Αρθρο στον Guardian του βραβευμένου δημοσιογράφου και συγγραφέα
«Βραχυπρόθεσμα μέτρα όπως τείχη και φράκτες στην Ευρώπη δεν θα λύσουν την τεραστίου μεγέθους παρούσα μεταναστευτική κρίση. Άνθρωποι που έχουν ήδη ρισκάρει τόσα πολλά, απλώς θα βρουν άλλο τρόπο να μεταναστεύσουν». Αυτό υποστηρίζει με άρθρο του στον Guardian ο Πάτρικ Κίνγκσλεΐ, ο μόλις 26 ετών – και ήδη βραβευμένος ως δημοσιογράφος και ως συγγραφέας – ανταποκριτής της εφημερίδας στο Κάιρο και νυν αρμόδιος συντάκτης για θέματα μετανάστευσης.
Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα από το άρθρο:
Απέναντι σε κάθε βούληση για μετανάστευση, συχνά υψώνεται ένα τείχος για να τη σταματήσει. Στη δεκαετία του 1990, όταν όλο και περισσότεροι μετανάστες προσπάθησαν να εισβάλλουν στους θύλακες της Ισπανίας στη βόρεια Αφρική, οι Ισπανοί έχτισαν ένα φράχτη. Μόλις πέρυσι η Βουλγαρία έχτισε άλλον έναν στα σύνορά της με την Τουρκία. Και φέτος το καλοκαίρι ακολούθησε η Ουγγαρία: άρχισε να χτίζει ένα φράχτη που υποτίθεται ότι θα τη χωρίζει από την Σερβία, το νότιο γείτονά της. Η Ισπανία δεν σταμάτησε σε ένα μόνο φράχτη. Αναγκάστηκε να χτίσει δεύτερο, στη συνέχεια και τρίτο. Μόνο τότε άρχισε να κρατά τους ανθρώπους μακριά. Αλλά ακόμα και μετά από αυτό, η μετανάστευση στην Ευρώπη επιτυγχάνεται απλά μέσω άλλων οδών: παλαιότερα μέσω της Λιβύης, σήμερα μέσω της Τουρκίας.
Οι νέοι φράχτες στο Καλαί αποδεικνύονται ήδη ένα εξίσου μάταιο παιχνίδι. Ναι μεν οι προσπάθειες παράκαμψής τους έχουν μειωθεί, όμως οι μετανάστες προσπαθούν να φτάσουν στην Αγγλία από άλλα λιμάνια συμπεριλαμβανομένης της Δουνκέρκης στη Γαλλία και άλλων στο Βέλγιο και στην Ολλανδία. Η βρετανική κυβέρνηση χρησιμοποιεί τους όρους «πλημμύρες» και «σμήνη» για να περιγράψουν την κατάσταση.
Ο φράχτης της Βουλγαρίας είχε παρόμοιο αποτέλεσμα. Σήμερα, αν πας στα Βαλκάνια, θα συναντήσεις πολλούς μετανάστες, κυρίως Αφγανούς, που πορεύοται προς τα βόρεια, προς τη Σκανδιναβία, έχοντας διασχίσει επιτυχώς τα σύνορα Τουρκίας-Βουλγαρίας.
Είναι αφελές να περιμένουμε να συμβεί κάτι διαφορετικό με τον υπό κατασκευή φράχτη της Ουγγαρίας, στο μέρος όπου θα φτάσουν σύντομα αυτοί οι μετανάστες. Το καλύτερο αποτέλεσμα, από την άποψη των Ούγγρων, θα οι χιλιάδες μετανάστες από τη Βουλγαρία και την Ελλάδα να συνεχίζουν την πορεία τους απλώς μέσω Κροατίας ή άλλης γειτονικής χώρας. Ο φράκτης θα γίνει απλά ένα μέσο για να κάνει η κυβέρνηση της Ουγγαρίας δημόσιες σχέσεις στο εσωτερικό της χώρας.
Αυτός φαίνεται να είναι ο τρέχων ρόλος του. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, πολύ μικρό τμήμα του έργου έχει κατασκευαστεί και τα πιο γνωστά σημεία διάβασης παραμένουν ελεύθερα. Ετσι ο φράκτης συνιστά «εγκεφαλικό αποκλεισμό» παρά φυσικό. Δημιουργεί την ψευδαίσθηση για το εγχώριο ακροατήριο ότι «κάτι γίνεται για τη μετανάστευση», ακόμα κι όταν δε γίνεται – ακόμα κι όταν δεν μπορεί να γίνει. Διατηρεί τη λογική πλάνη ότι η μεταναστευτική κρίση αυτού του μεγέθους μπορεί να λήξει με βραχυπρόθεσμα μέτρα όπως οι φράχτες, ακόμα και όταν οι δυνάμεις που οδηγούν τους ανθρώπους προς αυτά τα εμπόδια είναι πολύ πιο τρομακτικές από ότι ένας φράχτης θα είναι ποτέ.
Καθώς γράφω αυτό το κείμενο, παρακολουθώ φορτηγά αυτοκίνητα, το ένα μετά το άλλο, να μεταφέρουν εκατοντάδες ανθρώπους,. Βρίσκομαι σε έναν από τοςυ δύο βασικούς δρόμους της μετανάστευσης: από τη Σαχάρα στη Λιβύη. Σχεδόνα κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους δεν θα μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω Ουγγαρίας. Αλλά οι περισσότεροι μπορεί να φτάσουν στην Ιταλία, και μόνο μερικοί ίσως αργότερα να καταλήξουν στους νέους φράχτες στο Καλαί.
Είναι αδιανόητο ότι ένας ισχνός φράχτης θα σταματήσει ανθρώπους που σύντομα θα διασχίσουν τη Μεσόγειο έχοντας περάσει από τον εμφύλιο πόλεμο στη Λιβύη. Για να μην αναφέρουμε καν το τριήμερο ταξίδι τους στη Σαχάρα, όπου εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες από αυτούς, έχουν σκοτωθεί τα τελευταία χρόνια. Πολλοί πιστεύουν ότι η Σαχάρα είναι πιο επικίνδυνη από το θαλάσσιο ταξίδι που ακολουθεί.
Το ΒΗΜΑ
