Κατέβηκα ως υποψήφια με το Ποτάμι στα Δωδεκάνησα, αγνοώντας τo “πού πας χωρίς πόδια χέρια φωνή;”. Πίστεψα και πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να παλεύει με ό,τι έχει για τα πιστεύω του. Εγώ είχα δυο μάτια σαν εργαλείο προεκλογικού αγώνα. Μ’ αυτά έστειλα τα μηνύματα σε φίλους μου στο facebook και μοιράσαμε 200 φυλλάδια. Αντίθετα είχα και γραφειοκρατικά εμπόδια του νόμου, μη αναγνώριση ηλεκτρονικής υπογραφής, (νομίζω θα ‘μαι πανελλαδικά η μόνη υποψήφια που χρειάσθηκε ειδικό πληρεξούσιο για ν’ αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας), δυσκολίες μετακίνησης λόγω έλλειψης ραμπών σε χώρους συνάθροισης, παράλληλα με τις δυσκολίες νοσηλευτικής φροντίδας που έχω, και υπό κανονικές συνθήκες, θα ‘πρεπε να ‘μαι σ’ ένα κρεβάτι εντατικής.
Αν και η Αρχίπολη εμπιστεύτηκε άλλους υποψήφιους κι όχι το σπλάχνο της, 1232 Δωδεκανήσιοι εμπιστεύτηκαν την ψυχή και το μυαλό μου και πέτυχα την πρωτιά στο Ποτάμι. Μου ‘δωσαν δύναμη να συνεχίζω να αγωνίζομαι για την αξιοπρέπεια μας, μαζί με τους νέους μου συντρόφους στο Ποτάμι, που πιστέψτε με, είναι εξαιρετικοί άνθρωποι. Άμεσος στόχος η τροποποίηση νομοσχέδιου του νέου κανονισμού παροχών υγείας του ΕΟΠΥΥ ώστε να συμπεριλάβει την νοσηλεία κατ’ οίκον, θεσμός που λειτουργεί εδώ και χρόνια, σ’ άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
1232 ευχαριστώ Δωδεκάνησα!
🙂