Συνέντευξη στην ιστοσελίδα womensports.gr, έδωσε η πρωταθλήτρια του ΠΣΡ Μεσόγειος, Ελένη Τσαβαρή. Η έμπειρη Ροδίτισσα αθλήτρια μίλησε για όλα στη Σοφία Κυριακίδου, αναφέροντας μεταξύ άλλων τα εξής:
-Πόσο δύσκολο είναι να ασχολείσαι στην Ελλάδα με ένα άθλημα που δεν είναι γνωστό και δεν έχεις καν τις κατάλληλες υποδομές να προπονηθείς;
«Θεωρώ ότι η ποδηλασία στην Ελλάδα δεν είναι τόσο άγνωστη, όσο πιστεύουμε. Δεν έχει βέβαια την δημοτικότητα που έχει το ποδόσφαιρο ή το basket , αλλά ένα άθλημα που μας αντιπροσωπεύει από το 1896 στην ολυμπιάδα της Αθήνας, έχει ολυμπιακές διακρίσεις , παγκόσμιου πρωταθλητές κλπ , μόνο άγνωστο δεν είναι.
Εκεί που πάσχει δεν είναι οι υποδομές, εξάλλου δόξα τω Θεό, δρόμοι υπάρχουν, ωραίες διαδρομές για MTB υπάρχουν, ενώ όσο αφορά τη πίστα, εγώ στη Ρόδο έχω τη τύχη να έχω όπως κι όλοι οι Ροδίτες, κληρονομιά από τους Ιταλούς, το ποδηλατοδρόμιο του νησιού.
Για μένα η δυσκολία έγκειται στην αδιαφορία των αρμοδίων και περισσότερο της Ε.Ο.Π. , στην δημιουργία κινήτρων, εθνικών ομάδων, οργάνωσης σοβαρών αγώνων που μέσα από τον ανταγωνισμό θα ανέβει το επίπεδο.
Με τι κίνητρα να κρατήσεις ή να σπρώξεις στο άθλημα νέα κορίτσια; Εθνικές ομάδες δεν υπάρχουν, κίνητρα για επαγγελματική αποκατάσταση μέσα από το ποδήλατο δεν υπάρχουν, σοβαροί αγώνες με υψηλό ανταγωνισμό, εκτός από το πανελλήνιο και ίσως τα Καλάβρυτα(αγώνας υψηλής ποιότητας ανταγωνισμού) δεν υπάρχουν, εθνικός προπονητής γυναικών δεν υπάρχει.
Δείτε την πρώτη εξάδα του πανελληνίου και θα καταλάβετε, εκτός από την Αργυρώ και την Βαρβάρα που είναι κάτω από τα 30, όλες οι άλλες είμαστε 35+, κι αν βάλουμε πόσες 35+ υπάρχουν στις 28-30 συμμετέχοντες, αν λείψουμε δεν μαζεύονται συμμετοχές!
Δείτε στην κατηγορία νεανίδων σε πίστα και δρόμο, πόσα κορίτσια συμμετέχουν, σε σημείο που πολλές φορές, δεν γίνονται πανελλήνια πρωταθλήματα λόγω ελλείψεως συμμετοχών.
Κι όμως κανένας αρμόδιος δεν νοιάζεται. Εγώ κάνω ποδήλατο γιατί είναι η ζωή μου , σε όλες τις διαστάσεις. Μέσα από αυτό γνώρισα τη δόξα και την καταξίωση, την επαγγελματική αποκατάσταση, την οικογενειακή αποκατάσταση, καθώς μέσα στους αγώνες γνώρισα και το σύζυγο μου! Αλλά για τα νέα κορίτσια, αν δεν αλλάξει κάτι, βλέπω την συνέχεια δυσκολότερη για τη γυναικεία ποδηλασία!».
-Έπαιζες πριν την ποδηλασία μπάσκετ. Σε ‘γέμιζε’ όσο η ποδηλασία;
«Εννοείται ότι με γέμιζε, γι’ αυτό και έπαιζα σε υψηλό ανταγωνιστικό επίπεδο για 12 χρόνια στα περιφερειακά πρωταθλήματα. Δεν κάνω ποτέ κάτι με πάθος αν δε με γεμίζει».
-Πως πήρες την απόφαση να μεταπηδήσεις από ένα ομαδικό άθλημα σε ένα ατομικό;
«Ο κύκλος της ομάδας και τον συναθλητριών μου είχε κλείσει, κι έψαχνα κάτι εναλλακτικό, για να ασχοληθώ που να με γεμίζει. Δοκίμασα γυμναστήριο, κολύμπι, water polo αλλά όχι σοβαρά, δε ‘’κολλούσα’’. Ώσπου στο γυμναστήριο που δούλευα τότε, έρχονταν για μυϊκή ανάπτυξη μια τοπική ομάδα και μια μέρα, ο προπονητής τους μου πρότεινε να πάω για μερικές προπονήσεις μαζί τους! Ε, αυτό ήταν κόλλησα , κι αυτό κρατάει 14 χρόνια τώρα».
-Πίστα ή δρόμος; Και γιατί;
«Μου βάζεις δύσκολα, αλλά θα σου απαντήσω. Λατρεύω το δρόμο, εξάλλου ο δρόμος είναι ο ‘’βασιλιάς’’, αλλά η πίστα είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Στο δρόμο, μου αρέσει να κάνω προπόνηση, αλλά να τρέχω αν γίνονταν μόνο ατομικές χρονομετρήσεις , που τις λατρεύω. Στη πίστα, αν γινόταν, θα έτρεχα τα πάντα, ακόμα και 200m.».
-Μπορείς να μας πεις κάποιους λόγους ώστε κάποιο κορίτσι να ασχοληθεί με την ποδηλασία; Τι έχει να κερδίσει θεωρείς;
«Νομίζω ότι στη πρώτη ερώτηση, σου έδωσα την απάντηση γιατί, από θέμα φιλοδοξιών, δε θα μπορούσα, σήμερα κι έτσι όπως είναι τα πράγματα στο χώρο της ελληνικής ποδηλασίας. Από την άλλη, αν θέλει κάποια κοπέλα να δοκιμάσει τον αθλητισμό μέσα από το ποδήλατο, θα το συνιστούσα ανεπιφύλακτα. Εγώ πολλές φορές, έχω μετανιώσει που γνώρισα την αγωνιστική ποδηλασία στα 28. Μακάρι να ξεκίναγα στα 15 ή 16. Αρκεί, όταν θα ξεκινήσει κάποιος την ποδηλασία σαν αθλητής, να είναι τυχερός να ‘’πέσει σε καλά χέρια. Εγώ εκτός ότι ξεκίνησα αργά, τα δύο πρώτα χρόνια πήγαν σχεδόν χαμένα, δεν έπεσα για το σημείο που ξεκίναγα και την ηλικία, στον ακριβώς κατάλληλο! Ευτυχώς , μετά δύο χρόνια, βρήκα το Σπύρο κι έτσι κατάφερα να φτάσω γρήγορα ψηλά!».
-Προπονήτρια ή αθλήτρια; Ποιο θεωρείς ότι σου ταιριάζει περισσότερο;
«Αθλήτρια, ακόμα δεν έχω μπει στη νοοτροπία της προπονητικής. Εξάλλου αποφάσισα να συμμετάσχω και φέτος σε αγώνες! Οπότε αφήνω την προπονητική για την επόμενη χρονιά!».
-Τελείωσες την καριέρα σου με τη νίκη στην ατομική χρονομέτρηση και τη δεύτερη θέση στην αντοχή του Γύρου «Θυσίας» για όσο αφορά την Ελλάδα και για το εξωτερικό την συμμετοχή σου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ποδηλασίας ELITE στη Νορβηγία, όπου για πρώτη φορά φόρεσες το εθνόσημο. Αρχικά ποια τα συναισθήματα σου; Γιατί θεωρείς ότι δεν σου δινόταν μέχρι τώρα η ευκαιρία να αγωνιστείς με τα ελληνικά χρώματα;
«Μάλλον είσαι λάθος πληροφορημένη. Τελείωσα την περυσινή χρονιά με τρεις φανέλες πρωταθλήτρια Ελλάδος στην ατομική χρονομέτρηση στο δρόμο, στα 3000m. ατομικό pursuit και στο scratch στη πίστα. Ο ΓΥΡΟΣ ΘΥΣΙΑΣ είναι ένας αγαπημένος μου αγώνας σαν προπονητικός στόχος. Στο BERGEN δεν ήταν η πρώτη φορά που χρηστικά διεθνής, έχω συμμετάσχει με τα ελληνικά χρώματα και στο πανευρωπαϊκό πίστας στο Gretchen της ΕΛΒΕΤΙΑΣ. Έχω στο ντουλάπι μου 22 φανέλες πρωταθλήτριας Ελλάδος από το 2008 και πόσα ασημένια και χάλκινα πανελλήνια! Με αυτές τις επιδόσεις θεωρείς δίκαιο μα έχω φορέσει δύο φορές το εθνόσημο και μάλιστα με έξοδα δικά μου; Αφήνω τα συμπεράσματα στο κοινό που μας διαβάζει!».
-Τα σχέδια σου από εδώ και πέρα;
«Κοίτα, πραγματικά είχα πάρει την απόφαση να σταματήσω την ενεργό δράση, όχι το ποδήλατο, αλλά αποφάσισα να κυνηγήσω ένα τελευταίο όνειρο, που μου το στέρησαν φέτος, να καταρρίψω το πανελλήνιο ρεκόρ στα 3000m ατομικής καταδίωξης στη πίστα. Έτσι, με το προπονητή μου, έχω βάλει κάποιους στοχευμένους αγώνες που θα συμμετάσχω φέτος, έως το πανελλήνιο της πίστας! Αν τα καταφέρω, τότε θα είμαι καλυμμένη».
-Και μια ερώτηση για την Εθνική Ελλάδος Ποδηλασίας. Υπάρχουν θεωρείς πράγματα που δεν κάνουν στην ομοσπονδία ώστε να ενισχυθεί η προσπάθεια των αθλητών;
«Ποια εθνική ομάδα; Υπάρχει και δεν το ξέρω; Αν εννοείς το όποτε το θυμάμαι, μαζεύω ή φωνάζω ένα ή δύο κορίτσια, τους λέω να πληρώσουν τα ρούχα τους και τα έξοδα τους και των συνοδών τους για να εκπροσωπήσουν την πατρίδα τους, αυτή δεν είναι η εθνική ομάδα που πιστεύω ονειρεύεται ο κάθε αθλητής. Αν θέλεις μπορώ να σου πω πολλά που θα έπρεπε να υπήρχαν και δεν υπάρχουν, οπότε από τη στιγμή που δεν υπάρχουν τι να ενισχύσουμε, την απόλυτη αδιαφορία ή το απόλυτο τίποτα!».
