Λύση στο πρόβλημα για την κάλυψη οδοντιατρικών αναγκών παιδιών και ενηλίκων ΑΜΕΑ από το Νοσοκομείο της Ρόδου, προτείνει με παρέμβασή του στη «δ» ο χειρουργός ορθοπαιδικός κ. Γιάννης Ορφανός, ο οποίος πλέον ζει και εργάζεται στο εξωτερικό.
Όπως ανέφερε στη «δ», με αφορμή τη δημόσια συζήτηση που έχει ανοίξει για το συγκεκριμένο θέμα, η λύση για την κάλυψη των τεράστιων αναγκών είναι εφικτή αρκεί να υπάρχει βούληση και διάθεση συνεργασίας. Όπως σημειώνει ο κ. Γ. Ορφανός, ο οποίος εργαζόταν ως ορθοπαιδικός στο Νοσοκομείο της Ρόδου πριν πάρει την απόφαση να φύγει στο εξωτερικό, «ο κάτοικος του Αιγαίου δεν έχει ίση προσβασιμότητα στο σύστημα σε σχέση με τον κάτοικο της στεριάς. Είναι αδύναμος. Και ο ΑΜΕΑ του Αιγαίου είναι ο πλέον αδύναμος των αδυνάμων».
Η λύση που προτείνει ο κ. Γ. Ορφανός, είναι η εξής:
«Ποιο είναι το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Ελλάδας που νοσηλεύει παιδιά; Το νοσοκομείο παίδων “Η Αγία Σοφία”.
Έχει οδοντιατρικά περιστατικά; Προφανώς έχει.
Έχει οδοντιάτρους; Δεν έχει.
Τι κάνει; Συνεργάζεται με την οδοντιατρική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών που βρίσκεται ακριβώς απέναντι.
Πού αντιμετωπίζονται τα παιδιά; Στο νοσοκομείο παίδων. Όχι στην οδοντιατρική.
Πάνω από ένα έτος ταλανίζονται οι οικογένειες των παιδιών ΑΜΕΑ λόγω της ανεπάρκειας του νοσοκομείου της Ρόδου να καλύψει τις οδοντιατρικές ανάγκες αυτών των παιδιών. Για να καλυφθούν αυτές οι ανάγκες χρειάζονται τρεις προϋποθέσεις.
1. Αναισθησιολόγος. Υπάρχει.
2. Εξοπλισμός. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ούτε και πόσο κοστίζει. Είμαι βέβαιος όμως ότι αν το νοσοκομείο απευθυνθεί στην κοινωνία της Ρόδου, το ποσό αυτό θα καλυφθεί γρήγορα και εύκολα. Δεν περιποιεί τιμή για κανέναν να στηρίζεται στη φιλανθρωπία των άλλων αλλά σε μία χώρα χρεωκοπημένη, αυτά είναι λεπτομέρειες.
3. Παιδοδοντίατρος. Δεν υπάρχει. Αλλά για μια στιγμή! Ούτε στο παίδων υπάρχει. Αλλά υπάρχει πλήθος παιδοδοντιάτρων στην έδρα της παιδοδοντιατρικής του πανεπιστημίου Αθηνών. Θα πρέπει να μετακινηθούν προφανώς. Αυτό θα κοστίσει προφανώς. Εάν τα Υπουργεία Υγείας ή Παιδείας δεν μπορούν να καλύψουν αυτό το κόστος, δεν πειράζει. Η ροδιακή κοινωνία μπορεί. Αν το κράτος είναι επαρκές, θα καλύψει τα έξοδα. Εάν είναι ανεπαρκές, δεν πειράζει. Υπάρχει η ιδιωτική πρωτοβουλία. Η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί.
Αυτή είναι η λύση και είναι τόσο απλή. Δεν καταλαβαίνω γιατί ταλαιπωρούνται τα παιδιά και οι οικογένειές τους για πάνω από ένα έτος. Για να είμαι ακριβής, υποψιάζομαι γιατί. Γιατί τα παιδιά αμεα που χρειάζονται οδοντιατρική φροντίδα είναι λίγα. Οι ψήφοι των οικογενειών τους δεν αποτελούν σημαντική ποσότητα. Γιατί να ασχοληθεί ο βουλευτής μαζί τους; Και όταν λέω “να ασχοληθεί”, εννοώ να λύσει το θέμα. Όχι να σχολιάζει απλώς. Εγώ σχολιάζω επειδή δεν είμαι βουλευτής. Από τον βουλευτή περιμένουμε έργα. Όχι λογάκια.
Αλλά επειδή μπορεί να είμαι καχύποπτος και επειδή είμαι επιστήμονας και όχι πολιτικός, ας εστιάσω όχι σε αυτά που δεν ξέρω (δηλαδή το πώς μαζεύονται οι ψήφοι) αλλά σε αυτά που ξέρω. Ας μιλήσουμε για Health Management. Έχω να κάνω 2 παρατηρήσεις:
1. Στην πρώτη σελίδα των βιβλίων του management μαθαίνεις ότι υπάρχει έλλειψη πόρων. Στην περίπτωσή μας οι πόροι που δεν υπάρχουν δεν είναι μόνο οι οικονομικοί. Υπάρχει και έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού με εξειδικευμένες γνώσεις. Οι οδοντίατροι του νοσοκομείου δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν παιδοδοντριακά περιστατικά. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κανείς δεν τα ξέρει όλα. Άρα ποια θα μπορούσε να είναι η λύση με τα λιγότερα δυνατά χρήματα; Είναι σωστή η λύση που προτείνω, δηλαδή να μετακινούνται παιδοδοντίατροι από την Αθήνα στη Ρόδο; Μήπως θα κόστιζε φτηνότερα να εκπαιδευτούν οι οδοντίατροι του νοσοκομείου της Ρόδου στην παιδοδοντιατρική; Μήπως να καλύπτονται πλήρως τα έξοδα των οικογενειών για μετάβαση των παιδιών και των συνοδών τους στην Αθήνα; Την απάντηση στο ερώτημα “ποιος είναι ο φτηνότερος τρόπος για να επιτευχθεί μια συγκεκριμένη δράση” την δίνει η Οικονομική Αξιολόγηση. Υπάρχει τρόπος να αξιολογήσεις ποιο είναι το κόστος της κάθε δράσης και να επιλέξεις τη βέλτιστη. Τα εργαλεία για αυτό τα δίνει η επιστήμη του Health Management. Θα στενοχωρήσω τους πολιτικούς σε αυτό το σημείο: Στα κριτήρια του ποια επιλογή είναι η βέλτιστη, δεν συμπεριλαμβάνεται το πόσες ψήφους θα φέρει.
2. Μάθαμε στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας ότι τα συστήματα υγείας πρέπει να είναι “κοινωνικά δίκαια”. Αλλά τι σημαίνει “κοινωνικά δίκαια”; Πώς μετριέται η κοινωνική δικαιοσύνη; Πώς ποσοτικοποιείς ένα ποιοτικό μέγεθος; Μια παράμετρος της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι η “προσβασιμότητα” στο σύστημα υγείας. Η δομή του ΕΣΥ σήμερα είναι τέτοια που παρέχει ίση προσβασιμότητα σε φτωχούς και πλούσιους. Δεν υπάρχουν οικονομικά εμπόδια στην προσβασιμότητα. Αυτό έχει κόστος αλλά δεν είναι του παρόντος. Τα εμπόδια στην προσβασιμότητα είναι γεωγραφικά και αφορούν κυρίως τους κατοίκους του Αιγαίου. Ο κάτοικος του Αιγαίου δεν έχει ίση προσβασιμότητα στο σύστημα σε σχέση με τον κάτοικο της στεριάς. Είναι αδύναμος. Και ο ΑΜΕΑ του Αιγαίου είναι ο πλέον αδύναμος των αδυνάμων. Αν το ΕΣΥ θέλει να είναι κοινωνικά δίκαιο, οφείλει πρώτα να στηρίξει αυτούς που σε άλλες εποχές θα κατέληγαν στον Καιάδα: τους αδύναμους των αδυνάμων».
Ο Γιάννης Ορφανός είναι χειρουργός ορθοπαιδικός, μέλος της πολιτικής κίνησης “Δημιουργία, ξανά!”
