Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών μετρώντας 13 γυναικοκτονίες, την πλέον ακραία μορφή βίας. Μικρή σημασία έχει αν κάποιοι δεν δέχονται την λέξη «γυναικοκτονία». Εκείνο που μετράει είναι ότι έπρεπε να επινοηθεί, γγια να περιγράφει αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει όλο και συχνότερα τελευταία . Το βλέπουμε στις ειδήσεις, το μαθαίνουμε. Δεν είναι νέο το φαινόμενο. Παλιό είναι, παμπάλαιο. Απλώς κάποτε δεν διαδιδόταν. Πόσες γυναίκες κακοποιήθηκαν ή δολοφονήθηκαν, όταν ακόμα η πατριαρχική βία δεν ήταν αντικείμενο αρνητικής κριτικής; Τώρα είναι, κι αυτό σίγουρα αποτελεί κατάκτηση. Ας μη γελιόμαστε όμως. Οι αριθμοί δείχνουν πως δεν έχουμε νικήσει το τέρας. Ζούμε ακόμη με τον φόβο. «Μη γυρνάς μόνη το βράδυ», «μην μπαίνεις με άγνωστο στο ασανσέρ»… Αυτά τα «μη» είναι γυναικεία πράγματα, σ’ εμάς τα λένε, γιατί σ’ εμάς μπορεί να τύχουν. Σ’ εμάς θα δώσουν «συμβουλές» αν τύχει και βρεθούμε σε συνθήκες κακοποιητικές. -Άστον έχει νεύρα , αλλά εντάξει σε αγαπάει για αυτό θυμώνει, κάτι θα του πες κι εσύ – Μα ήταν αυτά ρούχα που φόρεσες; Τι έκανες τέτοια ώρα έξω; (βιασμός) – Σε ζηλεύει γιατί είναι ερωτευμένος. – Δείξε κατανόηση είναι άντρας. – Πότε θα του κάνεις ένα παιδί ;– Κάνε υπομονή – Τι θα κάνεις μόνη σου…Σε ‘μας τα λένε, τα πιθανά θύματα κάποιου που έχει μεγαλώσει με την ιδέα ότι η γυναίκα μπορεί να είναι κτήμα σου, να την κακοποιήσεις επειδή έτσι γουστάρεις και να τη σκοτώσεις, επειδή «μαλώσατε» και «χάλασε η φάση», επειδή ήταν η «κακιά στιγμή». Ας αναρωτηθούμε όλοι μας, πότε μια σχέση θεωρείται υγιής; Tι σημαίνει αγάπη; τι σημαίνει έρωτας; Γιατί να μην είναι επιτρεπτό για μια γυναίκα να αυτοπροσδιορίζεται; Πόσες ακόμη γυναικοκτονίες θα πρέπει να «χωνεύουμε»; Σε πόσες κηδείες των παιδιών μας πρέπει να πάμε; Ναι οι γυναίκες, παιδιά ήταν κάποτε, που απλά μεγάλωσαν και επειδή έτυχε και γεννήθηκαν γυναίκες δολοφονήθηκαν.
