Ο Μαρουάν ήταν 21 χρονών όταν έχασε το δεξί του χέρι και το αριστερό του μάτι από οβίδα, στη Συρία, τον Αύγουστο του 2012. Με παραδειγματικό κουράγιο και αισιοδοξία προσπαθεί τώρα να ξανακτίσει τη ζωή του.
Το μεγαλύτερο παιδί μιας εξαμελούς οικογένειας, υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στη Δαμασκό. Μετά το ξέσπασμα του πολέμου μεταφέρθηκε στη Χάμα. Εκεί αρνήθηκε τις εντολές για συμμετοχή σε βομβαρδισμό περιοχών όπου είχαν οργανωθεί αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις. Κρύφτηκε σε ένα φίλο του σε γειτονικό χωριό και αποφάσισε να αναζητήσει ασφάλεια στην Τουρκία.
Κατά την έξοδό του όμως, στις 22 Αυγούστου, ο στρατός άρχισε να βομβαρδίζει. “Προσπάθησα να κρυφτώ σε ένα σπίτι και ξαφνικά είδα το χέρι μου να ξεριζώνεται από το σώμα μου,” εξιστορεί ο Μαρουάν στην Ύπατη Αρμοστεία. Οι φίλοι του έδεσαν το άκρο του ακρωτηριασμένου χεριού με σύρμα για να σταματήσει η αιμορραγία. “Πήρα το χέρι μου στο λεωφορείο. Ήλπιζα ότι θα μου το αποκαταστήσουν χειρουργικά.”
Όταν φτάσανε σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο, μετά από μιάμιση ώρα, ο Μαρουάν έχασε τις αισθήσεις του. Οι γιατροί του φρόντισαν τα τραύματα και του έβγαλαν ένα θραύσμα από το αριστερό μάτι. Δυστυχώς δεν υπήρχαν ελπίδες για το χέρι του αλλά ούτε και για το μάτι.
Ωστόσο δεν το έβαλε κάτω. Πέρασε στην Τουρκία με δύο καλούς του φίλους και νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο της Αντάκια. Ο Μαρουάν ήθελε να πάει οπουδήποτε θα είχε θεραπεία για το μάτι του κι ένα προσθετικό μέλος, που στοιχίζει ακριβά.
Αποφάσισαν να περάσουν στην Ελλάδα αλλά δεν είχαν ούτε διαβατήρια ούτε και λεφτά για τους διακινητές. Τότε πήραν τη μεγάλη απόφαση. Αψηφώντας την αναπηρία του, θα κολυμπούσαν μέχρι το Καστελλόριζο. Θα ένωναν την Ασία με την Ευρώπη κολυμπώντας!
Στις 1 Νοεμβρίου 2013, έφτασαν στην περιοχή του Κας της Τουρκίας, στο πιο κοντινό ακρωτήρι απέναντι από το Καστελλόριζο. Είχαν τυλίξει τα κινητά τους σε πλαστικές σακούλες, είχαν δέσει τα παπούτσια στις ζώνες τους και βούτηξαν στο νερό με τα ρούχα, γύρω στις 8 το βράδυ. Η θάλασσα ήταν ήρεμη αλλά κρύα. Κολύμπησαν ήσυχα, χωρίς να κάνουν θόρυβο.
Σε μία ώρα και είκοσι λεπτά έφτασαν στο Καστελλόριζο. «Ανάψαμε φωτιά για να στεγνώσουμε και στη συνέχεια παραδοθήκαμε στην αστυνομία,» μας λέει. «Δεν μας πίστεψαν και έψαχναν για το σκάφος και για το διακινητή,» λέει χαμογελώντας. Κατάγεται από μια παραλιακή πόλη, νότια της Λαττάκιας, την ξέρει καλά τη θάλασσα από παιδί.
Στο Καστελλόριζο έμεινε πέντε μέρες και έλαβε «αναβολή απομάκρυνσης» για 6 μήνες. Αίτηση ασύλου δεν υπέβαλε στην Ελλάδα γιατί πίστευε ότι δεν θα του εξασφάλιζε ούτε προσθετικό μέλος αλλά ούτε και τα ελάχιστα απαιτούμενα για μια φυσιολογική ζωή.
Το όνειρό του είναι να μπορέσει να ξαναρχίσει τη ζωή του με ασφάλεια, να δουλέψει, να παντρευτεί, να ζήσει. Οι γονείς και τα δύο αδέλφια του – 10 και 15 ετών – βρίσκονται στην Τουρκία ενώ η νιόπαντρη του αδελφή είναι στη Συρία.
Σήμερα ο Μαρουάν βρίσκεται στη Αυστρία, όπου πέρασε παράτυπα, και ζήτησε πολιτικό άσυλο. Ελπίζει στην επανένωση της διασκορπισμένης οικογένειάς του και σε ένα καλύτερο μέλλον.
Πηγή Κουτί της Πανδώρας
