Ιστορίες περιπλάνησης, από χώρα σε χώρα, εξιστορούν οι Σύριοι πρόσφυγες, οι οποίοι φτάνουν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο αύριο. Οι ιστορίες αυτές μπορεί να μοιάζουν σενάρια από ταινία, ωστόσο είναι πέρα για πέρα αληθινές.
Οι πρόσφυγες, φτάνοντας στη χώρα μας, έρχονται αντιμέτωποι και με την ελλιπή κρατική οργάνωση, σε ό,τι αφορά στην υποδοχή τους. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα αρκετών νησιών του Αιγαίου όπως είναι η Χίος, η Κως και η Λέρος.
Σύμφωνα με τους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα», οι πρόσφυγες που φτάνουν εκεί, έρχονται αντιμέτωποι με ένα δυσλειτουργικό σύστημα υποδοχής και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης.
Δύο απ’ αυτούς περιγράφουν την περιπέτειά τους. Ο ένας έφτασε στην Κω και άλλος στη Λέρο.
Την περιπέτεια του μέχρι να φτάσει στην Ελλάδα περιγράφει ο Σύριος Μοχάτζερ. «Διαγνώστηκα με ζαχαρώδη διαβήτη όταν ήμουν 7 χρονών. Έφυγα από την Συρία, από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος, γιατί δεν υπήρχε επαρκής ιατρική φροντίδα. Χρειάζομαι ινσουλίνη, αλλά αυτή δεν είναι πλέον διαθέσιμη. Πριν τον πόλεμο, με παρακολουθούσε γιατρός και είχα πρόσβαση σε φαρμακευτική αγωγή. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Η φροντίδα είναι αδύνατη για μένα» λέει, ενώ παράλληλα συμπληρώνει:
«Λίγο πριν φύγω, μου ήρθε το χαρτί για να καταταγώ στον στρατό. Κρύφτηκα σε ένα φορτηγό και κατάφερα να διαφύγω από εκείνη την περιοχή. Στη συνέχεια όμως έπρεπε να περάσω και από άλλες ένοπλες ομάδες και να τους πείσω να με αφήσουν να φύγω. Ήμουν ολομόναχος. Πέρασα στην Τουρκία – ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα εκεί. Είχα κάποιους γνωστούς που με φιλοξένησαν. Μετά από κάποιες μέρες βρέθηκα στη Σμύρνη. Όλοι εκεί γνωρίζουν ότι οι ξένοι πηγαίνουν εκεί για να περάσουν απέναντι στην Ευρώπη. Κατάφερα να περάσω στην Ελλάδα την τρίτη φορά.
Την πρώτη μέρα που μας έφεραν στο Αστυνομικό Τμήμα της Κω ήταν ήδη 30 άτομα εκεί. Δεν υπήρχε χώρος. Αναγκαστήκαμε να κοιμηθούμε στο πάτωμα, όπου βρίσκαμε. Οι τουαλέτες ήταν πολύ βρώμικες και δεν υπάρχει καμία υγιεινή.
Ένας ακόμα πρόσφυγας από την Συρία, ο Έμπνεσαμ παραθέτει τη δικιά του ιστορία: «Το ταξίδι από την Τουρκία στην Ελλάδα ήταν πολύ δύσκολο. Αλλά αν το συγκρίνω με τις δυσκολίες που είχα στη Συρία ή στην Αίγυπτο, δεν είναι τίποτα. Η βάρκα ήταν πολύ μικρή. Νομίζω πως τα καταφέραμε λόγω της βοήθειας του Θεού – αλλιώς θα είχαμε όλοι πεθάνει. Ο διακινητής μας άφησε σε ένα άλλο ελληνικό μικρό νησί και έφυγε. Εκεί μας βρήκαν και μας συνέλαβαν κάποιοι ντυμένοι με μαύρες στολές. Δύο ώρες ήμαστε σκυμμένοι, ξαπλωμένοι σχεδόν στο έδαφος, ενώ έβρεχε καταρρακτωδώς. Όταν με βρήκατε (το επόμενο πρωί), ήμουν μούσκεμα. Παρακαλούσα το Θεό να με βοηθήσει να συνεχίσω το ταξίδι. Τώρα νιώθω καλύτερα, έχω έντονο πονόλαιμο, αλλά θα τα καταφέρω. Είμαι εντάξει» λέει.
Δύο ώρες ήμαστε σκυμμένοι, ξαπλωμένοι σχεδόν στο έδαφος, ενώ έβρεχε καταρρακτωδώς
Επιπλέον τονίζει ότι «στη Λέρο, στο αστυνομικό τμήμα ήταν πολύ δύσκολα. Αν δεν ερχόσαστε οι Γιατροί χωρίς Σύνορα να με εξετάσετε, θα φώναζα απελπισμένος “Αφήστε με έξω, θέλω να αναπνεύσω καθαρό αέρα”. Το κελί είναι πολύ μικρό και πάσχω από χρόνιο άσθμα. Κανονικά είναι για δύο άτομα, αλλά ήμαστε 12 μέσα σ’αυτό! Το αστυνομικό τμήμα στη Λέρο δεν έχει κατάλληλες υπηρεσίες, όπως νερό, τουαλέτες κλπ».
huffingtonpost.gr
