Με αφορμή τη χθεσινή Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα είναι συγκλονιστικά: 500 γυναίκες προσέφυγαν στα τελευταία τέσσερα χρόνια στο Κέντρο Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών Θυμάτων Βίας του Δήμου Ρόδου, καταγγέλλοντας κακοποίηση.
500 γυναίκες θύματα στη Ρόδο αποτελούν μια μικρή μειοψηφία όσων αποφασίζουν να μιλήσουν, να καταγγείλουν τη βία, να σπάσουν τα δεσμά και να ζητήσουν βοήθεια… Οι περισσότερες υπομένουν βουβά την κακοποίηση περιμένοντας ένα θαύμα για να γλιτώσουν.
Αντί άλλου σχολίου, θα παραθέσω αποσπάσματα από τη συνέντευξη που έδωσε στη «δ» η Μαρία τον περασμένο Ιούνιο, η οποία κατάφερε να σπάσει τα δεσμά της και να ξανασταθεί στα πόδια της, αφήνοντας πίσω τον βίαιο σύντροφό της μετά από 2,5 χρόνια συστηματικής λεκτικής και σωματικής κακοποίησης, με την ελπίδα ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες γυναίκες το παράδειγμά της.
«Στην αρχή ήταν ένα χαστούκι. Μου φαινόταν αδιανόητο. Τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό και μου είπε “για να βάλεις μυαλό”. Πέρασαν ώρες, μου ζήτησε πάλι συγγνώμη, είπε ότι δεν θα το ξανακάνει… Δυστυχώς τον πίστεψα. Μπορεί και να ήθελα να τον πιστέψω. Οι μέρες περνούσαν η λεκτική βία συνεχιζόταν, οι εκρήξεις θυμού πύκνωναν και εγώ έβλεπα σαν θεατής την ζωή μου να παίρνει άλλον δρόμο».
«Ξεσπούσαν καβγάδες για ασήμαντη αφορμή. Μια φορά θυμάμαι άδειασε πάνω μου μια κατσαρόλα με φαγητό επειδή δεν του άρεσε αυτό που είχα μαγειρέψει. Συνήθως έκανα πίσω, για να σταματήσει γρήγορα. Να μην μας ακούσει η γειτονιά, να μην με χτυπήσει… Προσπαθούσα να μην μιλάω, για να περνάει η μπόρα… Νομίζω ότι ήταν ο φόβος που με σταμάτησε τότε και δεν έφυγα. Ο φόβος να παραδεχθώ ότι έκανα λάθος επιλογή συντρόφου και ο φόβος ότι αν του έλεγα να φύγει από το σπίτι θα με έβρισκε μεγαλύτερο κακό. Πολλές φορές με απειλούσε ότι θα με σκοτώσει. Ηδη στον πρώτο χρόνο της σχέσης βίωνα πια μεγάλη κακοποίηση. Με χτυπούσε βάναυσα, μου πετούσε διάφορα αντικείμενα, με τραβούσε από τα μαλλιά, μου έπαιρνε το τηλέφωνο, με κλείδωνε σ΄ένα δωμάτιο επί ώρες, χτυπημένη χωρίς νερό και χωρίς φαγητό».
«Να σας πω την αλήθεια, αν μια φίλη μου μου περιέγραφε αυτή την κατάσταση το πρώτο πράγμα που θα της έλεγα είναι να φύγει μακριά. Όμως όταν ζεις το πρόβλημα, όταν είσαι μέσα σε αυτό, είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Σιγά σιγά έφυγε η αγάπη, έμεινε μόνο ο φόβος. Κι αυτός ο φόβος καθόριζε τα πάντα. Ακουγα το κλειδί στην πόρτα και έτρεμα για το τι θα με έβρισκε πάλι. Πρόσεχα τι θα πω, πώς θα το πω, πώς θα μιλήσω, πώς θα συμπεριφερθώ ακόμα και πώς θα αναπνέω πρόσεχα για να μην τον εκνευρίσω και ξεσπάσει πάνω μου. Αυτή ήταν η ζωή μου».
«Πιστεύω ότι κι άλλες γυναίκες σαν εμένα, περνούν αυτά που πέρασα εγώ και δεν μιλούν. Θέλω να πω ότι στις γυναίκες που κακοποιούνται, να μην φοβούνται να ζητήσουν βοήθεια. Να μην υπομένουν την βία όπως έκανα εγώ. Οι άνθρωποι που ασκούν βία είναι άρρωστοι, δεν υπακούουν σε κανόνες λογικής. Το κακό μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Μιλήστε, ζητήστε βοήθεια. Εχουμε δομές στη Ρόδο που μπορούν να σας δώσουν λύση. Ο φόβος μάς δένει τα χέρια και μας κάνει ανίσχυρες και ευάλωτες, μας μετατρέπει σε θύματα του κάθε άρρωστου. Δεν είναι τόσο δυνατοί όσο μας δείχνουν, ο φόβος μας κάνει να τους βλέπουμε δυνατούς…».
Α-τυπος και υπογραμμός: Αντί σχολίου
