Μια χώρα σε πόλεμο με τον εαυτό της

Γράφει ο αγρονόμος –
τοπογράφος μηχανικός,
Δημήτρης Σαραντόπουλος
Στη χώρα αυτή όλοι βρίσκονται σε πόλεμο. Το κράτος με τους πολίτες, οι πολίτες μεταξύ τους, οι έτσι με τους αλλιώς. Το πρόβλημα έγκειται όμως στη βαρύτητα και το ρόλο του κάθε εμπλεκόμενου και το μεγαλύτερο πρόβλημα πλέον είναι το Κράτος.
Οχι το κράτος ως θεσμός γενικά, όχι το Ελληνικό Δημόσιο ως φορέας αλλά οι συγκεκριμένοι ανώτατοι λειτουργοί και οι πολιτικοί προϊστάμενοι τους.
Βρισκόμαστε σε μια διαρκή μάχη όπου το κράτος δεν σκέφτεται πως να αυτοδιαχειριστεί την ύπαρξη και λειτουργία του πέρα απο έναν ορίζοντα διμήνου και με μόνη λύση τη δοκιμή σε φύλλα Excel ποσοστών φόρων με τη μορφή άμεσων, έμμεσων, τελών, ασφαλιστικών (ναι στη ουσία και αυτά σαν φόρους τα αντιμετωπίζουν) έκτακτων κ.α.
Δεν σκέφτεται ποτέ η κρατική μηχανή πως μια δημόσια υπηρεσία δεν μπορεί να έχει 35 μικρούς εκτυπωτές για 35 υπαλλήλους, που σημαίνει ίσως μικρότερο κόστος απόκτησης των μεμονωμένων μονάδων αλλά τεράστιο κόστος συντήρησης και αναλωσίμων σε μεγάλες κλίμακες. Ακόμη και σήμερα, μετά τις όποιες συγχωνεύσεις, υπηρεσίες μπορεί να βρίσκονται πολυδιασπασμένες σε δεκάδες κτήρια, με συνέπεια πολλαπλάσια λειτουργικά κόστη και πάγια συν την απαραίτητη ύπαρξη των αντίστοιχων κλητήρων για να πηγαινο-ερχονται έγγραφα σαν να μην υπάρχει το email.
Πρέπει να πληρώνονται  χιλιάδες άδειες λειτουργικών συστημάτων και επεξεργαστών κειμένου ή υπολογιστικών φύλλων ωσάν να μην μπορεί αυτό το κράτος να δώσει  ένα ποσό σε έναν επιστημονικό φορέα ή μια εταιρεία εφάπαξ ώστε να παράξει ένα δικό του λογισμικό όπως αυτό θέλει και χρειάζεται δωρεάν για όλους τους υπολογιστές του πια.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται μικρά σε σχέση με τη λαίλαπα που μας έχει κάψει, αλλά δεν είναι ανούσια όμως.  Πολλά μικρά κάνουν ένα μεγάλο και το μεγάλο αυτό λέγεται λειτουργικό κόστος σε ένα ενεργοβόρο, αναποτελεσματικό, δαιδαλώδες κράτος όπου ακόμα και ο πλέον ευσυνείδητος υπάλληλος δεν μπορεί να εκτελέσει τα απλά καθήκοντά του και ταυτόχρονα ο ασυνείδητος μπορεί να βρει εκατοντάδες ευκαιρίες.
Οι έκτακτες εποχές απαιτούν έκτακτα μέτρα, όμως χρειάζονται ηγέτες για να τα βρουν και να τα εφαρμόσουν και ηγέτης δεν είναι αυτός που ξέρει τα πάντα και μαγεύει τα πλήθη ή τον συμπαθούν τα μωρά και οι γιαγιάδες, αλλά αυτός που μπορεί και βρίσκει τους συνεργάτες που έχουν την γνώση, αυτός που τους ακούει και αυτός που με πρώτο παράδειγμα τον εαυτό του εμπνέει τον κόσμο να τον μιμηθεί. Από  τον προϊστάμενο μιας υπηρεσίας στον γενικό διευθυντή ενός Υπουργείου και την Κυβέρνηση, πρέπει να ψάξουμε να βρούμε ανθρώπους έξυπνους και ικανούς και να τους πληρώσουμε καταλλήλως.
Δυστυχώς πληρώνουμε την επικράτηση του μέσου όρου.