Αν κάποιος θέλει να έχει μια εικόνα, τι σημαίνει χούντα, μήπως – λέμε τώρα – πάψει τις ηλίθιες συγκρίσεις με τις πολιτικές στη χώρα μας τα τελευταία 8 χρόνια, ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία του Σπύρου Μουστακλή για παράδειγμα, τι συνέβαινε στην Μπουμπουλίνας, τι ήταν η Γυάρος και μερικά άλλα μέρη, όπου κρατήθηκαν και βασανίστηκαν συμπολίτες μας. Οι ιστορικές αναλογίες βοηθούν ενίοτε να κατανοήσουμε το παρόν, αλλά μην χάσουμε και το μυαλό μας από την απόγνωση, απενοχοποιώντας πράματα και θάματα μιας χούντας με προσομοιώσεις… Γιατί όχι! Δεν έχουμε χούντα σήμερα, ούτε εδώ και 50 χρόνια (όπως δεν έχουμε και κατοχή) ευτυχώς. Δημοκρατία έχουμε, παρ’ όλα τα προβλήματά της. Τελεία και παύλα! Και καλό θα ήταν, όσοι κάνουν τέτοιες αναφορές χρησιμοποιώντας τα απίθανα «κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα» «είχαμε δρόμους» ή το απίθανο σύνθημα «η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73» (και ανιστόρητο συν τοις άλλοις), να κάνουν μια βουτιά στην ιστορία και να μάθουν τι ακριβώς συνέβη εκείνο τον Απρίλη του ΄67 και τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν σ’αυτή την μαύρη σελίδα της νεότερης ιστορίας μας. Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για να γίνει ελκυστικός ο φασισμός. Αν κάτι πρέπει να μας απασχολεί ιδιαίτερα τις μέρες της κρίσης, είναι η εντατικοποίηση των προσπαθειών να εμφανιστεί η χούντα ως μια περίοδος ευημερίας για τη χώρα, όπου όλοι περνούσαν καλά και ήταν ασφαλείς “σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν σήμερα”, με σκοπό να αποκρυφτεί ή υποβαθμιστεί το αληθινό της πρόσωπο ή, ακόμα χειρότερα, η βία της χούντας να παρουσιαστεί ως κάτι, το οποίο δεν έχει διαφορά από την εποχή, την οποία ζούμε, καθώς και η προώθηση των ιδεών της χούντας από mainstream πλέον έντυπα, πρακτική η οποία δεν συναντά ιδιαίτερες αντιστάσεις στην κοινωνία μας.
