Μια εφ’ όλης της ύλης κουβέντα με τον Γιώργο Χρυσοστόμου για τη διαδρομή του στο θέατρο, για την
ψυχοθεραπεία, για την ιππασία και για τον ρόλο του ως Αρτούρο Ούι, που συζητιέται στη θεατρόφιλη Αθήνα.
Κατ’ αρχάς οφείλω να μεταφέρω την πρόταση του Γιώργου Χρυσοστόμου, η ανάγνωση αυτής της συνέντευξης να συνοδευτεί από κάποια ήπια, χαλαρή, ατμοσφαιρική μουσική του Χάρολντ Μπαντ. Οπότε, αν είστε έτοιμοι, ξεκινάμε. Το ραντεβού μας είναι Κυριακή, και τον βρίσκω να με περιμένει σε ένα καφέ στου Φιλοπάππου. Αγέρωχο ύφος, συνδυασμένο με μια σχεδόν παιδική ντροπαλότητα, σαν απροσπέλαστος θεατρικός ήρωας, που όμως δεν χάνει ποτέ την ευγένειά του. Όσο μιλάει, αποφεύγει να σε κοιτάζει στα μάτια, ζυγίζοντας πόση αλήθεια μπορεί να χωρέσει σε μια συνέντευξη. «Τρελός είμαι να σου δείξω πόσο ευαίσθητος είμαι;» λέει όταν φέρνω την κουβέντα στην εσωστρέφειά του. «Το προφίλ μου είναι αμυντικό, γιατί σταθερά νιώθω πολύ ευάλωτος. Στενοχωριέμαι εύκολα, γι’ αυτό πολλές φορές προετοιμάζω την άμυνά μου, προκειμένου να προλάβω να μην πληγωθώ. Νιώθω σαν παιδάκι που έπαιζε χαρούμενο και κάποια στιγμή κάποιος έβαλε τις φωνές και ακύρωσε τη χαρά του».
Γεννήθηκε το 1980 και πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε ένα χωριό της Ρόδου, πλάι σε άλλα έξι αδέρφια, κοντά στη φύση, βοηθώντας τον πατέρα του στις αγροτικές δουλειές. «Δουλεύω από δεκατριών χρονών. Έχω κάνει από βοηθός φαρμακοποιού μέχρι σερβιτόρος, μπάρμαν και παιδί για όλες τις δουλειές. Ως ηθοποιός, αργότερα, δεν έχει περάσει καλοκαίρι που να μη δουλέψω, είτε σε περιοδείες είτε σε γυρίσματα. Φέτος είναι το πρώτο καλοκαίρι μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια που πήρα την απόφαση να μην κάνω τίποτα και να πάω διακοπές. Είμαι ο άνθρωπος που μπορώ να επιβιώσω σε ελεύθερο κάμπινγκ μέχρι και σε πεντάστερο ξενοδοχείο, δεν ξέρω όμως αν θα τα καταφέρω, γιατί πλήττω εύκολα στην απραξία. Θέλω, όμως, να με δοκιμάσω και σε αυτή τη νέα πίστα, με πόνο ψυχής και τσέπης».
Στα είκοσι δύο χρόνια που μετρά πια στον χώρο της υποκριτικής, ένα επάγγελμα που επέλεξε για να μπορεί να αποφεύγει την πραγματικότητα, θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του, με ένα εύρος ικανοτήτων και μια δυναμική που θα ζήλευε χολιγουντιανός σταρ. «Νομίζω ότι τώρα είμαι σε μια φάση που γεύομαι τους καρπούς της υπομονής και της επιμονής μου», λέει. «Τις προάλλες είχα μια κουβέντα με έναν νεαρό συνάδελφο. Του λέω σημασία δεν έχει να γίνεις, αλλά να μείνεις.
Εγώ πρωτοβγήκα το 2001 στο θέατρο ως πρωταγωνιστής και μετά κατέρρευσα για έξι χρόνια. Δεν με ζήτησε κανείς. Αυτό είχε να κάνει και με τη χαλαρή έπαρση που φέρει ένας εικοσάρης. Η πολλή σιγουριά ήταν ένα θέμα. Κοιτώντας πίσω, διαπιστώνω ότι η διάρκεια έχει μεγαλύτερη σημασία από την ορμή και την επιτυχία. Η επιτυχία είναι μια ασφαλής θέση, αλλά καθόλου ζηλευτή, γιατί όλοι σου ζητούν μετά κάτι πιο μεγάλο, περιμένοντας στη γωνία να δουν πού θα καταρρεύσεις. Ακούω πολλούς να λένε “δουλίτσα να υπάρχει”. Όπα. Πρέπει να είσαι συγκεκριμένος. Πού και με ποιους; Μπορεί να μην ξέρεις το πού, σίγουρα όμως πρέπει να ξέρεις το “πού δεν”. Πρέπει να γνωρίζεις τι δεν θέλεις να σου συμβεί.
Τώρα καταλαβαίνω ότι μπήκα σε αυτή τη δουλειά για να εκφράσω τα συναισθήματά μου, τα οποία ήταν χειμαρρώδη. Ζούσα τα πάντα έντονα. Λύπες, χαρές, έρωτες, ζήλιες. Ευτυχώς, η πολλή δουλειά με τον εαυτό μου βοήθησε να μην είναι τόσο ανεξέλεγκτα πια. Η ψυχοθεραπεία είναι από τα καλύτερα δώρα που έχω για μένα. Πολλοί το θεωρούν ακόμη ταμπού και μου λένε “μην τα λες αυτά δημόσια”. Και όμως, θα το λέω, μπας και εμπνεύσω κανέναν να ασχοληθεί με τον εαυτό του. Υπάρχουν άνθρωποι που εθελοτυφλούν. Παλιά έλεγα, μα καλά αυτός γιατί δείχνει διαρκώς ευτυχισμένος κι εγώ είμαι τόσο ζόρικα; Διαπίστωσα ότι απλώς κάνει ότι δεν βλέπει. Όπου ακούς για πολλή θετική ενέργεια, κράτα μικρό καλάθι. Ποιος είναι τόσο καλά;»
Τα επικίνδυνα μονοπάτια του ρόλου
Φέτος τον βρίσκουμε στο θέατρο ARK να καταθέτει επί σκηνής την πιο ώριμη ίσως ερμηνεία της καριέρας του ως alter ego του Χίτλερ, στη μακάβρια φάρσα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η άνοδος του Αρτούρο Ούι, που σκηνοθετεί ο Άρης Μπινιάρης, μια παράσταση για τους μηχανισμούς που στηρίζουν και εκτρέφουν τον φασισμό. «Αυτός ο ρόλος με πετυχαίνει σε μια ασφαλή απόσταση από το να εμπλακώ μαζί του», λέει. «Τώρα πια μπορώ να δίνω στους ρόλους μια δόση από το προσωπικό μου συναίσθημα και να βάζω μπροστά κυρίως την τεχνική μου, τα υλικά μου, τα οποία ο Μπινιάρης με βοήθησε πολύ να τα ξεκλειδώσω, και τον ευχαριστώ. Ξέρεις, κάποια στιγμή ο Θωμάς Μοσχόπουλος μου είχε πει ότι ο τρόπος για να μπορέσεις να γίνεις καλύτερος ηθοποιός είναι να παλεύεις να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Έχω κάνει αγώνα να προσεγγίσω αυτή τη στάση ζωής, να βγω από τους δαίμονές μου, από το αυτομαστίγωμά μου και να βρω μια συμφιλίωση με το μέσα μου. Ο ρόλος του Αρτούρο με φόβισε, γιατί έπρεπε να υποστηρίξω έναν υποχθόνιο χαρακτήρα, με τον οποίο δεν συμφωνώ. Έπρεπε να τον κάνω να φαίνεται επικίνδυνος, χωρίς να τον υπονομεύω. Ήταν επικίνδυνα τα μονοπάτια του ρόλου, αλλά ο τρόπος που ο Μπινιάρης προσέγγισε τα πάντα με έκανε να νιώσω ασφάλεια».
Μιλάμε για την κατάσταση στο θέατρο σήμερα, τις απεργίες των καλλιτεχνών και τις κινητοποιήσεις γύρω από το προεδρικό διάταγμα που άναψε φωτιές. «Έχω απεργήσει», λέει. «Υποστηρίζω τους συναδέλφους μου, αν και πιστεύω ότι πρέπει να φιλτράρουμε την πληροφορία που λαμβάνουμε, να ακούμε, να συζητάμε και να βλέπουμε τα πράγματα με ψυχραιμία και απόσταση, χωρίς παρορμήσεις, για να μην μπερδευόμαστε. Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία μέρα. Καταλαβαίνω το αίτημα για αλλαγή, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει ριζικά αύριο. Ο χώρος μας αλλάζει γιατί αλλάζουν και οι άνθρωποι που μπαίνουν σε αυτόν μέσα στα χρόνια. Τώρα έρχεται μια νέα γενιά και σου λέει “θα διεκδικήσω κάτι καλύτερο”, και πολύ καλά κάνει. Πρέπει να φύγουμε από τα ταμπού που μας κρατάνε εγκλωβισμένους ή από νοσηρές συμπεριφορές. Εγώ το θέατρο το γνώρισα σε μια φάση που ήταν για συγκεκριμένες τσέπες και ηλικίες. Ήταν λίγο πιο “μυθικά” τα πράγματα τότε. Τώρα νομίζω είναι πιο ανοιχτό, πιο λαϊκό, αφορά περισσότερο κόσμο. Πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι είμαστε “διασκεδαστές”. Αυτά τα περιβόητα “κάνω θέατρο για την ψυχή μου” δεν τα κατανοώ. Υπάρχει μια κανονικότητα. Πληρώνω κι εγώ εφορία, δεν είμαι κάτι άλλο από σένα. Βλέπω πια περισσότερους “παρθένους” θεατές, παρά “επαγγελματίες”, που περιμένουν να βρουν το λάθος, και αυτό με χαροποιεί».
Συνεχίζουμε να μιλάμε για τις αλλαγές στο θέατρο και φτάνουμε στο #MeToo. «Όταν είχε ξεσπάσει το κίνημα, είχα γράψει κι εγώ μια επιστολή καταγγελίας με σκοπό να τη στείλω στο ΣΕΗ, αλλά δεν την έστειλα ποτέ. Δεν το μετανιώνω. Ήταν μια τρομερά επώδυνη διαδικασία να προσπαθώ να περιγράψω ένα νοσηρό περιστατικό με λεπτομέρειες, που ξυπνούσαν μέσα μου άσχημες μνήμες. Συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα το είχα τακτοποιήσει στο κεφάλι μου, το είχα αφήσει πίσω μου και είχα προχωρήσει. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος που θέλει να μιλήσει πρέπει να φοβάται. Απλώς, στη δική μου περίπτωση, κατάλαβα ότι το ζήτημα μέσα μου είχε λυθεί».
«Κοίτα να δεις, καλός είσαι!»
Ένας περαστικός θα μας διακόψει για να τον χαιρετήσει και να του πει πόσο τον θαυμάζει. Ο Γιώργος είναι εξαιρετικά δημοφιλής και −φυσικά− έχει πολλές ιστορίες να αφηγηθεί για τη σχέση του με το κοινό που τον ακολουθεί φανατικά. «Κάποια στιγμή είχε έρθει να με βρει στο θέατρο μια κυρία, λέγοντάς μου ότι μετακόμισε από το Βερολίνο στην Αθήνα γιατί ήθελε να “συσχετιστούμε”! Περισσότερο απολαμβάνω τις περίεργες ατάκες που θα μου πουν. Τις προάλλες, ένα παλικάρι μού λέει: “Πω πω, με έκανες και σκέφτηκα!”. Μου άρεσε που τον ξεβόλεψα! Παλιότερα φοβόμουν τον κόσμο. Τώρα είμαι πιο ανοιχτός». Η τηλεοπτική του παρουσία διατηρεί θερμή τη σχέση του με το ευρύ κοινό, τι κι αν πολλές φορές ένιωσε να τον εγκλωβίζει. «Στην τηλεόραση σου ζητάνε συνήθως να επαναλαμβάνεις μια συγκεκριμένη περσόνα. Εγώ, όσο το επιτρέπει η τσέπη μου, θα ήθελα να εξελίσσομαι σε διαφορετικούς χαρακτήρες. Πέρυσι μου είπαν “δεν υπάρχει ρόλος για σένα στην τηλεόραση. Είσαι σε ένα ηλικιακό μεταίχμιο, που ούτε τον πατέρα μπορείς να κάνεις ούτε το τζόβενο”. Δεν το πήρα προσωπικά. Να, φέτος, είμαι στο The Friend στον ANT1, μια καλογραμμένη σειρά της Φωτεινής Αθερίδου, στην οποία υποδύομαι έναν συναρπαστικό χαρακτήρα, εντελώς πρωτότυπο, έναν φίλο επί πληρωμή. Είναι, μάλιστα, η πρώτη φορά που έβαλα τα επεισόδια για να δω τον εαυτό μου. Παλιά είχα κόμπλεξ, δεν ήθελα να με βλέπω. Τώρα λέω κοίτα να δεις, καλός είσαι!»
Αν είχε, λέει, λυμένο το βιοποριστικό του, θα έπαιρνε μόνο έναν χρόνο απόσταση από τη δουλειά, θα αγόραζε ένα υπέροχο κτίριο που έχει εντοπίσει στου Ζωγράφου και θα το έφτιαχνε από το μηδέν με τα ίδια του τα χέρια. «Αγαπώ πολύ τις χειρωνακτικές εργασίες, τη διακόσμηση, την κηπουρική, τα μαστορέματα». Τον ρωτώ τι άλλο αγαπά έντονα. «Όσα κάνω για να γίνομαι καλύτερος. Διαλογίζομαι, κάνω ψυχοθεραπεία, γυμναστική, προσεύχομαι σε κάτι ανώτερο, κάνω ιππασία. Έχω αναλάβει ένα κομμάτι εθελοντισμού στον Σύνδεσμο Θεραπευτικής Ιππασίας για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Έχω μια σχέση δούναι και λαβείν με τα άλογα. Έχω κλάψει πολλές φορές στην αγκαλιά τους». Στα 40 του ζει, λέει, πια πιο αρμονικά. «Όλες τις εφηβικές τρέλες τις έκανα μέχρι τα 38. Χόρτασα και ξενύχτια και γλέντια και ντιτζεϊλίκια και αλκοόλ και τα πάντα όλα. Τώρα έχω φύγει από το πάρτι. Βλέπω κάποιους άντρες να κάνουν όλα τα politically correct νωρίς. Παίρνουν πτυχία, κάνουν γάμους και παιδιά μέχρι τα 40, και μετά ξεκινούν το γλέντι. Εγώ νομίζω τα έκανα όλα στη σωστή τους στιγμή. Νιώθω πλήρης και απολαμβάνω πια τη ζωή από μια πιο ξεκούραστη θέση».
Δείτε το τρέιλερ της παράστασης “Η άνοδος του Αρτούρο Ούι”:
ΝFO → Ο Γιώργος Χρυσοστόμου πρωταγωνιστεί στην παράσταση Η άνοδος του Αρτούρο Ούι του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Θέατρο ARK (Δροσοπούλου 197, Κυψέλη).
Πηγή kathimerini.gr
Βλάσης Κωστούρος
