Δεν ζω από το ραδιόφωνο, το ραδιόφωνο το αγαπώ και το κάνω με αγάπη από την καρδιά μου. Εχω συνεργάτες που κάνουν εκπομπές με την ίδια αγάπη, όπως είναι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας από την Αθήνα, αφού η τεχνολογία πλέον επιτρέπει αυτές τις συνεργασίες από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
• Ο σχεδιασμός είναι να παραμείνεις εκεί;
Ναι, οι συνθήκες εδώ είναι πολύ καλύτερες από ό,τι την Ελλάδα και οι μισθοί σου επιτρέπουν να ζεις αξιοπρεπώς με την προοπτική να πάρεις σύνταξη κάποια στιγμή! Εχω δύο παιδιά, ο ένας είναι στα 25 και ζει στη Ρόδο και έχω κάνει και ένα δεύτερο παιδί από δεύτερο γάμο στην Αυστραλία, οπότε πρέπει να σκεφτώ και το δικό τους μέλλον και πώς μπορώ να τα στηρίξω. Εδώ υπάρχει οικονομική ασφάλεια και μια φορολογική σταθερότητα, που σου επιτρέπουν να σχεδιάσεις το μέλλον σου, κάτι που στην Ελλάδα δεν συμβαίνει. Οταν λάβω την σύνταξή μου, κι αφού εξασφαλίσω τα παιδιά μου, το πιθανότερο είναι να μετακομίσω στις Φιλιππίνες απ’ όπου κατάγεται η σύζυγός μου, παρά πίσω στην Ελλάδα. Εξάλλου στη Ρόδο «ταξιδεύω» ραδιοφωνικά και οι δεσμοί παραμένουν ισχυροί μέσω της εκπομπής μου, της μουσικής, του διαδικτύου και της σχέσης που έχουμε καλλιεργήσει με τους ακροατές…
