Η φετινή παρέλαση της 25ης Μαρτίου τα είχε όλα. Και εορτασμούς και αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, και ολίγον από μεταναστευτικό, και ολίγον από τρομοκρατία, και ολίγον από μαντήλες, δύο οκάδες πατριωτισμού παραπάνω ένεκα των συγκυριών και βεβαίως μπακαλιάρο με σκορδαλιά. Όλα μαζί, ένα.
Η μαντήλα της μαθήτριας και όλοι οι μετανάστες που πρέπει να φύγουν από τη χώρα έγιναν πρώτο θέμα συζήτησης μεταξύ χωριάτικης, μπακαλιάρου και μπύρας και ταυτόχρονα τα ίδια θέματα έπαιζαν επανάληψη σε κάθε ΜΜΕ που «σέβεται» την ενημέρωση, σε περίπτωση που δεν εμπεδώσαμε το δίλημμα.
Την ίδια ώρα, πανηγυρίζαμε που ένα σχολείο στην Ν. Αφρική, η σχολή Σαχέτι που βρίσκεται στο Γιοχάνεσμπουργκ και δημιουργήθηκε το 1974 από την ελληνική παροικία, τίμησε την επέτειο της 25ης Μαρτίου με κάθε επισημότητα. Με Ελληνες αλλά και έγχρωμους μαθητές που ντύθηκαν τσολιάδες και χόρεψαν ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια. Πώς γίνεται στην Ελλάδα, ο έγχρωμος ή οποιοσδήποτε αλλοδαπός με την στολή του τσολιά να «ξενίζει» και στο εξωτερικό ο «ξένος» με την ίδια στολή να τιμάει την Ελλάδα;
Πώς γίνεται να θέλουμε τον ξένο να δουλεύει στα χωράφια μας, να χτίζει την οικοδομή μας, να τον έχουμε σερβιτόρο, τις αλλοδαπές να κάνουν κονσομασιόν, να δουλεύουν πίσω από το μπαρ, να χορεύουν για να μας διασκεδάζουν, να προσέχουν τους ηλικιωμένους γονείς μας ή να μας καθαρίζουν τα σπίτια, βεβαίως στην «μαύρη εργασία» αλλά ταυτόχρονα να μην θέλουμε να αναπνέουν τον ίδιο αέρα με εμάς;
Γιατί ο Βρετανός ή ο Βέλγος, ή ο Πορτογάλος είναι «καλύτερος ξένος» από τον Αλβανό, τον Ρουμάνο ή τον Βούλγαρο;
Οι Ελληνες, στα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, φεύγουν κατά κύματα στο εξωτερικό. Μεταναστεύουν και έχουν να αντιμετωπίσουν στις χώρες που πάνε αναζητώντας καλύτερη τύχη, ανθρώπους που επίσης τους «κολλάνε» ταμπελάκια με την ίδια ευκολία που το κάνουμε κι εμείς στην Ελλάδα.
Αραγε, πώς μετριέται ο πατριωτισμός, πώς μετριέται η αγάπη σου για την πατρίδα; Με το κιλό, με την οκά, με το μέτρο; Πώς διεκδικείς το «προνόμιο» του πατριώτη, και ποιος έχει το δικαίωμα να μετρά τον πατριωτισμό σου; Πώς γίνεται ο διαχωρισμός σε πατριώτες και μη; Ποιος μοιράζει ταμπελάκια;
Πατριώτης είναι αυτός που αγαπάει τον τόπο του. Αυτός που δεν είναι από τον σου αλλά ζει σε αυτόν, τον αγαπάει, τον σέβεται και τον τιμάει πώς λέγεται;
Ο διαχωρισμός δεν θα έπρεπε να γίνεται με βάση την καταγωγή, ή το χρώμα του δέρματος. Ο διαχωρισμός θα έπρεπε να γίνεται βάσει του αν αγαπάς και σέβεσαι τον τόπο που γεννήθηκες ή που επέλεξες να ζήσεις. Υπάρχουν πολλοί «ξένοι» που ζουν στην Ελλάδα, την τιμούν, την αγαπούν και την σέβονται περισσότερο από κάποιους- ευτυχώς λίγους- «Ελληναράδες» που την κακοποιούν συστηματικά. Όπως επίσης, υπάρχουν ξένοι που ζουν σε αυτόν τον τόπο, δεν τον σεβάστηκαν ποτέ και τον διασύρουν σε κάθε ευκαιρία και υπάρχουν Ελληνες που ζουν στο εξωτερικό και μας κάνουν υπερήφανους καθημερινά. Και υπάρχει και η πλειονότητα των Ελλήνων, που ζει σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, και κάθε μέρα μοχθεί, αγωνίζεται, παλεύει και αγκομαχεί για να δει καλύτερες ημέρες ή τουλάχιστον να προλάβει να δει καλύτερες μέρες η επόμενη γενιά. Ας μιλήσουμε λοιπόν ξανά για το πώς μετριέται ο πατριωτισμός…
Α-τύπος και υπογραμμός: Περί πατριωτισμού ο λόγος…
