Ο Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Κρεμαστινός έλαβε το λόγο στην Ολομέλεια της Βουλής, κατά τη συζήτηση του Νομοσχεδίου «Ίδρυση Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής και άλλες διατάξεις». Στην τοποθέτησή του ο Δημήτρης Κρεμαστινός εξέφρασε την αντίθεσή του με τη δημιουργία πανεπιστημίων χωρίς προϋποθέσεις ή και με την ονοματοδοσία σχολών ως «πανεπιστήμια». Έθεσε επίσης ως απαραίτητη συνθήκη αυτή που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, δηλαδή τα πανεπιστήμια να παράγουν νέα γνώση και όχι απλώς να αναπαράγουν τη γνώση, όπως κάνει το σχολείο.
Ο Δημήτρης Κρεμαστινός ρώτησε τον Υπουργό Παιδείας αν πραγματικά χρειαζόμαστε περισσότερα πανεπιστημιακά πτυχία ανεργίας ή αν χρειαζόμαστε ποιοτικά καλύτερη ανώτατη εκπαίδευση. Σχολίασε μάλιστα ότι αυτή είναι μια νοοτροπία διακομματική και διαχρονική η οποία τώρα έρχεται να κορυφωθεί με τη δημιουργία ενός ακόμα πανεπιστημίου που θα είναι μάλιστα το τρίτο σε αριθμό πτυχιούχων στη χώρα.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΡΕΜΑΣΤΙΝΟΣ (Ε΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Κύριε Πρόεδρε και κύριε Υπουργέ, πριν από μερικά χρόνια ένας άλλος Υπουργός Παιδείας έφερε νόμο στη Βουλή και αναβάθμισε τα ΤΕΙ σε Ανώτατα Ιδρύματα. Μετά από λίγο καιρό διαπίστωσε ότι πολλοί -όχι οι περισσότεροι, αλλά μπορεί και οι περισσότεροι- καθηγητές δεν είχαν διδακτορική διατριβή.
Η διδακτορική διατριβή, όπως ξέρετε, είναι το βασικό εκείνο στοιχείο με το οποίο μπορείς να καταλάβεις θέση πανεπιστημιακού βοηθού ή λέκτορα. Οπότε τι έκανε; Έφερε έναν δεύτερο νόμο που έλεγε ότι μέχρι ενός ορισμένου ορίου μπορούν να κάνουν διδακτορική διατριβή. Αυτή είναι η ιστορία. Σήμερα φέρνουμε έναν άλλο νόμο και λέμε ότι τα ΤΕΙ ονομάζονται πανεπιστήμια.
Αλήθεια, το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το οποίο είναι ένα από τα τρία ιδρύματα από την Ελλάδα που είναι διεθνώς γνωστά και παραδεκτά, δεν είναι πανεπιστήμιο; Ποια είναι δηλαδή η έννοια του πανεπιστήμιου και ποιοι αναβαθμίζονται με το πανεπιστήμιο; Αναβαθμίζονται οι καθηγητές, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι; Τι θα πει πανεπιστήμιο;
Ο ΟΟΣΑ λέει, κύριε Υπουργέ, ότι είμαστε πρωταθλητές σε ανέργους πτυχιούχους. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αυτοί που παίρνουν το πτυχίο δεν βρίσκουν δουλειά.
Και ξέρετε ότι τα διεθνή κριτήρια αξιολόγησης των Πανεπιστημίων είναι δύο βασικά. Το ένα είναι η νέα γνώση που παράγει το Πανεπιστήμιο, δηλαδή το Πανεπιστήμιο δεν είναι διδακτικό ίδρυμα όπου όπως στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, ένας καλός δάσκαλος μεταφέρει τη γνώση. Το Πανεπιστήμιο πρέπει να παράγει νέα γνώση, η οποία να γίνει αποδεκτή από όλον τον κόσμο, από όλα τα Πανεπιστήμια και να προάγει την επιστήμη. Τα Πανεπιστήμια, λοιπόν, αυτά που δεν παράγουν γνώση, σύμφωνα με τη διεθνή αξιολόγηση, δεν θεωρούνται Πανεπιστήμια.
Και το δεύτερο που λαμβάνουν υπόψη τους είναι η απορροφητικότητα από την αγορά των αποφοίτων τους. Διότι όταν έχεις ένα πτυχίο, παραδείγματος χάρη, από ένα Πανεπιστήμιο που δεν υπάρχει στη διεθνή λίστα, τι να κάνει ο ταλαίπωρος αυτός απόφοιτος ο οποίος θα πάει να ζητήσει δουλειά;
Είναι, λοιπόν, βασικό και απαραίτητο σημείο όταν λέμε «Πανεπιστήμιο», να διασφαλίζουμε αυτά τα δύο βασικά πράγματα. Και ερωτώ: Η Γερμανία έχει νομίζω δεκαέξι, δεκαεπτά Πανεπιστήμια με οκταπλάσιο πληθυσμό. Δικαιούται η Ελλάδα να έχει σαράντα με υπο-οκταπλάσιο πληθυσμό; Επίσης, ξαναρωτώ: Πόσα από αυτά τα σαράντα ελληνικά πανεπιστήμια γνωρίζει ο κόσμος;
Δηλαδή, μην με παρεξηγήσετε αλλά από τα «κυκλοφορούντα» Πανεπιστήμια στην περιοχή της Αττικής μόνο το Μετσόβιο και το Εθνικό Καποδιστριακό, αν δεν κάνω λάθος -και διαψεύστε με-, είναι σε διεθνείς λίστες και σε σειρές παραγωγικές. Τι δίνουμε, δηλαδή, σε αυτά τα παιδιά; Τους δίνουμε πτυχίο ανεργίας; Γιατί όλο τον καιρό που φοιτούν βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι θα πάρουν ένα πτυχίο εργασίας και όχι πτυχίο ανεργίας. Αυτό τους δίνουμε τελικά;
Δηλαδή, να πάει ο γιατρός να βρει μια θέση -λέω επειδή είμαι γιατρός- στη Βόρεια Σκοτία και να νομίζει ότι έγινε αναβάθμισή του; Να πάει και να τον καλέσουν να διδάξει σε ένα Πανεπιστήμιο. Αυτή είναι η προσφορά μιας ευρωπαϊκής χώρας.
Αντί, λοιπόν, για την αναζήτηση της ποιότητας, επιδιώκουμε οτιδήποτε άλλο, που δεν έχω το χρόνο να το αναλύσω. Πόσα ελληνικά Πανεπιστήμια, για παράδειγμα το Πειραιώς, το Γεωπονικό, που εν πάση περιπτώσει είναι σχολές, δεν είναι Πανεπιστήμια; Θα μπορούσε και η Ιατρική Σχολή να ονομάζεται Ιατρικό Πανεπιστήμιο και η καρδιολογία να είναι ειδικός τομέας και όλες οι ειδικότητες. Δεν είναι Πανεπιστήμια αυτά. Είναι σχολές που υπάρχουν μέσα στο Πανεπιστήμιο που λέγεται «Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο». Έτσι έπρεπε να δομούνται τα Πανεπιστήμιά μας.
Εγώ στη θέση σας, κύριε Υπουργέ, θα έκανα μια Επιτροπή για το πώς θα αναβαθμιστούν τα Πανεπιστήμια ώστε να πάνε μπροστά εκατό θέσεις. Το καλύτερο, κύριε Τζαβάρα, Πανεπιστήμιο το δικό μας, το ΕΚΠΑ είναι γύρω στην «450», στην «480» θέση στις διεθνείς κατατάξεις. Να πάει στην «280», να πάει στην «180». Πώς θα πάει, όμως, στην 180; Δεν χρειάζονται υποδομές; Δεν χρειάζονται λεφτά; Όταν ανοιγόμαστε, όμως, σε πλάτος και όχι σε βάθος, πώς είναι δυνατόν να αναπτύξουμε την παιδεία μας;
Αυτά είναι νομίζω τα βασικά ερωτήματα που πρέπει να απασχολούν όλους ανεξαρτήτως κόμματος. Δυστυχώς, όμως, η νοοτροπία συνεχίζεται. Και είναι και διακομματική, γιατί δεν εξαιρώ ούτε τον χώρο από τον οποίο προέρχομαι και αυτό δίνει και περισσότερη αξία σε αυτά που λέω, διότι διαφορετικά δεν θα είχε και αξία. Δεν ερχόμαστε εδώ για να κάνουμε κριτική και να πούμε η Νέα Δημοκρατία είναι χειρότερη από το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ ή από το άλφα ή βήτα κόμμα. Ερχόμαστε να πούμε μερικές αλήθειες να ακούσει ο κόσμος.
Άρα, λοιπόν, αυτός πρέπει να είναι ο στόχος: Βελτίωση ποιότητας, αναζήτηση ποιότητας και όχι οτιδήποτε σχετίζεται με οποιαδήποτε άλλη συναλλαγή κομματική κ.λπ.
Επειδή ο χρόνος μου τελειώνει, θα πρέπει να πω ότι εκείνο το οποίο θα μας χαρακτηρίσει περισσότερο είναι το τι θα κάνουμε αύριο. Και το αύριο δεν είναι ορατό. Διότι πέστε μου πώς θα εξελιχθεί αυτός ο χώρος που λέγεται τώρα ΤΕΙ, τα οποία σας είπα πώς αναβαθμίστηκαν και πώς εξελίσσονται σήμερα, αύριο; Το ξέρει κανένας; Τι θα γίνει με αυτούς τους πτυχιούχους, που είναι το τρίτο σε αριθμό φοιτητών αυτό το Πανεπιστήμιο; Εγώ τουλάχιστον σηκώνω τα χέρια μου.
Από εκεί και πέρα, το μέλλον βέβαια θα δείξει και θα πρέπει να πούμε ότι δεν θα πρέπει να ακολουθούμε τη νοοτροπία των ιησουιτών μοναχών που όταν ήθελαν να φάνε κρέας, ονόμαζαν το κρέας ψάρι και νόμιζαν ότι τρώνε ψάρι, αλλά στην πραγματικότητα έτρωγαν κρέας.
Διότι, κύριε Υπουργέ, δυστυχώς, ισχύει για όλα και για την παιδεία φυσικά αυτό που λέει ο κόσμος ότι ή ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε.
