• Κτήριο παλαιού Κτηματολογίου: Δικαιοσύνη, διοικητική αδράνεια και… δημιουργική κατάληψη από μετανάστες
• Οταν η αδράνεια κερδίζει το ρεκόρ ταχύτητας
• Βραβείο αδιαφορίας στους αρμόδιους που επέτρεψαν την κατάληψη λίγα μέτρα από το Κεντρικό Λιμεναρχείο Ρόδου!
Η Ρόδος, το νησί του Ήλιου και των Ιπποτών, προσφέρει για άλλη μία φορά ένα θέαμα μοναδικής διοικητικής ευρηματικότητας.
Το παλιό Κτηματολόγιο, που έχει επισκευαστεί και παραμένει άδειο, διαρρήχθηκε και καταλήφθηκε από μετανάστες, ενώ οι αρμόδιες αρχές – κυρίως το Κεντρικό Λιμεναρχείο – παρακολουθούν το θέαμα με την ίδια αποτελεσματικότητα που ένας θεατής παρακολουθεί την πρεμιέρα μίας τραγωδίας.
Η ένταση αυτής της τραγωδίας, φυσικά, δεν σταματά εδώ, αφού το κτήριο προοριζόταν για τη στέγαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου.
Αν το παλιό Κτηματολόγιο της Ρόδου μπορούσε να μιλήσει, θα μας διηγούνταν την ιστορία μίας μοναδικής κωμικοτραγικής επιτυχίας: από στολίδι της ιταλοκρατίας και διατηρητέο μνημείο, έγινε το πιο πολυσυζητημένο άδειο κτήριο του νησιού.
Το 2022, ανακαινισμένο με κόστος 1,5 εκατομμύρια ευρώ από την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, ήταν έτοιμο να στεγάσει το Διοικητικό Πρωτοδικείο Ρόδου, λύνοντας το χρόνιο στεγαστικό του πρόβλημα.
Αλλά, γιατί να γίνει κάτι τόσο… λογικό, όταν το κράτος μπορεί να παραδώσει μαθήματα διοικητικής αδράνειας;
Από το «κλειδί» στη Δικαιοσύνη στο «κλειδί» των μεταναστών
Με την ΕΤΑΔ να διαχειρίζεται το ακίνητο και να μην ανταποκρίνεται στα επανειλημμένα αιτήματα παραχώρησής του, το κτήριο έμεινε κενό. Και όπως φαίνεται, στη Ρόδο το κενό δεν μένει για πολύ ανεκμετάλλευτο. Έτσι, το ανακαινισμένο Κτηματολόγιο έγινε το νέο «σπίτι» μεταναστών που βρήκαν σε αυτό καταφύγιο από τα πάρκα και τους δρόμους.
Άλλωστε, ποιος καλύτερος τρόπος να αξιοποιηθεί ένα ιστορικό διατηρητέο κτήριο, αν όχι με τη δημιουργία μίας αυτοσχέδιας δομής φιλοξενίας;
Οι επιτελείς του Κεντρικού Λιμεναρχείου στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Δηλαδή, απλά παρακολουθούσαν τη διάρρηξη και κατάληψη, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι η αδράνεια είναι η καλύτερη πολιτική.
Ίσως μάλιστα να αξίζει μία τιμητική διάκριση για την προσφορά τους στη διατήρηση της διοικητικής παράδοσης του «αφήστε τα όλα στην τύχη τους».
Ένα κτήριο-φάντασμα και η γεφύρωση του χάους
Η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου τον Δεκέμβριο του 2024, που διέταξε την άμεση έξωση του Διοικητικού Πρωτοδικείου από το ιδιωτικό κτήριο στο οποίο στεγαζόταν έμοιαζε να προσφέρει μία ευκαιρία λύσης. Όμως, όπως κάθε καλή ευκαιρία, χάθηκε στα βάθη της κρατικής γραφειοκρατίας.
Την ίδια στιγμή, το κόσμημα της ιταλοκρατίας παραμένει δεσμευμένο στις διοικητικές αγκυλώσεις της ΕΤΑΔ και οι μετανάστες “φιλοξενήθηκαν” σε ένα ανακαινισμένο αλλά αναξιοποίητο κτήριο.
Αν μη τι άλλο, το Δημόσιο απέδειξε ότι έχει ταλέντο στο να γεφυρώνει το χάος: από την απουσία προσωρινής δομής φιλοξενίας μέχρι την παράλυση στη διαχείριση των δημόσιων υποδομών.
Τουριστική ανάπτυξη και κοινωνικό χάος: Ένας «ιδανικός» συνδυασμός
Η εικόνα των μεταναστών να κοιμούνται στους δρόμους, στα πάρκα και πλέον σε ένα ιστορικό κτήριο-κόσμημα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη φαντασίωση της τουριστικής Ρόδου. Οι διαβεβαιώσεις του Υπουργείου Μετανάστευσης ότι «δεν θα γίνει μόνιμη δομή φιλοξενίας» μοιάζουν περισσότερο με προεκλογικό σύνθημα παρά με ουσιαστική απάντηση στο πρόβλημα. Και ενώ ο υπουργός Μετανάστευσης μιλά για «σχεδιασμό προσωρινού χώρου φύλαξης», η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η μόνη πραγματική στρατηγική είναι να… αγνοούμε το πρόβλημα.
Στα Δωδεκάνησα υφίστανται δύο δομές σε Κω και Λέρο, ενώ η Ρόδος βλέπει το τουριστικό της προφίλ να απειλείται από την πλήρη αδιαφορία των αρμόδιων αρχών.
Όταν η Δικαιοσύνη, η ιστορία και η ανθρωπιά συγκρούονται
Το κτήριο του παλιού Κτηματολογίου, που ανεγέρθηκε ως μέρος ενός οράματος για την ανάπτυξη της Ρόδου κατά την ιταλοκρατία, τώρα συμβολίζει κάτι διαφορετικό: την αποτυχία ενός κράτους να συνδυάσει την ιστορία, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά. Από τη μία, η ιστορία του κτηρίου – διατηρητέο μνημείο και κόσμημα του Μανδρακίου. Από την άλλη, η απελπισία των μεταναστών που βρίσκουν καταφύγιο σε αυτό, όταν το κράτος το αφήνει να ρημάζει.
Στο τέλος της ημέρας, η Ρόδος δεν χρειάζεται μόνο τουριστική προβολή ή διαφημιστικές καμπάνιες. Χρειάζεται ένα λειτουργικό κράτος, ικανό να προστατεύσει την κληρονομιά της, να στηρίξει την κοινωνία της και να δώσει λύσεις στα προβλήματά της.
Αντί να αποτελέσει λύση, το Κτηματολόγιο έγινε ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα στην παράδοση, την ανθρωπιά και την ανάπτυξη. Το ερώτημα που παραμένει είναι: πόσο ακόμα θα πληρώνει η Ρόδος το τίμημα της αδράνειας;
