H συγγραφέας Κωνσταντίνα Τασσοπούλου βάζει στοίχημα με τον εαυτό της να επισκεφτεί 6 διαφορετικούς, αξιομνημόνευτους πολιτιστικούς χώρους σε μια ημέρα. Και το κερδίζει.
“Το συλλογίστηκα λιγάκι, το ζύγισα κι έγινε. Οι φίλοι μου γνωρίζουν. Αρκεί να το σκεφτώ. Σε μια ημέρα είδα και Λούβρο, είδα και Τσαρούχη, είδα και Θεόφιλο, είδα και Κόντογλου, χόρτασε κι η ψυχούλα μου μάρμαρο αρχαϊκό και προ Χριστού κεραμικό.
Η πτήση αξημέρωτη. Ο ουρανός γεμάτος άστρα. Η γη, επίσης. Χιλιάδες κιτρινωπά φωτάκια λαμπυρίζουν σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα που προσμένουν τις γιορτές. Τα νησάκια μας… Εγώ την ξεκαθαρίζω τη θέση μου.
Τα μικρά νησιά είναι που αγαπώ, όχι τις μεγαλόνησους και να με ρίχνουν σε ένα αυτοκίνητο που όλο – όλο τρέχει και που θα σταματήσει… Μικρό να είναι το μέρος και να τη μυρίζω τη θάλασσα. Να μη μου φεύγει.
Προσγειώνομαι στη Ρόδο. Ναι, στη Ρόδο. Άλλο τι γράφω πριν, άλλο τι γράφω μετά. Η κάθε παράγραφος στη θέση της. Η κάθε λέξη. Ρόδος δεν είναι μόνον οι άθλιοι εστιάτορες που σε τραβούν απ’ το μανίκι για να καθίσεις στο δικό τους τραπέζι.
Ρόδος δεν είναι μόνον οι πετσέτες με τον Κολλοσό, τα γραφικά ημερολόγια, οι μπύρες μέσα σε ποτήρια που φτάνουν και να ξεπεράσουν το μπόι σου. Στην απομόνωση είναι η τέχνη. Μπορείς; Να βρεθείς στο νησί με τα θηριώδη κρουαζιερόπλοια και να καταφέρεις να ησυχάσεις. Εκεί σε θέλω. Εδώ.
Οι δρόμοι άδειοι. Η ώρα άγουρη. Με μιαν ανάσα φτάνω στην Ακρόπολη. Ήταν στο δρόμο μας, δεν έκανα παράκαμψη. Θα πιάσω το πράγμα από πολύ παλιά.
Τρέχω στο Αρχαίο Στάδιο. Με περιμένει μαραθώνιος σήμερα. Ό,τι απέμεινε από το Ναό του Απόλλωνα είναι ήδη τόσο μα τόσο πολύ… Σε λίγο θ’ αλλάξω εποχή. Απότομα.
Μεσαιωνική Πόλη. Είναι από μόνη της μουσείο, αλλά δεν την μετράω στο στοίχημα. Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Ελάχιστες ψυχές την περπατούν. Δεν μιλώ γι αυτές που δε φαίνονται.
Πανοπλίες σκουριασμένες, σπαθιά που τσακώθηκαν κάποτε, σπαθιά που στήνονται προς πώληση για τους τουρίστες. Θα κοπιάσουν σε λίγο. Γυναίκες σκουπίζουνε τα μαγαζιά τους. Κάπου κοντά κάτι ψήνεται.
Βαδίζω στο βοτσαλωτό και ξεκουράζεται το βήμα μου. Είναι νωρίς ακόμα. Χάνομαι σε στενά που με μπερδεύουν. Ερειπωμένα κτίσματα, παράθυρα ξεφλουδισμένα, κάτι τούρκικο μπερδεμένο με κάτι ελληνικό, μια μπουκαμβίλια, μια παρατημένη καρέκλα, μια μανταλωμένη πόρτα.
Ίσως και να ‘ρθα σε μικρό νησί. Ρουφάω τον δροσερό μου καφέ και περιμένω στωικά να πάει η ώρα οχτώ. Ν’ ανοίξει το Αρχαιολογικό Μουσείο.
Το ψηφίζω ως ένα από τα ωραιότερα. Δεν είναι πως στεγάζεται στο κτίριο που κάποτε ήταν το Νοσοκομείο των Ιπποτών.
Όλοι από αυτό ξεκινούν, μα τι να το κάνεις; Στα μουσεία μας ενδιαφέρει αυτό που υπάρχει μέσα, όχι το απέξω του.
Κι ο Ρίζος ρώταγε τον Αυλωνίτη αν είναι ωραία η Βασιλειάδου, κι εκείνος του έλεγε αν θέλει ουίσκι. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, ενώ, τι πλούτος και τι ομορφιά έχουν στοιβαχτεί εδώ μέσα!
Αιώνες και χιλιετίες που χρειάστηκα ένα πεντάωρο για να τις βρω και πάλι μου ξέφευγαν.
Ψηφιδωτά που από το πάτωμα σκαρφάλωσαν σε τοίχους, προκειμένου να φαίνονται καλύτερα. Νεολιθικά εργαλεία, τάφοι ανθρώπων, τάφος αλόγου.
Κοσμήματα γυναικών που μπορεί και να μοιάζαμε. Εντυπωσιάζομαι πάντα στη σκέψη πως η περόνη μπορεί να έγινε παραμάνα, όμως δεν παύει να είναι η ίδια.
Γοητεύομαι με την πυξίδα που μοιάζει τόσο στα κουτιά που μου φυλούν και μένα τα κοσμήματα. Τα φο. Ορίστε… και η Αφροδίτη έλουζε τα μαλλιά της.
Στύλοι αμέτρητοι, από λίθο τοπικό. Ευρήματα από τη Ρόδο και από τα γύρω νησιά.
Προσφορές στο Ιερό της Αθηνάς, κομμάτια αγαλμάτων, ανασκαφές από την Κάμιρο, σημάδια νεκρών, τεφροδόχοι, μια σαρκοφάγος, αγάλματα.
Κανάτια, δοχεία, ένα υπέροχο χταπόδι πάνω σ’ ένα πανέμορφο αγγείο.
Θησαυροί που θα φιλοξενούνται εκεί μέσα έως και τον Οκτώβριο, αφού κανονικά βρίσκονται στο Λούβρο.
Τι κανονικά θα μου πεις…
Στον κήπο ξεκουράζεται ένα μαρμάρινο, κουλουριασμένο φίδι. Πλάι του μια εφτάψυχη, πορτοκαλένια γάτα. Ζηλεύω. Ξεκουράζομαι. Σε λίγο θα χωθώ σε πόρτα διπλανή.
Δημοτική Πινακοθήκη της Ρόδου. Εδώ η διάσταση μικραίνει. Μιλάμε μόνον για ζωγραφική. Το ταξίδι όμως, παραμένει μεγάλο. Μακρύ. Είναι μακρύ και το κτίριο.
Ξεκινάω ανάποδα, από αριστερά. Η εξέλιξη της τέχνης στην Ελλάδα. Αν το πάμε ανάποδα κι αυτό, από το 60 στον μεσοπόλεμο, στο 30, στις αρχές του 20ου αιώνα.
Τα έργα που εκτίθενται αποτελούν μόνιμη συλλογή και είναι τα πρώτα εικαστικά που αποκτήθηκαν από το φορέα και που εκτέθηκαν στο χώρο το 1964. Στο πλάι τους το παρασκήνιο. Δωρεά από κάποιον ιδιώτη, αγορά από το Δήμο Ρόδου, δωρεά της Μητρόπολης. Ιδιοκτησίες που αλλάζουν. Οι πινελιές σταθερές. Ολοζώντανες.
Τελικά μου αρέσουν και άλλοι ζωγράφοι, εκτός αυτών που ήξερα. Γεωργιάδης Ανδρέας, Κώστας Παρθένης, Σικελιώτης, Βασιλείου, Νικολάου, Γεωργίου…
Κάνω στατιστική του χώρου. Η Ύδρα επιλεγμένη από τους περισσότερους για να αποτυπωθεί. Έργα σπουδαία. Εξαιρετική συλλογή. Προσέχω το μπλε του Εγγονόπουλου. Στο παράθυρο μια φέτα θάλασσας, μια φέτα ουρανός και το φρεσκομπαρκαρισμένο Queen Mary.
Δωδεκανησιώτικες κουβέντες από κάπου, ενώ στο ενημερωτικό μου χαρτί, ξεκάθαρα διαβάζω για Σχολή Επτανησιακή. Ακούγονται γερμανικά, ιταλικά, ρώσικα. Μπαίνουν στο χώρο για ελάχιστα λεπτά. Κοιτάζουν απλώς, σηκώνονται, φεύγουν. Το χρέος τους το έκαναν.
Ακολουθώ. Έχω κι εγώ τα χρέη μου. Έχω να πάω στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, στο Νεστορίδειο Μέλαθρο, στη Νέα του Πτέρυγα. Γραβούρες νοσταλγίας. Χάρτες. Αστείο να βλέπεις, ποιο νόμιζαν παλιά πως ήταν το σχήμα του νησιού. Αστείο να σκεφτείς πως τώρα νιώθουμε γι αυτό σιγουριά. Μέχρι να πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής, προλαβαίνω και να κολυμπήσω.
Δεν θα βγω από την πόλη. Εκεί μπροστά. Λίγο περπάτημα και φτάνω. Κοσμική παραλία. Δεν έχει τόσο κόσμο. Έδυσε στο Έλλη. Η φίλη μου. Να της αγοράσω κάτι φθηνό, να με θυμάται; Έναν μαγνήτη. Δεν σπατάλησα, έτσι και αλλιώς, πολλά λεφτά.
Ούτε καν για το εισιτήριο. Το είχα απ’ τον Μάιο εκδώσει. Μια όχι και τόσο ακριβή, μα μονάκριβη ημέρα. Την έβγαλα με δυο καφέδες, ένα παγωτό και ένα τεράστιο πεϊνιρλί με κιμά. Θα εκμεταλλευτώ και το μπισκότο που θα μου προσφέρει η αεροσυνοδός, θα πιω λίγο χυμό και θα προσγειωθώ χορτάτη. Χορτασμένη.
Γράφει η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου, tassopoulou.gr
Οι χώροι που αναφέρονται στο κείμενο της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου αναλυτικά είναι:
1. Ακρόπολη Ρόδου, Αρχαίο Στάδιο Ρόδου, Ναός του Απόλλωνα (όλα μαζί, είναι δίπλα)
2. Aρχαιολογικό Μουσείο Ρόδου
3. Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου
4. Κέντρο Σύγχρνης Τέχνης Ρόδου
5. Νεστορίδειο Μέλαθρον
6. Νέα Πτέρυγα Νεστορίδειου Μελάθρου (Τα 3,4,5 ανήκουν υπάγονται στο mgamuseum.gr)
Καθώς και οι χώροι πολιτισμού στο εν λόγω νησί είναι δεκάδες και με μικρή απόσταση ο ένας από τον άλλον, μήπως να βάλει ο καθένας το δικό του στοίχημα;
Από Θεσσαλονίκη προς Ρόδο υπάρχουν πτήσεις καθημερινές !!!
