Του Μιχάλη Θ. Παπαγεωργίου, Δικηγόρου- Υπ. Διδάκτορα Συνταγματικού και Διοικητικού Δικαίου Νομικής Σχολής Αθηνών
Σε προηγούμενη δημοσίευση μου ,πριν από λίγο καιρό , είχα υποστηρίξει πως με τη διενέργεια ενός ενδεχόμενου – τότε- Δημοψηφίσματος πετιέται η «μπάλα»- απόφαση στην «κερκίδα» -Λαό. Το ιδεατό ,ως σπουδαία αντίδραση όλων των παραγόντων, αυτές τις κρίσιμες ιστορικές περιστάσεις για την πατρίδα μας, θα ήταν , το κοινοβουλευτικό σύστημα, με τους κομματικούς μηχανισμούς του καθιερωμένου πλέον «συνταγματικού τόξου», συναισθανόμενο το καθήκον εθνικής ομοψυχίας και συσπείρωσης, να συμπορεύονταν ενιαία σε μία ισχυρή οικουμενική κυβέρνηση και με κλίμα σταθερότητας και εμπιστοσύνης από τους σκληρούς αλλά και δύσπιστους δανειστές, να επιδιώξει έναν ευθύ, ειλικρινή ,δημοκρατικό, ευρωπαϊκού προσανατολισμού στόχο, που δεν είναι άλλος από την καθοριστική λύση της οικονομικής ύφεσης που μας ταλανίζει. Με την μικρότητα και την ευτελή κομματοκρατία που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας τίποτα από τα παραπάνω δεν αξιοποιήθηκε ούτε καν ως εφικτή κίνηση εθνικής στρατηγικής.
Παράπονο του μέσου Έλληνα, ανεξαρτήτως, ιδεολογίας και κομματικής προτίμησης, πριν τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015, πράγματι αποτελούσε το ότι δεν γίνεται ουσιαστική διαπραγμάτευση και ως κράτος μας χαρακτηρίζει μία συνεχής ταπεινωτική ενδοτικότητα στις επιταγές των δανειστών μας για μία ολόκληρη πενταετία με ολοένα και περισσότερα υφεσιακά μέτρα, δίχως προοπτική ανάπτυξης για τον τόπο μας.
Για ένα αντίθετο πολιτικό και διαπραγματευτικό ύφος ο Λαός με τη σχετική πλειοψηφία του 36,34% για πρώτη φορά ανέδειξε και επέλεξε στην εξουσία ένα ριζοσπαστικά αριστερό κόμμα για να κάνει κάτι το διαφορετικό από την μέχρι τότε εφαρμοζόμενη πολιτική. Επί 5 μήνες , σε μία Ευρώπη που ξεκάθαρα έχει απομακρυνθεί από τον στόχο της πολιτικής ενοποίησης, με την οικονομικά επιθετικά νεοφιλελεύθερη κερδοσκοπική πολιτική που έχει ως οδηγό της, ήταν σχεδόν αναπόφευκτο ότι η νέα ελληνική Κυβέρνηση θα αποτύγχανε να συνεννοηθεί, γιατί πολύ απλά και…πλειοψηφικά οι κυρίαρχες αντίθετες εξουσίες δεν θα άφηναν μία μεμονωμένη διαφορετικότητα να πετύχει.
Πλέον τόσο η Ελλάδα υπαρξιακά όσο και η Ευρώπη πολιτικά βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Μετά το πολύμηνο αδιέξοδο προς τις διαπραγματεύσεις ίσως το δημοψήφισμα ,χρονικά και να άργησε. Σαφέστατα το κυβερνών κόμμα του Σύριζα επέλεξε αντί της κομματικής του διάλυσης να περάσει την απόφαση στο Λαό. Ωστόσο γιατί η πλειοψηφία του…Λαού ταράζεται από αυτήν την κίνηση και δεν εμπιστεύεται τον ίδιο της τον εαυτό και ζει με το φόβο της απόφασης της ίδιας της… πλειοψηφίας;;; Αποδεχόμαστε ότι ο Λαός δεν έχει ορθή κρίση και δεν ξέρει τι του γίνεται ; ή θεωρούμε ότι πάντα είναι πιο βολικό να κατηγορούμε τους άλλους όντας έξω από το χορό των αντικειμενικών δυσκολιών επίτευξης συμφωνίας; όποια και να είναι η απάντηση είναι άλλο ένα μελαγχολικό συμπέρασμα για την εξέλιξη της Δημοκρατίας , της Παιδείας και της Αντιπροσώπευσης στην κατά τα άλλα σύγχρονη κοινωνία μας.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποσαφηνιστεί, κατά την γνώμη μου, πρώτον ότι το δημοψήφισμα δεν κρίνεται ως αντισυνταγματικό γιατί ναι μεν αξιολογείται στην ουσία ζήτημα δημοσιονομικής πολιτικής (με απλά λόγια οικονομικής πολιτικής και πορείας του κράτους) ,όμως το υπό κρίση ερώτημα δεν αφορά ήδη ψηφισμένο νομοσχέδιο ώστε να απαγορεύεται κατά το άρθρο 44 παρ. 2 του Συντάγματος άλλα το ευρύτερο μείζον εθνικού χαρακτήρα ζήτημα της γενικότερης εφαρμοζόμενης πολιτικής ως προς την αποδοχή νέων μέτρων που επιβαρύνουν εν τοις πράγμασι την πραγματική οικονομία του κράτους. Δεύτερον, το Δημοψήφισμα από κανέναν, αν υπάρχει η ελάχιστη εθνική ενότητα στο εσωτερικό και ο στοιχειώδης σεβασμός στο εξωτερικό δεν θα πρέπει να ερμηνευτεί ως δίλλημα ευρώ η δραχμή και να κινδυνολογήσει εκβιαστικά προς τον Λαό μας. Αντίθετα, χρειάζεται αποκλειστικά και μόνο να αξιοποιηθεί για την δημοκρατική ενεργοποίηση του Λαού, ως ο άμεσος συνομιλητής και το ουσιαστικό υποκείμενο του αντίκτυπου της όποιας συμφωνίας για την αποδοχή ή όχι ενός νέου πακέτου μέτρων. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση και ερμηνεία προς ευρωπαϊκή έξοδο και τριτοκοσμικούς εκβιασμούς, άλλες σκοπιμότητες εξυπηρετεί και οδηγεί προς την οικονομική αστάθεια όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη.
Μη ξεχνά και μην υποτιμά κανείς πως μετά από εμάς πληγωμένη οικονομία της ευρωζώνης αποτελεί το οικονομικό μεγαθήριο της Ιταλίας , τρίτης οικονομικής δύναμης της Ευρωπαϊκής Ηπείρου , με δημοσιονομικό χρέος πάνω από το 135% του ΑΕΠ ,μετρήσιμο σε κάποια…τρισεκατομμύρια ευρώ. Συνεπώς, αν από έλλειψη στοιχειώδους διορατικότητας, αλληλεγγύης, αναπτυξιακά μεταρρυθμιστικών μέτρων, ανοίξει η κερκόπορτα της Ευρώπης και γίνει η «κακή αρχή» με την ασήμαντη επί συνόλω «οικονομική κατάρρευση » της Ελλάδας, αναμένεται στην Ευρώπη με μαθηματική ακρίβεια οικονομικό χάος. Συνεπώς , από τη μία οι ηγέτες της Ευρώπης πρέπει με οραματισμό και δυναμική να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και από την άλλη ο ελληνικός Λαός με επίγνωση, αποφασιστικότητα για μία νέα αρχή δίχως τον παρασιτισμό των προηγούμενων ετών, να ορθώσει με παρρησία και αξιοπρέπεια τη γνώμη του, έχοντας τη συνείδηση ότι με την επιλογή του καθορίζει παρόν αλλά και το μέλλον όχι μόνο της Πατρίδας μας άλλα και ολόκληρης της Ευρώπης. Εξ άλλου, και ως νοοτροπία ο έλληνας επιθυμεί την Ευρώπη του Πολιτισμού, της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας, της Αλληλεγγύης ,γιατί μόνο με αυτή την Ευρώπη μπορεί να συμβαδίσει. Είναι κρίσιμο να μην πάμε στο δημοψήφισμα με τρομοκρατία, μιζέριες και εσωτερικές έριδες αλληλοεξόντωσης. Στις σύγχρονες Δημοκρατίες δυστυχώς εγκαταλείψαμε το αυτονόητο. Στις πολιτισμένες και ελεύθερες κοινωνίες για όλα τα ζητήματα η συζήτηση ξεκινά από τα σημεία συναίνεσης, όπου δεν μπορεί αυτή να επιτευχθεί επιδιώκεται η διαβούλευση και ο διάλογος και όταν τα πράγματα δεν οδηγούν ούτε τότε ανάμεσα τα αντικρουόμενα συμφέροντα σε συμφωνία, αντί για όπλα ,δολοφονίες και πολέμους έχουμε τη δημοκρατική επιλογή της ψήφου ως τελευταία αλλά κορυφαία επιλογή και ποτέ ως εύκολη λύση.
Ας δοθεί στο Λαό το αυτεξούσιο να αποφασίσει για το μέλλον του δίχως καταστροφολογίες, αφού έτσι και αλλιώς οτιδήποτε άλλο αντιβαίνει και ξεπερνά τη βούληση του δεν θα εφαρμοστεί , δεν θα πετύχει στην πράξη.
*Μία εβδομάδα μπορεί να έχει 7 ημέρες αλλά πολιτικά μπορεί να είναι αιώνας, ακόμα και σε πρακτικό επίπεδο πρέπει το δημοψήφισμα να ψηφιστεί από τη Βουλή από τη απόλυτη πλειοψηφία ως μείζον εθνικό θέμα , να δημοσιευθεί στο ΦΕΚ, να τυπωθούν και να διανεμηθούν ψηφοδέλτια στις Περιφέρειες και να διοριστούν δικαστικοί αντιπρόσωποι…και φυσικά να υφίσταται ακόμα πρόταση για επικείμενη συμφωνία των θεσμών…Κρατείστε λοιπόν την ψυχραιμία σας όλη τη εβδομάδα, περιορίστε την…τηλεόραση και τα κάθε είδους διαδικτυακά μπλοκ που έχουν απαντήσεις για όλα…ίσως γίνουν τα πάντα , ίσως δεν γίνει απολύτως τίποτα.
