« Αν ο άνθρωπος επινόησε τον διάβολο τότε τον φαντάστηκε κατ΄εικόνα και ομοίωση του» Αναφέρει ο διάσημος συγγραφέας Φιόντορ Ντοστογιέφσκι»
Είναι εκείνες οι ειδήσεις που σε παγώνουν, που σου δημιουργούν αποστροφή και αηδία, που τις δέχεσαι ωσάν γροθιά στο στομάχι. Είναι αυτές οι ειδήσεις που σου δημιουργούν αμφιβολίες και ερωτήματα για το που βαδίζουμε, για το πως έχει διαμορφωθεί και εξελίσσεται η κοινωνία μας, για το πόση σήψη και διάβρωση υπάρχει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα του ελληνικού δημόσιου βίου. Δυστυχώς το περιστατικό του «ευυπόληπτου» και «θρησκευόμενου» επιχειρηματία που βίαζε και εξέδιδε τη δωδεκάχρονη δεν είναι ούτε μοναδικό αλλά ούτε και το τελευταίο. Εκείνο που δημιουργεί αποτροπιασμό, βδελυγμία αλλά και φόβο και επιβεβαιώνει την κοινωνική σήψη είναι η λίστα των διακοσίων ανθρωπόμορφων δαιμόνων επίδοξων βιαστών ενός παιδιού δώδεκα ετών.
Ξεχειλίζει η οργή της κοινωνίας και ευλόγως αντιδρούν οι Έλληνες για φαινόμενα τέτοια που ασφαλώς δεν είναι τωρινά αλλά τείνουν να γίνουν καθημερινότητα μας μέσα από τη δημοσιότητα που λαμβάνουν. Ενάμιση χρόνο είχε στηθεί μια εγκληματική οργάνωση, ένα δίκτυο μαστροπείας που βίαζε και εξέδιδε ένα παιδί, αλλά κανείς δεν είδε κανείς δεν αντιλήφθηκε τίποτα. Στη συνέχεια ακολουθεί το τρίπτυχο των συναισθημάτων που στην αρχή παγώνουμε στο άκουσμα της είδησης, στη συνέχεια κλαίμε, και ακολουθεί ο κυνισμός ότι αυτά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Είναι ξέχειλη η οργή διότι το δωδεκάχρονο παιδί δεν βιάστηκε μόνο από τα ανθρωπόμορφα αυτά τέρατα αλλά το παρέλαβε στη συνέχεια «το μιντιακό κολοσσαίο» που στο βωμό της τηλεθέασης έστησε κάμερες έξω από το σπίτι της, έδειξε το προσωπάκι της με pixel, ανέφερε εικόνες και πράξεις οι οποίες προκύπτουν μόνο από έγγραφα επίσημων αρχών, και η κατρακύλα δεν έχει τέλος. Δικαίως παρενέβη ο αρμόδιος εισαγγελέας και οι ανεξάρτητες αρχές.
Εκείνο επίσης που προκάλεσε δυσθυμία είναι η αντίδραση των πολιτικών κομμάτων που επιχείρησαν να εργαλειοποιήσουν το μείζον αυτό κοινωνικό ζήτημα και να το ανάγουν σε πεδίο μικροπολιτικής αντιπαραθέσεως, αντί να εγκύψουν πάνω από το πρόβλημα και να συμφωνήσουν από κοινού σε νομοθετικές ρυθμίσεις που θα λειτουργούν αποτρεπτικά σε κάθε επίδοξο εγκληματία. Διότι τέτοιου είδους κοινωνικά διαβρωτικά προβλήματα απαιτούν κοινό τόπο για το πολιτικό προσωπικό. Επιτελικό κράτος είναι αυτό που η οργάνωση του το κάνει αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Δεν νοείται επιτελικό κράτος όταν στερείται δομών και εξειδικευμένου προσωπικού που να τις στηρίζουν, δεν νοείται επιτελικό κράτος αυτό που δεν έχει εξασφαλίσει την ασφαλή διαβίωση των πολιτών του. Ο κοινωνικός αποκλεισμός και η φτώχεια δημιουργούν ευάλωτους πολίτες.
Διάβαζα τις προάλλες ότι αυξήθηκε ο αριθμός των παιδιών σχολικών μονάδων που αιτούνται την παροχή σχολικών γευμάτων. Είναι αρνητικοί αυτοί οι δείκτες διότι παιδιά που πεινάνε είναι παιδιά ευάλωτα. Η πολιτεία προτάσσοντας την πρόληψη και την προοικονομία πρέπει να μεριμνήσει, να λάβει μέτρα και να προστατέψει αυτό το υγιές κύτταρο που αποτελεί το μέλλον της. Μέσα από την ενισχυμένη με εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό εκπαίδευση, μέσα από τις κοινωνικές δομές ενισχυμένες με υπηρεσίες ψυχικής υγείας μέσα από τις νομοθετικές παρεμβάσεις της διότι η ατιμωρησία δημιουργεί εγκληματικότητα. Και αν δεν τη δημιουργεί την αυξάνει. Η πολιτεία οφείλει μέσα από την οικονομικής της πολιτική να πατάσσει τους αποκλεισμούς και τις περιθωριοποιήσεις ενισχύοντας κατ αυτόν τον τρόπο το θεσμό της οικογένειας με τις αρχές και τις αξίες που αυτός πρεσβεύει. Διότι η φτώχεια δεν δημιουργεί ευάλωτα παιδιά αλλά πρωτίστως γονείς.
Τελευταίο αλλά ουκ έλασσον μέρος της πολιτείας είμαστε όλοι. Ο καθείς με το εγώ του συνθέτουμε το εμείς και κατ αυτό τον τρόπο πρέπει να συμπεριφερόμαστεως σύνολο ως κοινωνία. Και μια κοινωνία που δεν αντιδρά, που αποσιωπά, που κρύβει το πρόβλημα της δεν λογίζεται υγιής κοινωνία.
Επίμετρο
«Μ από την κόλαση μου στο φωνάζω εικόνα σου, είμαι, κοινωνία και σου μοιάζω»
