Με απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Δωδεκανήσου απερρίφθη και σε δεύτερο βαθμό η αγωγή που άσκησε μία ιδιώτης κατά μιας αλλοδαπής οικιακής βοηθού κατοίκου Ρόδου με την οποία διεκδικούσε το ποσό των 100.000 ευρώ ως αποζημίωση λόγω ψυχικής οδύνης για τον θανάσιμο τραυματισμό της μητέρας της.
Η εναγομένη, υπήκοος Βουλγαρίας, βρίσκεται στην Ελλάδα από το έτος 2007, ενώ από το έτος 2008 είχε αναλάβει την αποκλειστική φροντίδα μιας ηλικιωμένης, η οποία έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ και ήταν κατάκοιτη σχεδόν επί δέκα έτη προ του θανάτου της.
Μετά τον θάνατό της, το μήνα Μάιο του 2018, η εναγομένη παρέμεινε στην οικία του συζύγου της ηλικιωμένης, όπου και διέμενε, συνεχίζοντας να παρέχει επί 24ώρου βάσεως τις φροντίδες της στον ίδιο, ο οποίος διήγε το 91ο έτος της ηλικίας του (γεννηθείς το 1927).
Η οικογένειά του ήταν πολύ ευχαριστημένη από τις υπηρεσίες της εναγομένης, για τον λόγο δε αυτό της ζήτησαν να αναλάβει να κάνει κάποιες δουλειές παράλληλα και στην οικία της αδελφής του και μητέρας της ενάγουσας.
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της ενάγουσας, το 2016 είχε προσλάβει την εναγόμενη με ωράριο από τις 09.30 και μέχρι τις 13.30 προκειμένου να φροντίζει την υπερήλικη μητέρα της, η οποία διέμενε μόνη της στη Ρόδο, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας και δεν μπορούσε ευχερώς να αυτοεξυπηρετηθεί, ενώ η ίδια διέμενε λόγω επαγγέλματος εκτός Ρόδου.
Επιπλέον, όπως υποστηρίζει, αρχικά η εναγόμενη εργάστηκε μέχρι το καλοκαίρι του 2018 οπότε απολύθηκε λόγω παραπόνων της μητέρας της και δυσαρέσκειας της ίδιας καθώς δεν ακολουθούσε τις σαφείς οδηγίες που της είχε δώσει.
Ωστόσο, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους επαναπροσλήφθηκε καθιστώντας της σαφές ότι πρέπει να ακολουθεί τις οδηγίες που της έδωσε τηλεφωνικώς, όπως να μην εξέρχεται η μητέρα της από την οικία της χωρίς την παρουσία της, να μην χρησιμοποιεί την σκάλα μόνη της, να τη συνοδεύει από και προς την εκκλησία και την οικία του αδελφού της κάθε Κυριακή.
Την 21η Νοεμβρίου 2018, όπως ισχυρίζεται η ενάγουσα, η εναγόμενη παρέλειψε να δώσει τα φάρμακα στη μητέρα της και να ακολουθήσει τις οδηγίες που της είχε δώσει και βρισκόταν μόνη της από τις πρωινές ώρες στην οικία του αδελφού της μετά τον εκκλησιασμό, ασυνόδευτη.
Σύμφωνα με την ενάγουσα, ενώ η εναγόμενη είχε υποχρέωση να μην της επιτρέψει να φύγει μόνη της από την οικία της, με πρόθεση την άφησε να φύγει από την οικία του αδελφού της, κατεβαίνοντας μόνη της τις σκάλες, κρατώντας μάλιστα και βάρος στα χέρια της, με αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία της, να τραυματιστεί στο κεφάλι, και να μεταφερθεί στο Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, που τελικώς επέφεραν αιτιωδώς τον θάνατό της.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν προέκυψε από κανένα αποδεικτικό στοιχείο ότι η ενάγουσα είχε προσλάβει την εναγόμενη με τη συμφωνία ότι η τελευταία όφειλε να παραμένει στην οικία της μητέρας της 4 ώρες ημερησίως, όπως δεν αποδείχθηκε και ότι η εναγόμενη είχε λάβει εντολές από την ίδια.
Σύμφωνα με την απόφαση, αυτό που αποδείχθηκε είναι ότι η εναγόμενη είχε αναλάβει ήδη από δεκαετίας την 24ωρη φροντίδα του αδελφού της θανούσας, ενώ αναφορικά με τη θανούσα είχε μόνο αναλάβει να την επισκέπτεται μία ή δύο ώρες την ημέρα για κάποιες οικιακές εργασίες έναντι χαμηλού αντιτίμου για την καταβολή του οποίου φρόντιζε ο αδελφός της ενάγουσας.
Επιπλέον, αποδείχθηκε ότι η θανούσα μπορούσε να φροντίζει μόνη της τον εαυτό της, ανέβαινε και κατέβαινε σκάλες μόνη της και έβγαινε ανελλιπώς μόνη της από την οικία της, γεγονός από το οποίο προκύπτει ότι η πτώση της δεν οφείλεται σε δόλο, αλλά ούτε και σε αμέλεια της εναγομένης.
Οπως τονίζεται, η συμφωνία περιελάμβανε την υποχρέωση της εναγομένης να μεταβαίνει για διάστημα περίπου 2 ωρών ημερησίως στην οικία της, να καθαρίζει και να της δίνει τα φάρμακά της, έναντι αμοιβής 50 ευρώ την εβδομάδα.
Εκρινε περαιτέρω, ότι οι ισχυρισμοί της ενάγουσας καταρρίπτονται παντελώς από ένορκες καταθέσεις στενών συγγενών της.
Μάρτυρες δε κατέθεσαν, έχοντας προσωπική αντίληψη του συγκεκριμένου γεγονότος, ότι η ηλικιωμένη πήγαινε μόνη της στην εκκλησία τις Κυριακές, καθώς και στην οικία του αδελφού της, χωρίς να έχει την ανάγκη της υποστήριξης τρίτου προσώπου, ενώ επίσης ανέβαινε και κατέβαινε μόνη της τη σκάλα.
Την Κυριακή 21-11-2018, η ηλικιωμένη μετέβη στην εκκλησία και ακολούθως, όπως συνήθιζε, επισκέφθηκε τον αδελφό της στην οικία του. Περί ώρα 13:00, αποφάσισε να πάει στο σπίτι της και προς το σκοπό αυτό άρχισε να κατεβαίνει την εξωτερική σκάλα, ενώ η εναγομένη την ακολουθούσε κρατώντας μία τσάντα με πορτοκάλια που είχε αγοράσει για εκείνη. Σε κάποιο σκαλί όμως η μητέρα της ενάγουσας παραπάτησε, πέφτοντας δε, κτύπησε το κεφάλι της στον τοίχο και τραυματίστηκε.
Η εναγομένη επιχείρησε να τη βοηθήσει και κάθισε μαζί της αναμένοντας το ασθενοφόρο, εν συνεχεία δε και μετά τη μεταφορά της στο νοσοκομείο Ρόδου, κατά τη διάρκεια της σύντομης νοσηλείας της η οποία διήρκεσε μερικές ώρες, απεβίωσε. Το δικαστήριο έκρινε ότι από κανένα στοιχείο δεν αποδείχθηκε ότι η εναγομένη βαρύνεται με οποιαδήποτε υπαιτιότητα για το ένδικο συμβάν, είτε με τη μορφή του δόλου θανάτωσης της θανούσας, έστω και ενδεχόμενου, καθώς ουδέποτε θεώρησε ως ενδεχόμενο τον θάνατο της μητέρας της ενάγουσας και τον αποδέχτηκε, είτε με τη μορφή της αμέλειας (την οποία ούτως ή άλλως δεν της αποδίδει η ενάγουσα, αναφέρεται δε μόνον για λόγους πληρότητας), αλλά ούτε και προέκυψαν στοιχεία με βάση τα οποία να κρίνεται πως η εναγομένη περιήγαγε την ηλικιωμένη αβοήθητη σε κατάσταση κινδύνου, ούτε πως βρήκε αυτήν αβοήθητη και δεν της πρόσφερε τη βοήθειά της, όπως απαιτείται κατά νόμο για την πλήρωση της αντικειμενικής υπόστασης του αδικήματος της έκθεσης, προκειμένου να θεμελιωθεί το στοιχείο του παρανόμου, όπως αβάσιμα ισχυρίζεται η ενάγουσα.
Το δικαστήριο αφού απέρριψε την αγωγή επέβαλε σε βάρος της ενάγουσας – εκκαλούσας τα δικαστικά έξοδα της εφεσίβλητης και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, τα οποία καθορίζει συνολικά σε 6.000 ευρώ.
Την ενάγουσα εκπροσώπησε ο δικηγόρος κ. Κώστας Διακονής και την εναγομένη ο δικηγόρος κ. Γιώργος Λαμπαδάκης.
Απερρίφθη τελεσιδίκως αγωγή εις βάρος οικιακής βοηθού για τον θάνατο ηλικιωμένης που φρόντιζε
