Τι σου λείπει;

Τα Χριστούγεννα είναι χαρά, είναι φώτα και μπάλες που στολίζουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Χριστούγεννα είναι οι δικοί σου άνθρωποι επειδή μπορείς να νιώθεις. Τον παππού, τη γιαγιά, τους γονείς σου, την οικογένειά σου, ανθρώπους που δεν είναι δίπλα σου είτε έφυγαν από αυτή τη ζωή είτε έφυγαν για άλλες ζωές, μεγαλώνοντας το κενό όχι στο πληθυσμιακό σύνολο, αλλά μέσα σου Οι ημέρες που λούζεται στη νοσταλγία και ντύνεται με τις αναμνήσεις, αλλά και πολλές καρδιές με ολόκληρα κομμάτια μελαγχολίας. Εκεί όμως, (πρέπει να) ελλοχεύει και η ελπίδα. Παίζει κρυφτούλι ανάμεσα στα κλαδιά του δέντρου, βουτάει βαθιά στην άχνη των κουραμπιέδων, σαν κάποιος να την έχει συμβουλέψει να (μας) κρύβεται. Κι αν για αυτό, θα πρέπει να γίνει μόνο μία ερώτηση, αυτή είναι το: «τι σου λείπει αυτά τα Χριστούγεννα;». Το κακό είναι ότι ακόμα κι αν αυτή η ερώτηση απευθύνεται μόνο σε ένα άτομο, ίσως δεν υπάρχει μόνο μία απάντηση. Ισως και να μην έχει καθοριστεί η απάντηση. Οι ελλείψεις του καθενός είναι διαφορετικές. Αν αυτά τα Χριστούγεννα δεν μπορείς να απαντήσεις στο «τι σου λείπει;» κι αν τα πράγματα δεν ήρθαν όπως θα ήθελες, εύχομαι -όσο είναι δυνατόν- να συμβεί αυτό τα επόμενα. Και αυτή, πέρα και έξω από όποιο κλισέ «χρόνια πολλά», είναι από τις πιο ειλικρινείς ευχές που έχω να σου δώσω…