Πολλές εκδοχές ακούστηκαν για τη θηριώδη πυρκαγιά στην Αλεξανδρούπολη. Μεταξύ αυτών και το περί «υβριδικής επίθεσης» κατά της Ελλάδας. Προφανώς δεν έχουμε λόγο για διαφωνήσουμε με το ενδεχόμενο υβριδικών επιθέσεων, ειδικά από την Τουρκία, η οποία ήδη μια φορά το επιχείρησε στον Έβρο το 2020. Όλες οι καταγγελίες πρέπει να ελέγχονται εξονυχιστικά και να παρουσιάζεται ισχυρή τεκμηρίωση. (Αξίζει να σημειωθεί ότι, ως σήμερα, κάθε φορά που διατυπώνονταν σενάρια «αποσταθεροποίησης», «ασύμμετρων απειλών» κ.λπ., δεν αποδείχθηκαν ποτέ.) Ωστόσο μια χώρα που αντιμετωπίζει τέτοια σενάρια δεν μπορεί να έχει αυτή την εικόνα προετοιμασίας και διαχείρισης, σε τόσο ευαίσθητες περιοχές. Και κυρίως καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί, σε τέτοιες συνθήκες, να μιλάει για «αποτελεσματική διαχείριση κρίσεων». Με τη σπερμολογία περί δολιοφθοράς από ακατανόμαστο παράγοντα που υποδείχθηκε υπαινικτικά με την αναφορά στην ΕΥΠ και τη «νοητή γραμμή» στην οποία εκδηλώθηκαν οι φωτιές στον Εβρο, το κράτος εμφανίζεται ως διπλά ανίκανο: Ούτε να αμυνθεί επαρκώς στην κλιματική απειλή μπορεί, ούτε από τους θρυλούμενους εμπρηστές. Το αφήγημα για τη δράση «εμπρηστών που μας καίνε» αποτελεί διαχρονικά μια πολύ εύπεπτη ιστορία για λαϊκή κατανάλωση αλλά και μια πολύ βολική δικαιολογία για την ανικανότητα και την έλλειψη συντονισμού τόσο μετά όσο κυρίως ΠΡΙΝ από την εκδήλωση των πυρκαγιών. Ξέρουμε ποιος κερδίζει στο τέλος από αυτή την αυτοϋπονόμευση. Το δάσος καίγεται. Και «σπέρνονται» κυνηγοί κεφαλών… Γι΄αυτό καλό είναι να μην προσφεύγει κανείς υπεύθυνος αξιωματούχος σε θεωρίες συνωμοσίας πριν να είναι βέβαιος ότι υπάρχουν στοιχεία. Ψυχραιμία…
Προπαντός ψυχραιμία!
