Μείζον θέμα έχει ανακύψει σε δικηγορικούς κύκλους της Ρόδου και της Κω, μετά την διαπίστωση ότι εισήχθη σχεδόν «μουλωχτά» στο Νόμο 4301/2014 «Οργάνωση της νομικής μορφής των θρησκευτικών κοινοτήτων και των ενώσεών τους στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις», παράγραφος στο 22ο άρθρο του, με το οποίο όχι μόνο απαγορεύονται πλέον οι χρησικτησίες εκκλησιαστικών ακινήτων στα Δωδεκάνησα, αλλά παραπέρα δίδεται αναδρομική ισχύ στις διατάξεις του από το έτος 1938!!!
Την ύπαρξη της συγκεκριμένης πρόβλεψης του νόμου αγνοούσαν οι δικηγόροι της Ρόδου, μέχρι που το θέμα ανέκυψε σε έφεση που άσκησε ο ιερός ναός Αρχαγγέλου για την απόρριψη αιτήσεως χρησικτησίας ενός κατοίκου της περιοχής.
Το γεγονός μάλιστα ότι δίδεται στο νόμο αναδρομική ισχύς, γεγονός που αναμένεται να προσβληθεί ως αντισυνταγματικό από τους δικηγόρους του νομού, φέρνει τα πάνω κάτω σε ιδιοκτησίες, που αποκτήθηκαν δια χρησικτησίας από την εκκλησία. Θεωρητικά δηλαδή οι Ιερές Μητροπόλεις στα Δωδεκάνησα και οι ιεροί ναοί δύνανται να ζητήσουν την ακύρωση όλων των αποφάσεων χρησικτησίας, που έχουν ευδοκιμήσει, με τριτανακοπές!!!
Το τι θα σήμαινε δε κάτι τέτοιο για περιοχές, όπως τα Στεγνά Αρχαγγέλου, μόνο ως εφιάλτης μπορεί να περιγραφεί για εκατοντάδες οικογένειες.
Πιο συγκεκριμένα με τον ως άνω νόμο, άρθρο 22, παράγραφος 7, θεσπίστηκε το απαράγραπτο των εκκλησιαστικών δικαιωμάτων επί ακινήτων στα Δωδεκάνησα.
Σύμφωνα, συγκεκριμένα με το άρθρο 4 του ΑΝ 1539/1938:
«1. Τα επί των ακινήτων κτημάτων δικαιώματα του Δημοσίου εις ουδεμία υπόκεινται παραγραφήν».
Δυνάμει του άρθρου 22 παρ.7 του Ν. 4301/2014 (ΦΕΚ Α 223/07.10.2014), αποσαφηνίστηκε ότι τα Εκκλησιαστικά ακίνητα στα Δωδεκάνησα τυγχάνουν της αυτής νομικής προστασίας με τα δημόσια κτήματα.
Ειδικότερα, το άρθρο 22 παρ.7 του Ν. 4301/2014, προβλέπει επί λέξει:
«7. Οι διατάξεις των άρθρων 4 και 23 του α.ν. 1539/ 1938, όπως ισχύει, έχουν ανάλογη εφαρμογή και επί των κτημάτων και εν γένει ακινήτων, που ανήκουν στα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου των Ιερών Μητροπόλεων της Δωδεκανήσου και της Πατριαρχικής Εξαρχίας Πάτμου, των Ιερών Ναών και των Ιερών Μονών τους και στα υπαγόμενα σε αυτά εκκλησιαστικά ιδρύματα, Ιερά Προσκυνήματα και εκκλησιαστικά μουσεία».
Οι αγωγές χρησικτησίας εκκλησιαστικών ακινήτων στα Δωδεκάνησα δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν πλέον και θα απορρίπτονται ως νόμω αβάσιμες, καθόσον η περιουσία που αποκτούν οι Ιερές Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου, οι Ιεροί Ναοί και οι Ιερές Μονές και τα δίκαια της εκκλησίας επ’ αυτής είναι απαράγραπτα, ήτοι δεν υπόκεινται σε χρησικτησία, δεν απαλλοτριώνονται και τα δικαιώματα επ’ αυτής δεν παραγράφονται.
Σημειώνεται ότι στην αιτιολογική έκθεση του νόμου, δεν γίνεται καμία ειδική μνεία ή επεξήγηση, για τη συγκεκριμένη πρόβλεψη και ο τρόπος διατύπωσής της ήταν τέτοιος, που πέρασε απαρατήρητος από τους βουλευτές του νομού.
Σημειώνεται μάλιστα ότι με τον συγκεκριμένο νόμο θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά η έννοια του θρησκευτικού νομικού προσώπου, μιας νέας μορφής νομικού προσώπου που προσιδιάζει στο σωματείο του Αστικού Κώδικα, προτείνοντας ωστόσο σημαντικές διαφορές από τον τύπο αυτό, προκειμένου να ρυθμίσει με τον καλύτερο τρόπο – και με ταυτόχρονη προστασία και σεβασμό του θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας, έκφανση της οποίας είναι και η ελεύθερη λατρεία- το ευαίσθητο θέμα της οργάνωσης και της απόκτησης νομικής μορφής θρησκευτικών ομάδων που επιθυμούν να λειτουργούν περισσότερο οργανωμένα και με έναν εξωτερικό νομικό τύπο που να αντιλαμβάνεται το εσωτερικό δίκαιο.
Το θέμα ήδη απασχολεί τον Δικηγορικό Σύλλογο Ρόδου και ο πρόεδρος κ. Κώστας Σαρρής αναμένεται να τοποθετηθεί συνολικά στο ζήτημα που ανέκυψε, κυρίως για την αντισυνταγματικότητα της αναδρομικής ισχύος του από το έτος 1938.
Απαγορεύονται οι χρησικτησίες εκκλησιαστικών ακινήτων αναδρομικά από το έτος 1938!
