«…Ο Μέλιος απ’ τη θέση του έμεινε άφωνος. Ύστερα, άρχισε σιγά -σιγά να καταλαβαίνει. Κάποιοι άνθρωποι που δεν ήξερε ποιοι, ούτε για ποιο λόγο, σκάβανε ανάμεσα απ’ τους ανθρώπους χαντάκια, σήκωναν αξεπέραστα βουνά. Ποιοι ήταν και γιατί το κάνανε; Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ’ αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θέση του, που δεν ήταν όμοια για όλους. Τώρα, ποιος ήταν αυτός που μοίραζε τις θέσεις; Μήπως ο θεός; Μα οι μεγάλοι, εξόν από τ’ άλλα κακά που κάνανε, κάνανε και τούτο : Φτιάξανε το Θεό σύμφωνα με το μπόι τους και δεν περίσσευε Θεός για παιδιά. Του ‘ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες τα χέρια του. Ήταν ο εαυτός του. Ο μικρός φτωχός, εαυτός του. Κανένας άλλος. Το παιδί συνέχισε ολομόναχο το κλάμα του… Πήχτωνε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ’ τα κυπαρίσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ’ ουρανού. Όλα ήταν γάλα…γάλα λουλάκι …και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι. Αυτό που θα ιστορήσει στο άλλο του βιβλίο το κατοπινό. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν … παρηγορημένο… Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ’ άστρα… Να τα μετρήσει όλα… σιγά –σιγά, ένα-ένα όλα… Και τα βρήκε σωστά» .
Διαχρονικός Μενέλαος Λουντέμης, για τους σημερινούς Μέλιους.
Και είναι πολλά αυτά τα παιδιά. Αβάσταχτα πολλά.
Αυτή τη φωτογραφία, θα την κρατήσω κι όταν θα διαβάζουμε με τις εγγονές μου το «΄Ενα παιδί μετράει τα’ άστρα», αυτή την εικόνα του σύγχρονου Μέλιου θα κοιτάμε, όταν θα μιλάμε για τα χαντάκια ανάμεσα στους ανθρώπους και το δικαίωμα στο όνειρο κάθε παιδιού, κάθε ανθρώπινου πλάσματος.
Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα
