Συνέντευξη
στον Δημ. Γκαρτζώνη
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ουγκάντα σε οικογένεια ορθοδόξων Αφρικανών. Από μικρός ήθελε να γίνει ιερέας και εκπλήρωσε το όνειρό του αυτό. Σήμερα λειτουργεί ως εφημέριος στον ενοριακό ναό της Σορωνής στη Ρόδο. Ο Πατήρ Παύλος Κικουλουέ δηλώνει πώς «ό,τι είναι θέλημα Θεού, θα γίνει!».
Σε συνέντευξή του στη «δημοκρατική» μιλά μεταξύ άλλων για την «πνευματική πείνα» που διέκρινε σε μικρά παιδιά στο χωριό Namayumba στην Ουγκάντα, γεγονός που του έδωσε το έναυσμα να χτίσει εκεί μία εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Στυλιανό.
• Πάτερ πώς έτυχε να εγκατασταθείτε στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα ήλθα το 2008. Με έστειλε τότε στη Ρόδο ο Μητροπολίτης της Ουγκάντα κ. Ιωνάς για να εξασκηθώ και να επιστρέψω για να βοηθήσω στο έργο του. Όταν έφθασα στη Ρόδο, εγκαταστάθηκα στην Ιερά Μονή Θάρρι για ένα χρόνο. Στη συνέχεια φοίτησα στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή στην Αθήνα, όπου έμαθα την ελληνική γλώσσα και απέκτησα βασικές θεολογικές και ποιμαντικές γνώσεις. Επέστρεψα στη Ρόδο και μετά από κάποιο διάστημα γύρισα στην Ουγκάντα. Όμως ο Μητροπολίτης κ. Ιωνάς με έστειλε πίσω στη Ρόδο με μία επιστολή προς το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη κ. Κύριλλο με την οποία πρότεινε να με χειροτονήσει ιερέα.
Θήτευσα για αρκετό καιρό δίπλα στον πνευματικό μου, τον πατέρα Σπυρίδωνα, ενισχύοντας τις γνώσεις μου. Αρχικά χειροτονήθηκα διάκονος και κατόπιν ιερέας. Με απόφαση του Μητροπολίτη μας, τοποθετήθηκα ως εφημέριος στον ενοριακό ναό Αποστόλου Θωμά της Μονολίθου.
• Θυμάστε πώς ήταν όταν πρωτοαναλάβατε τον ενοριακό ναό της Μονολίθου;
Πέρασα πολύ ωραία σε αυτό το χωριό, το οποίο αισθανόμουν σαν δικό μου. Οι κάτοικοι είναι ζεστοί και φιλόξενοι και μας υποδέχθηκαν εγκάρδια. Δεν σας κρύβω ότι το άγχος μου ήταν μεγάλο μόλις κλήθηκα να αναλάβω την ενορία. Όμως με τη βοήθεια του Θεού, όλα πήγαν καλά. Σε αυτά τα πρώτα μου βήματα με βοήθησαν πάρα πολύ ο καλός μου φίλος Ναθαναήλ και ο αδελφός του, ο πατέρας των οποίων ήταν ιερέας, οπότε είχαν κάποιες γνώσεις. Σήμερα βρίσκομαι στον Ιερό Ενοριακό Ναό του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά Σορωνής. Δόξα τω θεώ κι εδώ υπάρχει μία αρμονική συνύπαρξη με τους ενορίτες.
• Πώς όμως ένα παιδί που μεγαλώνει στην Αφρική ασπάζεται την Ορθοδοξία;
Στην Αφρική μεγάλωσα σε ορθόδοξη οικογένεια.
Από πολύ μικρός ήμουν παπαδοπαίδι, όπως λέμε. Έζησα κοντά στον τότε Μητροπολίτη της Ουγκάντα κ. Θεόδωρο και έμαθα πολλά δίπλα του. Ήταν πάντα όνειρό μου να γίνω ιερέας.
• Στην Ουγκάντα και γενικότερα στην Αφρική επιτελείται ένα σπουδαίο ιεραποστολικό έργο. Γνωρίζω ότι κι εσείς κάνετε τη δική σας προσπάθεια. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση η ιεραποστολή στην Ουγκάντα. Το λέω εκ πείρας. Όταν πριν κάποια χρόνια, πήγα για διακοπές με την οικογένειά μου, θέλησα να βρω ένα παλιό φίλο. Πήγα στο χωριό, όπου θυμόμουν ότι έμενε. Δεν τον βρήκα εκεί, βρήκα όμως πάρα πολλά παιδιά στα μάτια των οποίων διέκρινα την πνευματική πείνα. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στη βιολογική πείνα και στις δύσκολες συνθήκες ζωής…
Αυτά τα παιδιά λοιπόν δεν ανήκαν σε κανένα δόγμα, σε καμία θρησκεία. Εκεί δεν έβρισκες ούτε μουσουλμάνους ούτε καθολικούς. Μίλησα με τα παιδιά και διαπίστωσα ότι γνώριζαν κάποια πράγματα για το θεό, αλλά τίποτε περισσότερο. Εξάλλου δεν υπήρχε καμία εκκλησία σε εκείνο το χωριό.
Ρώτησα εάν ήθελαν να κάνουμε κατήχηση και συμφώνησαν. Έτσι πήγα την επομένη ξανά… Τους έκανα κατήχηση, μετά παίξαμε μπάλα και περάσαμε αρκετό χρόνο μαζί. Σκέφτηκα τότε ότι θα έπρεπε να χτίσω μία εκκλησία εκεί. Δεν ήξερα όμως από πού να αρχίσω… Αυτή την πνευματική πείνα των μικρών παιδιών δεν μπορούσα να την ξεχάσω! Μίλησα με το Δεσπότη στην Ουγκάντα και του είπα όσα είχα δει και ζήτησα την ευλογία του για να χτίσω μία εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Στυλιανό, τον προστάτη των παιδιών.
• Αντιμετωπίσατε δυσκολίες;
Κοιτάξτε, δεν απογοητευόμουν. Σκεφτόμουν ότι θα πετύχει, αν είναι θέλημα θεού. Πέρασε ο πρώτος χρόνος και δεν κατάφερα τίποτε… Πέρασε και δεύτερος χωρίς καμία πρόοδο και πάλι. Ποτέ όμως δεν μπορούσα να ξεχάσω αυτά τα παιδιά. Πραγματοποίησα ένα δεύτερο ταξίδι στην Ουγκάντα και πήγα να τα συναντήσω. Βεβαιώθηκα ότι ήθελαν πολύ την εκκλησία. Βρήκα κάποιο Ουγκαντέζο ο οποίος είχε σπουδάσει θεολογία στην Κύπρο. Συμφωνήσαμε να τους κάνει κατηχητικό δύο φορές το μήνα. Ξεκινήσαμε λοιπόν από αυτό…
Κάποια στιγμή βρέθηκε μία γυναίκα η οποία μας παραχώρησε ένα κτήμα για να κτίσουμε την εκκλησία. Μας είπε ότι ήθελε να συμβάλει στην προσπάθεια, αρκεί να τη μνημονεύουμε στις προσευχές μας. Ήταν θαύμα! Αφού συνέβη κι αυτό, ένιωσα ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο. Πήγα αποφασισμένος στα γραφεία της Μητρόπολης στη Ρόδο για να ανακοινώσω στο Δεσπότη, τον πνευματικό μου πατέρα, την επιθυμία μου να χτίσω αυτή την εκκλησία, ζητώντας την ευλογία του.
Η κατασκευή της εκκλησίας προχωράει. Υπάρχει ακόμη δρόμος, αλλά το θαύμα συνεχίζεται. Ήταν θέλημα Θεού τελικά. Εγώ δεν είχα καμία δύναμη. Οφείλω να πω ότι μας βοήθησαν πάρα πολύ οι πιστοί. Χωρίς αυτούς δεν θα γινόταν τίποτε. Οι προσφορές τους, όσα δίνουν από το υστέρημά τους, πιάνουν τόπο!
• Ποιο είναι το όνειρό σας; Τι θα κάνετε όταν ολοκληρωθεί η εκκλησία;
Σκοπός μου είναι κάποια στιγμή να κατέβω να βοηθήσω κι εγώ στο έργο που γίνεται εκεί. Εδώ περνάμε πάρα πολύ ωραία. Νιώθουμε σαν στο σπίτι μας. Υπάρχει όμως μία πνευματική αποστολή που μας περιμένει στην Ουγκάντα. Είναι δεύτερη πατρίδα μας η Ελλάδα. Μας υποδέχθηκαν και μας αγάπησαν οι άνθρωποι εδώ, κυρίως ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης, κ. Κύριλλος ο οποίος με εμπιστεύθηκε και μου έδωσε την ευκαιρία να αναλάβω μία ολόκληρη ενορία.
Η ζωή στην Αφρική δεν είναι καθόλου εύκολη από πάρα πολλές απόψεις. Ένας ιερέας π.χ. δεν μπορεί να ζήσει εύκολα την οικογένειά του. Δεν θα ήταν εύκολο να πάρω τα παιδιά μου πίσω… Δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να προσαρμοστούν εκεί. Αν όμως έχεις πίστη και αγάπη μέσα σου, δεν θα σε αφήσει ο Θεός αβοήθητο. Ο Θεός ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον.
• Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι απομακρύνονται από την Εκκλησία;
Όταν ο άνθρωπος ζει μακριά από την εκκλησία, πεινάει πνευματικά. Δεν συναντώ αυτή την πνευματική πείνα μόνο στην Αφρική αλλά κι εδώ. Το βλέπω συχνά. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, οφείλουμε οι ιερείς να αποτελούμε παράδειγμα. Θα πρέπει να προσεγγίζουμε τον κόσμο, να νοιαζόμαστε το συνάνθρωπο, να συνομιλούμε. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καμία επαφή με την Εκκλησία. Μη νομίζετε ότι όλοι γνωρίζουν τι σημαίνει Εκκλησία… Είναι ευθύνη των ιερέων να έρθουν κοντά όλοι όσοι έχουν απομακρυνθεί. Πώς θα το πετύχουμε αυτό; Η αγάπη είναι η απάντηση. Αν δεν έχουμε αγάπη, δεν κάνουμε τίποτε. Με την αγάπη μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα.
Ένα πράγμα θα σας πω… Η κρίση δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχει παντού και στην Αφρική. Πάντα λέω ότι δεν έχουμε μόνο οικονομική, αλλά κυρίως πνευματική κρίση. Ο άνθρωπος εστιάζει πάντα στα καθημερινά πράγματα και έχει απομακρυνθεί από την εκκλησία. Σκεφτόμαστε πάντα τις δουλειές και τα λεφτά και ξεχνάμε την πνευματικότητα…
• Με ποιο μήνυμα θέλετε να κλείσουμε;
Πρέπει να σκεφτόμαστε πνευματικά, να συνομιλούμε με το θεό. Έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνήσουμε, όχι μόνο μέσα στην εκκλησία αλλά και στο σπίτι, όπου και αν βρισκόμαστε.
Αυτό που θέλω επίσης να πω, είναι ότι πρέπει να φέρνουμε τα παιδιά κοντά στο Θεό. Αν δεν το κάνουμε όσο είναι μικρά, τότε πολύ δύσκολα θα το πετύχουμε όταν ενηλικιωθούν. Και αν απομακρυνθούν τα παιδιά, πώς θα συνεχίσει η Εκκλησία μας;
