Δημιουργικός, ευφάνταστος, καυστικός, αεικίνητος, που σφράγισε με το μουσικό έργο του, τον λόγο και την σκέψη του τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, ο μοναδικός Μάνος Χατζηδάκις γεννήθηκε σαν προχθές πριν 97 χρόνια. Ήταν αντίθετος σε κάθε τύπου μνημόσυνα λέγοντας «Τι να το κάνω αν θυμάσαι μόνο μια μέρα και ξεχνάς όλες τις υπόλοιπες;» Στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται επέτειοι για να μνημονεύουμε προσωπικότητες σαν τον Χατζιδάκι. Το έργο και η σκέψη τους συνοδεύουν την κάθε μέρα μας. Ή μάλλον, θα έπρεπε να συνοδεύουν την κάθε μέρα μας: οι μουσικές του αλλά και τα κείμενα που άφησε πίσω του, και οι συνεντεύξεις του, αποτελούν ιδανική διδακτική ύλη για μικρούς και μεγάλους. Αναρωτιέμαι, ακόμα και αν η μουσική του θα μπορούσε να γίνει κατανοητή σε γενιές εθισμένες στο πολύ κακό τραγούδι. Πώς θα αντιδρούσαμε απέναντι σε έναν άνθρωπο με ρηξικέλευθη, κοφτερή, προοδευτική σκέψη που δεν θα μασούσε τα λόγια του; Πως θα αντιδρούσαμε εάν τον ακούγαμε μέσα από μια ραδιοφωνική εκπομπή σαν εκείνη «τα σχόλια του Τρίτου» να λέει για παράδειγμα: Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα. Θα τον αντιμετωπίζαμε τουλάχιστον με σεβασμό ή θα σπεύδαμε να τον αμφισβητήσουμε, να τον κακοχαρακτηρίσουμε, να τον αποκαθηλώσουμε στολίζοντάς τον με τους πιο αγενείς επιθετικούς προσδιορισμούς όπως έχουμε κάνει κατά καιρούς με ανθρώπους όταν είπαν κάτι που δεν μας άρεσε; Κοντολογίς το ερώτημα αν αντέχουμε σήμερα έναν Χατζιδάκι.
Αντέχουμε;
