Με το σλόγκαν «Η βία είναι βία. Ας μιλήσουμε ανοιχτά» πραγματοποιήθηκε χτες το μεσημέρι, ειδική εκδήλωση στην αίθουσα εθιμοτυπίας του δημοτικού μεγάρου Ρόδου, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Αν και ήταν προγραμματισμένη να γίνει στην Πλατεία Κύπρου, λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών, μεταφέρθηκε εκτάκτως στο Δημαρχείο.
Ήταν μια δια-δραστική εκδήλωση την οποία διοργάνωσαν οι Δομές Υποστήριξης Γυναικών μαζί με τον αντιδήμαρχο Παιδείας Προσχολικής Αγωγής, Οικολογίας, Ισότητας και Μετανάστευσης κ. Στράτο Καρίκη ενώ το παρών έδωσαν ο αντιδήμαρχος Υγείας Πρόνοιας κ. Γιώργος Τριάντος, ο αντιδήμαρχος Τουριστικής Ανάπτυξης και Πολιτισμού κ. Κώστας Ταρασλιάς και συμμετείχαν εκπρόσωποι από τους φορείς: ΑΡΣΙΣ, ΔΙΕΚ Γ.Ν. Ρόδου, Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου, Επιτροπή Ισότητας των Φύλων Πανεπιστημίου Αιγαίου, ΚΕΘΕΑ, Κέντρο Κοινότητας Δήμου Ρόδου με Παράρτημα Ρομά, Κέντρο Πρόληψης ΔΙΟΔΟΣ
Μαμάδες στη Ρόδο, ΧΕΝ, 1ο Γυμνάσιο Ρόδου, 6ο Γυμνάσιο Ρόδου
Europe Direct Δωδεκανήσου της ΑΝΔΩ ΑΕ.
Την εκδήλωση πλαισίωσαν φιλικά οι μουσικοί: Γιάννης Παπαθεοδώρου και Κλεοπάτρα Τερλόγκου, τραγούδι, Λευτέρης Τσακίρογλου, πλήκτρα.
ΟΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ
Στην τοποθέτησή του ο κ. Καρίκης, ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για τις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα βίας και έχουν χάσει την ζωή τους και αναφέρθηκε σε μια σειρά από περιστατικά και μάλιστα πρόσφατα σε άλλες χώρες όπως η Χιλή.
«Δεν έχει χώρο σε μια πολύ-πολιτισμική πραγματικότητα που σέβεται την διαφορετικότητα. Πολιτισμό χτίζεις σε μια κοινωνία που μοιράζονται τόσο οι αρμοδιότητες και οι ευθύνες όσο και οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα πέρα από διακρίσεις βάσει του φύλου, του χρώματος, της γλώσσας, της θρησκείας ή της εθνικότητας. Και δυστυχώς, απέχουμε ακόμη πολύ. Μην ξεχνάμε ότι είχαμε πέρσι στην Ρόδο παρόμοιο περιστατικό. Η όμορφη Ελένη, φοιτήτρια, έχασε την ζωή της γιατί ήθελε να ζήσει τα όνειρά της. Πώς τόσος πόνος πήγε στην άβυσσο; Μήπως κι εμείς εδώ γιατί παλεύουμε; Η απάντηση βρίσκεται σε όλους μας. Μαζί θα χτίσουμε και θα διεκδικήσουμε την κοινωνία που μας αξίζει. Και το πιο σημαντικό κομμάτι είναι η νέα γενιά. Οι πόλεις μας, έχουν μέλλον μόνον αν τις αγαπήσουν οι νέοι μας και θέλουν να ζήσουν σε αυτές..», ανέφερε.
Ο αντιδήμαρχος είπε ακόμη πως στις δομές του Δήμου έχουν φιλοξενηθεί πάνω από 500 γυναίκες που έχουν δεχτεί τα τελευταία χρόνια, ψυχολογική υποστήριξη και πάνω από 180 έχουν φιλοξενηθεί στον ξενώνα κακοποιημένων γυναικών (και παιδιά).
Ο αντιδήμαρχος κ. Τριάντος, υπογράμμισε τα εξής: «Το πρόβλημα συνεχώς αυξάνεται, έχει μεγάλο αντίκτυπο στην κοινωνία και στα άτομα τα οποία είναι θύματα βίας είτε λεκτικά, είτε με πράξεις βίας κ.λπ. Όλες οι υπηρεσίες του Δήμου Ρόδου έχουν κάνει τις απαραίτητες δράσεις, προγράμματα, ενημερωτικές ομιλίες και πιστεύω πως έτσι πρέπει να προχωρήσουμε εφεξής. Στο Κέντρο Κοινότητας υπάρχουν αυτές οι δομές και απαιτείται μια περαιτέρω οργάνωση και συντονισμός για να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα. Δυστυχώς, τα περιστατικά αυξάνονται καθημερινά, είτε απέναντι στις γυναίκες είτε με κακοποίηση παιδιών –φαινόμενα της σύγχρονης κοινωνίας. Εμείς πρέπει να δώσουμε προσοχή τόσο στην ενημέρωση όσο και στην πρόληψη και βεβαίως, να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε αυτά τα φαινόμενα. Δεν έχουν καταγραφεί συστηματικά, για πόσα περιστατικά μιλάμε αλλά έχοντας μια εικόνα από τις εισαγγελικές αρχές, είναι ένα φαινόμενο αυξανόμενο και ανησυχητικό, Δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν και πρέπει να αρχίσει να γίνεται κατανοητό το μέγεθός του».
Για την σημασία της ημέρας, μίλησε και ο κ. Διονύσης Γουβιάς (Αναπληρωτής Καθηγητής Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Αιγαίου): «Με την ευκαιρία της 25ης Νοέμβρη, που ο ΟΗΕ όρισε ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών και των Κοριτσιών, επισημαίνουμε για μια ακόμα φορά πως η έμφυλη βία (gender-basedviolence) αποτελεί μία από τις πιο διαδεδομένες και επίμονες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο μας, με καταστροφικές συνέπειες για το μισό του ανθρώπινου πληθυσμού και όχι μόνο, παραβίαση που μέχρι σήμερα παραμένει σε μεγάλο βαθμό αόρατη, εξαιτίας της ατιμωρησίας, της σιωπής, του στιγματισμού, της ντροπής που την περιβάλλουν. Ακραία μορφή βίας κατά των γυναικών αποτελεί η Γυναικοκτονία (Femicide), δηλαδή η δολοφονία γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους, που μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνονται γνωστές οι διαστάσεις της. Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία του ΟΗΕ το 2018 καταγράφηκαν παγκόσμια 87.000 γυναικοκτονίες (έναντι των 50.000 του 2017) κι αυτές υπολογίζεται πως αποτελούν μικρό μόνο μέρος της πραγματικότητας (9-11%).
Πρόκειται δηλαδή όχι απλά για έγκλημα μίσους με σεξιστικά κίνητρα, αλλά για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, και ως τέτοιο ζητάμε να αναγνωρισθεί. Στη χώρα μας ειδικότερα, η έμφυλη βία παρουσιάζει έντονη δυναμική και μετράει 28 γυναικοκτονίες μόνο για το 2018! Αν και το εθνικό θεσμικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών μπορεί να θεωρηθεί αξιόλογο (με κορυφαία στιγμή του την εμπνευσμένη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης του Συμβουλίου της Ευρώπης, που έχει κυρώσει το 2017 και η Ελλάδα), ωστόσο, επισημαίνεται αναντιστοιχία ανάμεσα στο πλαίσιο αυτό και στη συλλογική κοινωνική συνείδηση, που μοιάζει από απρόθυμη έως αδιάφορη στο να συμβάλει στην υπέρβαση του φαινομένου. Η υποκίνηση των γυναικών και ανδρών πολιτών, με την ενεργή συμβολή της εκπαίδευσης, της ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, και της κατανόησης αυτού που τονίζουν ιδιαίτερα οι γυναίκες και τα κινήματά τους, πως δηλαδή «η σιωπή είναι συνενοχή», σε συνδυασμό πάντοτε με τη διάθεση των απαραίτητων οικονομικών και ανθρώπινων πόρων, είναι η μόνη δυνατότητα αντιμετώπισης του φαινομένου. Στο σημείο αυτό χρειάζεται να επισημανθεί ότι ο ρόλος των Πανεπιστημίων είναι καθοριστικός, και η υποχρέωση να συμπαραταχθούν ενεργά με εκείνες κι εκείνους που αντιμάχονται την έμφυλη βία αδιαπραγμάτευτη, ειδικότερα το δικό μας πανεπιστήμιο, που θρηνεί τη φοιτήτριά του Ελένη Τοπαλούδη. Έτσι ή αλλιώς, πάντως, η βία δεν εξαλείφεται με αστυνόμευση. Η εξάλειψή της πριν και πάνω από όλα προϋποθέτει λαούς και κοινωνίες που θα πάψουν να θεωρούν τη βία ως κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά είτε προς τις γυναίκες, είτε προς οποιονδήποτε που υποφέρει λόγω της διαφορετικότητας του κοινωνικού του φύλου».
