Η άλλη ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος στη Γαλλία είναι ότι με 41,8% η ακροδεξιά πετυχαίνει το υψηλότερο ποσοστό σε προεδρικές εκλογές. Καλό δεν το λες. Όταν η γενέτειρα του Διαφωτισμού, του Βολταίρου, του Μοντεσκιέ, του Ζαν Ζακ Ρουσώ και του περίφημου «Κοινωνικού Συμβολαίου» ψηφίζει κατά το ήμισυ ένα ακροδεξιό κόμμα, τότε μιλάμε για την απόλυτη αποτυχία των δημοκρατικών δυνάμεων να αποτρέψουν τέτοιους κινδύνους. Στο βαθμό που η Γαλλία ως μία χώρα στην καρδιά της Ευρώπης εκφράζει ή επηρεάζει τα πολιτικά ρεύματα, όση σημασία και αν έχει η πιθανή νίκη του Μακρόν, άλλη τόση – ίσως και μεγαλύτερη – έχει το ποιος θα βρίσκεται απέναντι του τα επόμενα χρόνια. Τι θα εκφράζει, τι κλίμα θα καλλιεργεί και πώς θα «φτιάχνει ατμόσφαιρα» και εκτός Γαλλίας. Στο 41%, που συγκέντρωσε η ακροδεξιά Λεπέν, δεν ανήκουν μόνο σκληροί ομοϊδεάτες της, φίλοι της. Ανήκουν πρωτίστως θυμωμένοι άνθρωποι που μπορεί και να μην έχουν ιδέα για τον πολιτικό προσανατολισμό της Λεπέν, αλλά γιατί αισθάνονταν ξεχασμένοι ως πολίτες. Το ποσοστό αυτό δηλώνει θυμό, υπενθυμίζει στους Ευρωπαίους ότι κάτι δεν πάει καλά και επιβεβαιώνει ότι στο επικοινωνιακό περιβάλλον των καιρών μας ο λαϊκίστικος ακροδεξιός λόγος έχει τεράστια διεισδυτικότητα. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο κατά την οποία το μέλλον είναι άδηλο, ο βηματισμός της Ευρώπης διστακτικός, η νέα κρίση ορατή και ο πληθωρισμός ορθώνεται ως απειλή για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, παντού.
Καμπανάκι
